2 6

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Στῦλος γέγονας Ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων τὴν Ἐκκλησίαν, ἱεράρχα Ἀθανάσιε, τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Υἱὸν ὁμοούσιον, ἀνακηρύξας κατήσχυνας Ἄρειον. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ

Ως θείος Αρχάγγελος, των νοερών στρατιών, Τριάδος την έλλαμψιν, καθυποδέχη λαμπρώς, Γαβριήλ Αρχιστράτηγε· όθεν εκ πάσης βλάβης, και παντοίας ανάγκης, σώζε απαρατρώτους, τους πιστώς σε τιμώντας, και πόθω ανευφημούντας, τα σα θαυμάσια

Ένας παπάς αντίκρυ στον παιδικό πόνο


Ένας παπάς αντίκρυ στον παιδικό πόνο




π. Ιουστίνος Κεφαλούρος

Σήμερα το πρωί τέλεσα τη Θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Ένας φίλος δοκιμάζεται αυτή την περίοδο. Μη έχοντας κάτι άλλο να του προσφέρω του έδωσα τη Θεία Κοινωνία. Χρειάστηκε να πάω και στην Παιδιατρική Κλινική στο ογκολογικό της τμήμα. Τρία αγγελούδια περίμεναν. Και τα τρία χωρίς τα μαλλάκια τους. Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Δίπλα οι μανούλες τους. «Σας περιμένει από το πρωί» μου είπε η μια μητέρα. Με κόπο κρατούσα τα δάκρυα μου. «Ιουστίνε δώσε απλόχερα το Χριστό της ελπίδας κι άσε τα κλάματα. Δες τα πρόσωπα των μικρών ηρώων και παραδειγματίσου από το θάρρος τους» έλεγα από μέσα μου. Το κορίτσι το κατάλαβα από τα νυχάκια του που ήταν βαμμένα. «Είσαι κούκλα» της ψιθύρισα. Με κοίταξε με εκείνα τα τεράστια της μάτια κι ένιωσα να μου καρφώνουν την καρδιά. «Να έρθεις πάλι» άκουσα την αδύναμη φωνούλα της. «Στο υπόσχομαι, θα έρθω πάλι» μπόρεσα με κόπο να πω και να χαϊδέψω το κεφάλι της μικρής αγωνίστριας.

Όταν ξαναγύρισα στο παρεκκλήσιο για να αφήσω το αγιοπότηρο κοίταξα την εικόνα του Χριστού κι εκεί πια μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν : «Χριστέ μου δώσε παρηγοριά κι ελπίδα σε όλους αυτούς που τους φόρτωσες το σταυρό της δοκιμασίας. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα εσύ δώσε δύναμη…».

synodoiporia.gr

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου 2016


Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου 2016 – Κυριακή μετά την Ύψωσιν
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 16, 2016
|IN ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ



Κατά Λουκάν (α΄ 5-25)

Εγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας ἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξ ἐφημερίας Ἀβιά, καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἐκ τῶν θυγατέρων Ἀαρών, καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς Ἐλισάβετ.Ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι. Καὶ οὐκ ἦν αὐτοῖς τέκνον, καθότι ἡ Ἐλισάβετ ἦν στεῖρα, καὶ ἀμφότεροι προβεβηκότες ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτῶν ἦσαν.

Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἱερατείας ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι εἰσελθὼν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου· καὶ πᾶν τὸ πλῆθος ἦν τοῦ λαοῦ προσευχόμενον ἔξω τῇ ὥρᾳ τοῦ θυμιάματος. Ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἑστὼς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. Καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτόν.

Ο Απόστολος της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου 2016


Ο Απόστολος της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου 2016




(Γαλ. δ´ 22-27)

Ἀδελφοί, γέγραπται γὰρ ὅτι Ἀβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. Ἀλλ’ ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆςἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας.

