Άγιοι Γουρίας, Σαμωνάς και Άβιβος οι Ομολογητές
"Άθραυστοι ποιναίς αικισμών εμείνατε, Μάρτυρες...", ψάλλει η Εκκλησία με θαυμασμό, εμπρός στα φοβερά βασανιστήρια και την καρτερία των αγίων Μαρτύρων. Κι εμείς, σαν σήμερα που γιορτάζομε την μνήμη των αγίων Μαρτύρων και Ομολογητών Γουρία, Σαμωνά, και Αβίβου, δεν θαυμάζομε μόνο την καρτερία των Αγίων του Θεού, αλλά και την θηριωδία των οργάνων του Διαβόλου. Ανημερώτερο θηρίο από τον άνθρωπο δεν υπάρχει. Πολλές φορές τα θηρία στον ιππόδρομο σεβάστηκαν τους Μάρτυρας. Οι βασανισταί τους ποτέ δεν τους λυπήθηκαν.
Υπήρξαν πάντα σατανικοί σε εφευρετικότητα βασανιστηρίων και ανυπέρβλητοι σε ψυχική σκληρότητα απέναντι των συνανθρώπων τους. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι πάντα οι ίδιοι· γυμνοί από τη θεία χάρη, έχουν μέσα τους όχι μόνο τα ένστικτα του ζώου, αλλά και τα πάθη της αμαρτίας. Θηρία ανήμερα! Δεν είναι πολλά χρόνια που εζήσαμε άγριες σκηνές μαρτυρίων και σκληρότητος.
Βιογραφία
Ο Γουρίας και ο Σαμωνάς, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού. Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν.
Ο Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας που ονομαζόταν Αποθελσαία. Τότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του. Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που λέει: «Κήρυξαν τὸν λόγον, ἐπιστήθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξαν, ἐπιτίμησαν, παρακάλεσαν, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ». Κήρυξε, δηλαδή, το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περιστάσεις, αλλά και σ' εκείνες που φαίνονται ακατάλληλες περιστάσεις, έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε με κάθε μακροθυμία και με κάθε μέθοδο διδασκαλίας.
Ο ηγεμόνας Λυσανίας, όταν είδε τον Άβιβο να προσελκύει πολλούς ειδωλολάτρες με το θερμό του κήρυγμα, τον συνέλαβε και αφού τον κρέμασε σε στυλό και τον έσχισε με σιδερένια νύχια, έπειτα τον οδήγησε έξω από την πόλη, όπου τον έριξε μέσα στη φωτιά, και έτσι ο Άβιβος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό
Αναδημοσίευση απο http://ahdoni.blogspot.com/2010/11/15.html
