- Ὁ Ἅγιος Μελέτιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας
- Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ μετονομασθεῖσα Μαρῖνος
- Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
- Οἱ Ἅγιοι Πλωτῖνος καὶ Σατορνῖνος
- Οἱ Ἅγιοι Πατέρας καὶ Γιός
- Ἐγκαίνια ναοῦ τῆς Θεοτόκου «εἰς Πούσγην»
- Ὁ Ἅγιος Χρῆστος ὁ Κηπουρός
- Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος ὁ θαυματουργός
Ὁ Ἅγιος Μελέτιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας
Ὁ Μελέτιος γεννήθηκε στὴ Μελιτηνὴ τῆς Μικρῆς Ἀρμενίας, περίπου τὸ 310. Ἦταν πολὺ μορφωμένος καὶ εὐσεβὴς χριστιανός. Τὸ 357 χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Σεβαστείας, κατόπιν μετατίθεται στὸν θρόνο τῆς Βεῤῥοίας τῆς Συρίας καὶ μετὰ τρία χρόνια γίνεται ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας (361). Δυστυχῶς, ὅταν ἐγκαταστάθηκε στὴ νέα του ἕδρα ὁ Μελέτιος, στὸ χριστιανικὸ στρατόπεδο ἐπικρατοῦσε μεγάλη ἀναταραχή, ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς. Τριάντα ἡμέρες ἔμεινε στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο, καὶ κατόρθωσε μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ λίγο χρόνο νὰ θεμελιώσει μὲ τὸ ἔργο του τόσο τὴν πίστη τῶν Ὀρθόδοξων, ὥστε, ὅταν μετὰ τοὺς προσέβαλαν δυνατοὶ ἄνεμοι, αὐτοὶ ἔμειναν γερὰ ῥιζωμένοι. Ἔτσι, ὁ Μελέτιος ἔπραξε στὸ ποίμνιό του αὐτὸ ποὺ λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Ἆρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους της πίστεως». Δηλαδή, ὅσο καιρὸ ἔχουμε σ᾿ αὐτὴ τὴν ζωή, ἂς ἐργαζόμαστε τὸ ἀγαθὸ πρὸς ὅλους, καὶ ἰδιαίτερα σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια πίστη μ᾿ ἐμᾶς. Μὲ διάφορες ῥᾳδιουργίες οἱ Ἀρειανοὶ κατορθώνουν νὰ τὸν ἐξορίσει ὁ Κωνστάντιος στὴν Ἀρμενία. Ἀλλὰ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ θριάμβευσε. Στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 381, ὁ Μελέτιος ὄχι μόνο λαμβάνει μέρος, ἀλλὰ καὶ προεδρεύει. Ἀπεβίωσε ἐνῷ ἀκόμα διαρκοῦσαν οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου. Ἡ κηδεία του ἔγινε πάνδημος καὶ πανηγυρική, μὲ συμμετοχὴ ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου.
Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ μετονομασθεῖσα Μαρῖνος
Ἡ Ὁσία αὐτὴ Μητέρα, ἄλλαξε τὰ γυναικεῖα φορέματα, φόρεσε ἀνδρικὰ καὶ ἀντὶ Μαρίας μετονομάσθηκε Μαρῖνος. Στὸ μοναστήρι μπῆκε μαζὶ μὲ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα της, ἐκάρη μοναχὸς καὶ ὑπηρετοῦσε μαζὶ μὲ τοὺς νεότερους μοναχούς, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι εἶναι γυναῖκα. Μία μέρα ποὺ ἔμεινε σὲ κάποιο ξενοδοχεῖο μὲ ἄλλους ἀδελφοὺς συκοφαντήθηκε ὅτι διέφθειρε τὴν κόρη τοῦ ξενοδόχου. Ἡ Ὁσία δέχτηκε τὴν συκοφαντία, ἂν καὶ εὔκολα ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἀντικρούσει. Ὁπότε ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια ταλαιπωρήθηκε, τρέφοντας τὸ παιδὶ ποὺ δὲν γέννησε αὐτή. Ὅταν κάποτε ἔγινε πάλι δεκτὴ ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ ἀπεβίωσε, φανερώθηκε ὅτι ἦταν γυναῖκα. Ἡ δὲ κόρη τοῦ ξενοδόχου κυριεύτηκε ἀπὸ δαιμόνιο καὶ ὁμολόγησε ὅτι τὴν διέφθειρε κάποιος στρατιώτης καὶ ὄχι ἡ Ὁσία. Ὁ Ἡγούμενος λοιπὸν καὶ οἱ μοναχοί, ποὺ πρῶτα τὴν ὀνόμαζαν ἄθλια, τότε τὴν ἀποκαλοῦσαν μακάρια καὶ τὴν ἔθαψαν μὲ πολλὲς τιμές.
Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
Ἄλλοι νομίζουν, ὅτι ὁ ἑορταζόμενος τὴν 12η Φεβρουαρίου Ἀντώνιος ἀρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ Ἀντώνιος Β´, ποὺ πατριάρχευσε τὸ 893 μὲ 895 (κατ᾿ ἄλλους τὸ 893-901, διαδεχθεῖς τὸν πατριάρχη Στέφανο). Ὁ Ἀντώνιος αὐτὸς γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, πρὸ τῆς πατριαρχείας του ὑπηρέτησε σὰ μοναχός, κατόπιν σὰν Ἱερομόναχος καὶ ἡγούμενος σὲ μία ἀπὸ τὶς μονὲς τῆς πρωτεύουσας. Ἦταν ἄνδρας ὅσιος, μὲ ἀρετὲς γεμάτος, ναὸς εὐσπλαχνίας καὶ καλωσύνης. Ἄλλοι, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης, νομίζουν ὅτι ὁ ἑορταζόμενος Πατριάρχης Ἀντώνιος, εἶναι ὁ Γ´ (974-980). Αὐτὸς ἄρχισε τὸν πνευματικό του ἀγῶνα ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου. Ὁ Λέων ὁ διάκονος γράφει γιὰ τὸν Ἀντώνιο αὐτό, ὅτι εἶχε ἀποστολικὸ τρόπο ζωῆς καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸν ἐμπιστεύονταν βασιλεῖς, πλούσιοι καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσημοι, δίνοντάς του πολλὰ ἀγαθά, ποὺ ὁ Ἀντώνιος μὲ τὴν σειρά του τὰ ἔδινε ὅλα στοὺς φτωχούς. Ὁ δὲ σύγχρονός του Ἱεράρχης, ἐπίσκοπος Χωνῶν, λέει ὅτι ὁ Ἀντώνιος ἦταν καθαρὸς στὴν καρδιά, ἐντελῶς ἀφιλοχρήματος, πολὺ ταπεινόφρων, τελείως ἄκακος, φίλος της ἁπλότητας, ὀπαδὸς τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς εἰρήνης, τέλειος ἀσκητής, χωρὶς καμμιὰ ὀργή, μὲ πολλὴ συμπάθεια. Χαρά του ἦταν νὰ εὐεργετεῖ, πέλαγος εὐσπλαχνίας, τέλειος τύπος ἐπισκόπου με ἀποστολικὴ χάρη. Ἀλλ᾿ εἴτε γιὰ τὸν ἕνα Ἀντώνιο πρόκειται εἴτε γιὰ τὸν ἄλλο, καὶ οἱ δυὸ εἶναι ἄξιοι σεβασμοῦ καὶ τιμῆς.
Οἱ Ἅγιοι Πλωτῖνος καὶ Σατορνῖνος
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρας καὶ Γιός
Μᾶλλον οἱ ἴδιοι μ᾿ αὐτοὺς τῆς 13ης Φεβρουαρίου.
Ἐγκαίνια ναοῦ τῆς Θεοτόκου «εἰς Πούσγην»
Ἀναφέρεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1590 καὶ ὅτι τὰ ἐγκαίνια αὐτὰ ἔγιναν τὸ 1002. Λόγος γι᾿ αὐτὰ τὰ ἐγκαίνια γίνεται καὶ στὸν 787 Κώδικα τῆς Μαρκιανῆς Βιβλιοθήκης.
Ὁ Ἅγιος Χρῆστος ὁ Κηπουρός
Ὁ νεομάρτυρας αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλβανία. Σὲ ἡλικία 40 χρονῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔκανε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ κηπουροῦ. Κάποια μέρα φιλονίκησε μὲ ἕναν Τοῦρκο γιὰ τὴν τιμὴ τῶν μήλων ποὺ πουλοῦσε. Συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Κριτή, συκοφαντούμενος πὼς εἶπε ὅτι θὰ γίνει Τοῦρκος. Τότε τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, χωρὶς ψωμὶ καὶ νερό, καὶ τὸν βασάνισαν σκληρά. Στὴν ἴδια φυλακὴ βρισκόταν καὶ ὁ λόγιος Καισάριος Δαπόντε, ποὺ παρακολούθησε τὰ βασανιστήρια τοῦ Ἁγίου καὶ ἀργότερα ἔγραψε τὸ μαρτύριό του. Ὁ Χρῆστος παρέμεινε σταθερὸς στὴν πίστη τῶν πατέρων του καὶ ἀποκεφαλίστηκε στὶς 12 Φεβρουαρίου 1748 στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος ὁ θαυματουργός
Ἀρχιεπίσκοπος Μόσχας (Ρῶσος, + 1378).