Η συγχώρεση και η μακροθυμία ενός χωρικού


Η συγχώρεση και η μακροθυμία ενός χωρικού





ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πριν πολλά χρόνια και μετά την λήξη του εμφυλίου σπαραγμού και του αδελφοκτόνου πολέμου, σε κάποιο χωριό, έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή.

Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ο Πέτρος Γ. και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση.


Ο κατηγορούμενος όμως ισχυρίζετο συνεχώς ότι ήταν αθώος. Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήταν αθώος. Σ' αυτές τις φυλακές πήγαινε μια φορά τον μήνα ένας ευλαβέστατος ιερεύς και λειτουργούσε στο εκκλησάκι που υπήρχε και κατόπιν δεχόταν για εξομολόγηση όσους εκ των φυλακισμένων το επιθυμούσαν. Ύστερα από 5-6 μήνες, πήγε και ο εν λόγω χωριανός στον ευλαβή εκείνον ιερέα και εξομολόγο, και ενώπιον του Αγίου Θεού και μπροστά στο πετραχήλι του Πνευματικού, βεβαίωνε με όρκους ότι ήταν αθώος.

Οι «εχθροί του Σταυρού»...


Οι «εχθροί του Σταυρού»...






Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού» (Φιλιπ. γ΄ 18).

Τι εννοεί με τον λόγο αυτό ο θεοκίνητος Απόστολος των εθνών; Ποιους ονομάζει «εχθρούς του σταυρού » και γιατί κλαίει γι᾿ αυτούς;


Κατ᾿ αρχάς στο στίχο τούτο ο θείος Απόστολος εκδηλώνει τη μεγάλη λύπη και τον έντονο πόνο που αισθάνεται για την άρνηση κάποιων Χριστιανών ν᾿ ακολουθήσουν το φρόνημα και τη ζωή που εμπερικλείει και υποδεικνύει στην ανθρωπότητα ο Σταυρός. Καθίστανται έτσι, δυστυχώς, πολέμιοι του Σταυρού. Εναντιώνονται στον ίδιο τον εσταυρωμένο Ιησού. «Εχθρούς δε αυ­τους ονομάζει του σταυρού ως εναντίως τω σταυρώ ζώντας», σημειώνει ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός. Αλλά και ο ιε­­­ρος Χρυσόστομος χαρακτηριστικά αναφέρει για τους εκπεσόντες αυτούς Χριστιανούς ότι «φιλόζωοι και φιλοσώματοι όντες, εχθροί του σταυρού τυγχάνουσι». Γι᾿ αυτό και κλαίει για όλους αυτούς ο απόστολος Παύλος, πονάει πολύ για την απώλειά τους, εφόσον πεισματικά επιμένουν στην πλάνη τους.

Οι Χριστιανοί αυτοί ακολουθούν όχι την τεθλιμμένη στενωπό, για την οποία μίλησε ο Χριστός μας και σαφώς υπέδειξε ότι οδηγεί στην αιώνια ζωή, αλλά αντιθέτως ευθυγραμμίζονται με την πλανερή και λανθασμένη πορεία της πλατιάς και ευρύχωρης οδού, που καταλήγει στην αιώνια απώλεια. Αρνούνται τον κοινό κλήρο όλων των μαθητών του Χριστού, που είναι ο σταυρός, οι θλίψεις, η άσκηση, η κακοπάθεια, η εγκράτεια, ο πολυμέτωπος πνευματικός αγώνας εναντίον των παθών, της αμαρτίας, το μαρτύριο. Ενώ ο Σταυρός αποτελεί «εναγωνίου και επιπόνου ζωής σύμβολον», αυτοί διαβιούν «εν ανέσει και τρυφή», όπως τονίζει πάλι ο Ζιγαβηνός.

