Εἶναι μερικά πράγματα στά ὁποῖα ὁρισμένοι ἀπό ἐμᾶς τούς ἐκκλησιαζόμενους πιστούς δέν δίνουμε δυστυχῶς τήν ἁρμόζουσα καί πρέπουσα σημασία, κυρίως σέ ὅσα ἀφοροῦν στό πώς συμμετέχουμε στήν Θεία Λειτουργία καί τίς Ἱερές Ἀκολουθίες.
Ἕνα ἀπό τά πρῶτα, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά προσέχουμε, εἶναι
πώς πρέπει νά διατηροῦμε τήν ψυχική μας εἰρήνη ὅση ὥρα διαρκεῖ ἡ Θ. Λειτουργία ἤ ἀκολουθία, στήν ὁποία συμμετέχουμε.
Θά πρέπει νά διώξουμε τό ἄγχος πού μᾶς καταλαμβάνει ὅταν, παρακολουθώντας τό μας, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ θεία Λατρεία διήρκεσε κάπως περισσότερο ἀπό τό συνηθισμένο στήν
Ἐνορία μας.
Κάτι ἄλλο πού δυστυχῶς παθαίνουμε οἱ περισσότεροι εἶναι ἡ διάσπαση τῶν λογισμῶν μας ὅταν προσευχόμαστε. Ἐνῶ εἴμαστε ἐντός τοῦ Ναοῦ, τό μυαλό μας «ταξιδεύει» εἴτε στίς οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις, εἴτε στά ἐργασιακά καί ἐπαγγελματικά προβλήματα ἤ καί ἀλλοῦ. Οἱ Πατέρες μάλιστα εἶναι περισσότερο αὐστηροί καί ἐπιτιμητικοί μέ ἐκείνους πού συνομιλοῦν, φλυαροῦν, συζητοῦν, γελοῦν καί καγχάζουν στό Ναό ἐν ὥρᾳ Λατρείας.
Μά περισσότερο ἀξιοκατάκριτο εἶναι τό νά περιεργαζόμαστε τούς ἄλλους καί ἰδιαιτέρως τήν ἀμφίεσή τους ἤ τά κάλλη τους! Ἀντί νά προσέχουμε στή Λατρεία καί στόν Κτίστη, προσέχουμε τά κτίσματα...
Ὀφείλουμε ὅμως νά προσέχουμε καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσευχόμαστε. Καί αὐτός πρέπει νά εἶναι τέτοιος, ὥστε νά μήν τραβᾶ τήν προσοχή τῶν ἄλλων. Δέν κάνουμε ἐπιδεικτικά τόν σταυρό μας, δέν προσκυνοῦμε στό τέμπλο ἀλλά στά προσκυνη -τάρια κοντά στήν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ. Δέν κάνουμε ἐδαφιαῖες καί μεγάλες μετάνοιες στίς ἱερές εἰκόνες καί δέν ἐμποδίζουμε
τούς ἄλλους στήν θέα τῶν τελουμένων στεκόμενοι προκλητικά μπροστά τους. Πρέπει νά στεκόμαστε σαφῶς μέ εὐλάβεια στό Ναό, ἀλλά νά περνοῦμε ὅσο τό δυνατόν ἀπαρατήρητοι.
Βεβαίως παραμένουμε μέχρι τό τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας στό Ναό καί δέν φεύγουμε ἐνδιάμεσα.
Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δέν διστάζει νά παρομοιάσει αὐτούς πού φεύγουν πρίν τό τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας μέ τόν Ἰσκαριώτη Ἰούδα. Τέλος παίρνουμε τό ἀντίδωρο ἀπό τά χέρια τοῦ λειτουργήσαντος Ἱερέα, Ὁ Ἅγ. Νικόλαος ὁ Καβάσιλας γράφει: «οἱ δέ (πιστοί) σύν εὐλαβεία πάση δέχονται (τό ἀντίδωρον) καί καταφιλοῦσι τήν δεξιάν,ὡς ἄν προσφάτως ἁψαμένην τοῦ Παναγίου Σώματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καί τόν ἐκεῖθεν ἁγιασμόν, καί δεξαμένην καί μεταδοῦναι τοῖς ψαύουσι δυναμένην». Στήν Ἐκκλησία λοιπόν, ὅπως λέγει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, δέν πηγαίνουμε γιά νά πηγαίνουμε ἀλλά γιά νά ὠφεληθοῦμε. Ἄν πηγαίνουμε χωρίς νά ὠφελούμαστε τότε εἴμαστε πιό ἀξιοκατάκριτοι. Δέν ἀρκεῖ λοιπόν νά παρακολουθοῦμε τή Θεία Λειτουργία (καί ὁ διάβολος ἄλλωστε τήν παρακολουθεῖ). Πρέπει νά συμμετέχουμε ἐνεργά καί νά προσπαθοῦμε νά ὠφελούμαστε ἀπό αὐτήν.
