Όσιος Λάζαρος ο Θαυματουργός, ο Γαλλησιώτης
Το περιστατικό της διαθήκης του οσίου Λαζάρου, που ασκήτεχε στο Γαλλήσιον όρος και του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη, μας φέρνει στο νου τα λόγια του Προφήτου Ησαΐα προς τον βασιλέα Εζεκία· "Έντειλαι τω οίκω σου, αποθνήσεις συ και ου ζήση". Και μας θυμίζει ακόμη το καθήκον που έχουν όλοι, προ πάντων όμως όσοι ετάχθησαν ηγούμενοι του λαού, να προετοιμάζωνται για την έξοδό τους από τον βίο, γιατί πολλά δυσάρεστα συμβαίνουν, όταν φεύγουν χωρίς ν' αφήσουν τις τελευταίες τους θελήσεις.
Όλοι οι άνθρωποι, φεύγοντας από τούτο τον βίο, κάτι έχουν να πουν σε κείνους που μένουν, σαν για να ζητήσουν συχώρεση σαν για ν΄ αφήσουν κάποια εντολή, μα περισσότερο οι ηγούμενοι του λαού. Όποιος αδιαφορεί ή αναβάλλει να εκπληρώση αυτό το καθήκον, έρχεται ξαφνικά ή ώρα της εξόδου και φεύγει ανέτοιμος και πληρώνει έτσι πολύ ακριβά την αδιαφορία και την αμέλειά του. Δυστυχώς καμμιά φορά την πληρώνει και η Εκκλησία.
Βιογραφία
Ο Όσιος Λάζαρος ήταν από τη Μικρά Ασία και γεννήθηκε τον 11ο αιώνα μ.Χ. σ' ένα χωριό κοντά στη Μαγνησία (προς τον Νέανδρο Ποταμό), από γονείς ευσεβείς τον Νικήτα και την Ειρήνη.
Όταν ακόμα ήταν έξι χρονών, επιδόθηκε στον πνευματικό στίβο μέσα στο μοναστήρι των Ορόβων. Εκεί έμεινε επί πέντε χρόνια διδασκόμενος. Όμως, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έτσι έφυγε κρυφά από τη Μονή και πήγε στα Ιεροσόλυμα.
Μετά την προσκύνηση των εκεί Ιερών, επισκέφθηκε τη μονή του αγίου Σάββα, όπου κοινοβίασε αφού έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερέας.
Κατά την επανάσταση των Αράβων, που βεβήλωναν τα Ιερά, αναγκάστηκε και έφυγε στην Έφεσο, σ' ένα έρημο όρος αντίκρυ της πόλης, που ονομαζόταν Γαλλήσιο.
Εκεί, στην αρχή μόνος ζούσε σ' ένα κελί, αλλά αργότερα μαζεύτηκαν γύρω του και άλλοι μοναχοί. Ο δε Μονομάχος Κωνσταντίνος (1042 - 1054 μ.Χ.), εξόριστος τότε στη Μυτιλήνη, άκουσε για την αγιότητα του οσίου και έκτισε ωραιότατο ναό της Αναστάσεως στο Γαλλήσιο όρος, και τον προίκισε με πολλά Ιερά κειμήλια. Ο δε όσιος Λάζαρος, ανήγειρε κοντά στο ναό στυλό, όπου εγκαταστάθηκε στην κορυφή του και ασκήτευε χειμώνα - καλοκαίρι, εκτεθειμένος σε καύσωνες και παγωνιές. Ο Θεός επίσης, έδωσε στον Όσιο Λάζαρο και το χάρισμα να θαυματουργεί. Έτσι αυστηρά ασκητικά αφού έζησε τη ζωή του, πέθανε με αγιότητα σε βαθιά γεράματα το 1054 μ.Χ.
Αναδημοσίευση http://ahdoni.blogspot.com/2010/11/7.html