Είναι οδυνηρή αλήθεια ότι υπάρχουν εχθροί του Σταυρού σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο. Ενώ έχουν βαπτισθεί στο όνομα του Χριστού, έχουν σφραγισθεί με το σύμβολο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και έχουν προορισμό να αγωνισθούν στην παλαίστρα του πνεύματος, επιλέγουν να πορευθούν αντίθετα προς τον ανηφορικό και εσταυρωμένο βίο. Λησμονούν ότι πρώτος βάδισε τον δρόμο τούτο ο εσταυρωμένος Χριστός μας. Ότι πολλοί άλλοι κατόπιν ελκύσθηκαν από το αιώνιο παράδειγμα του Κυρίου και με χαρά και ευχαρίστηση, ελπίζοντας στα αιώνια αγαθά και την κοινή Ανάσταση, βάδισαν στα θεικά ίχνη. Αντιστάθηκαν στη σάρκα και τις επιθυμίες της, κοπίασαν με σκληρές ασκήσεις και δουλαγωγίες του σώματος, ανέλαβαν σταυρούς ασθενειών και πτωχείας, αγωνίσθηκαν με στερήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, άσκησαν την αγάπη, τη συγχωρητικότητα, την υπομονή στη συνύπαρξη και τη συνεργασία με τους πλησίον συνανθρώπους τους.

Πολλοί δυστυχώς μέσα στη διαδρομή της ιστορίας επέλεξαν την πεισματική αντίδραση προς τον εσταυρωμένο βίο. Δεν κατέβηκαν στο στίβο της πνευματικής ζωής να ιδρώσουν και να ματώσουν από τους σκληρούς αγώνες, αλλά έμειναν στις κερκίδες ως θεατές. Αρνήθηκαν να συγκαταλεχθούν στους μάρτυρες της συνειδήσεως. Ξεγελάστηκαν από τις ψευτοχαρές, τις ηδονές και τις υλικές απολαύσεις του παρόντος κόσμου, του απατεώνος.

Πόσο επίκαιρα είναι τα θεοφώτιστα λόγια του αποστόλου Παύλου σήμερα, στην αντισταυρική εποχή μας! Σήμερα είναι γνωστό ότι ο εγωισμός κυριαρχεί, τα πάθη της σαρκός κατακλύζουν ως χείμαρροι ανομίας τον κόσμο. Η πονηρία, οι ιδιοτέλειες, η λατρεία της ύλης και του Μαμωνά συνθέτουν το αμαρτωλό σκηνικό των ημερών μας. Αρκετοί Χριστιανοί παγιδεύονται από αυτό το αντίθεο φρόνημα και την πλανερή πορεία ζωής. Εγκλωβίζονται μέσα στην κοσμικότητα, την «επιθυμίαν των οφθαλμών» και την «αλαζονείαν του βίου».

Επικρατεί επομένως μία εχθρική πρα­­­κτική απέναντι στην εσταυρωμένη Ορ­θοδοξία, και πραγματικά για πολλοστή φορά ο Χριστός μας ξανασταυρώνεται.
Για όσους όμως επιθυμούν να πορεύονται κατά Θεόν, οφείλει να είναι διαφορετική η πορεία τους. Οι πιστοί οφείλουμε να είμαστε φίλοι και όχι εχθροί του εσταυρωμένου Ιησού. Να προσκυνούμε τη δύναμη του Σταυρού, να αποτελεί αυτή για μας «όπλον κατά του Διαβόλου», να ασπαζόμαστε τον εσταυρωμένο βίο σε κάθε μας βήμα.

Ας γίνουμε στρατιώτες Χριστού, που θα υψώνουμε το λάβαρο του Σταυρού. Έτσι θ᾿ αντικρίσουμε τελικά τούτο το θείο σημείο κατά τη Δευτέρα Παρουσία, όπου για μεν τους αντιφρονούντες εχθρούς θα είναι τελική ήττα και καταδίκη, για δε τους πιστούς Χριστιανούς δόξα, τιμή, σωτηρία και σφραγίδα του Παραδείσου!

http://www.vimaorthodoxias.gr/

Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού


Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού







ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Ρωτήθηκαν οι δαίμονες από τον Άγιο Ιωάννη, το Βοστρηνό, που είχε εξουσία από το Θεό πάνω στα πονηρά πνεύματα, ποιά πράγματα φοβούνται περισ­σότερο από την Εκκλησία κι εκείνοι απάντησαν: το βάπτισμα, την Θεία Κοινωνία και το σταυρό που έχουν οι Χριστιανοί κρεμασμένο στον τράχηλό τους.


Φρίττουν, λοιπόν, και τρέμουν οι δαίμονες τη δύ­ναμη που πηγάζει από τον αγιασμένο με το Αίμα του Χριστού,Τίμιο Σταυρό. Σκεφτείτε, αδελφοί, ότι έχουμε όπλο κατά του διαβόλου, που τον καίει και φεύγει. Ας το εκμεταλλευτούμε προσβλέποντας, όχι σε έναν Σταυρό-είδωλο, αλλά σε εκείνον που έχει σχέση και αναφορά με το πρόσωπο του Κυρίου, χά­ρη σε Αυτό αποκτά δύναμη και από εκεί απορρέει η ευλογία.

Έστειλε ο Αββάς Δωρόθεος το μαθητή του να φέ­ρει νερό από ένα κοντινό πηγάδι. Εκείνος όταν ετοι­μάστηκε να ρίξει τον κουβά, για να πάρει νερό δια­πίστωσε με τρόμο ότι μέσα στο νερό κολυμπούσε μια «ασπίδα», ένα δηλητηριώδες φίδι. Γύρισε πίσω στο Γέροντά του και ανέφερε το κακό που τους βρή­κε. Ο Αββάς Δωρόθεος του είπε:

- Αν, παιδί μου, ο διάβολος βάλει και από μια ασπίδα σε κάθε πηγάδι, εμείς δε θα πιούμε νερό; Θα πεθάνουμε από τη δίψα;.

Πήρε, λοιπόν, το μαθητή του και πήγαν μαζί στο πη­γάδι. Πραγματικά και ο ίδιος διαπίστωσε, με τα ίδια του τα μάτια, όσα ο μαθητής του τού είπε. Έριξε τον κουβά στο πηγάδι κι ανέβασε το νερό στην επιφάνεια. Σταύ­ρωσε το νερό και κατόπιν ήπιε ο ίδιος.

Αυτό, αγαπητοί, δε σημαίνει ότι ο καθένας δε θα αναζητάει το καθαρό νερό, όσο και αν πρέπει να τρέξει να το βρει. Διαπιστώνει, όμως, ο κάθε καλο­προαίρετος την πίστη, την απόλυτη εμπιστοσύνη τού Αββά Δωρόθεου στη δύναμη του Σταυρού, του συμβόλου αυτού που με τη Σταύρωση του Χριστού αγιάζεται, ποτισμένο με το τίμιο Αίμα Του και παρέ­χει δύναμη.

Ο Σταυρός, λοιπόν, ατσαλώνει τους Αγίους και τους Μάρτυρες. Γιγαντώνει το φρόνημα σε μικρά παιδιά και ανήμπορους γέροντες, για να αντιμετω­πίσουν τους δημίους τους. Μεταστρέφει τους αμαρ­τωλούς.

Κι εμείς, ατενίζοντας τον Σταυρό, παίρνουμε θάρ­ρος και δύναμη σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ξέρουμε πως το Γολγοθά ακολουθεί πάντα ο θρίαμβος της Ανάστασης. Η Ορθοδοξία δε χωρίζει ποτέ τον Σταυ­ρό από την Ανάσταση.

«Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν».

(Αγγέλου Γκούνη, Θεολόγου, Πολλές οι ιστορίες μία η Αλήθεια, εκδ. Κέντρου Νεότητος Ι. Μ. Λευκάδος και Ιθάκης, Λευκάδα 2011, σ. 142-143)




http://www.vimaorthodoxias.gr
/