«…Το Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου βρίσκεται στην Δυτική προέκταση των Γερανείων ορέων, πού χωρίζουν την Στερεά Ελλάδα από την Πελοπόννησο.
Στην πλαγιά της κορυφής, των 1057 μέτρων, πού απότομα πέφτει προς τα νότια, όπου το Λουτράκι, και στο ύψος των 650μ. κτίσθηκε η Μονή, γύρω από ένα μικρό Σπήλαιο. Τούτο, στα πολύ παλιά χρόνια, χρησιμοποιήθηκε σαν Ασκητήριο καί στην συνέχεια, του έδωκαν την μορφή Εκκλησίας». Υπήρχε ως «παραλαύριο» ασκητήριο του Οσίου Μελετίου Κιθαιρώνος...
«...Στις αρχές του αιώνα μας -Το 1904- στα δυτικά κοιλώματα του Σπηλαίου απεκαλύφθη άθικτο κι ολόσωμο το Χαριτόβρυτο Λείψανο του Οσίου Παταπίου. Αφορμή για την ανακάλυψη στάθηκε το ύψος του Ιερέως από το Λουτράκι Κων/νου Σουσάνη. Επισκεπτόμενος συχνά το ασκητήριο-Ναό, όταν λειτουργούσε, ήταν υποχρεωμένος διαρκώς να σκύβει, γιατί το Σπήλαιο ήταν χαμηλό.
Στον μαρμαρά Βασίλειο Πρωτοπαπά, από το Λουτράκι, ανέθεσαν να σκάψει για να το διευρύνει προς όλες τις πλευρές. Στην δυτική πλευρά, ρίχνοντας τα χώματα καί το κτιστό πεζούλι, πού υπήρχε προς την πλευρά εκείνη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρόντων, μέσα σε κρύπτη, απεκαλύφθη το Άγιο Λείψανο, ευωδιαστό, ολόσωμο, με τις σάρκες καί την επιδερμίδα ακόμη, αποξηραμένες. «Το σκήνωμα στηριζόταν σε κέδρινη βάση, προς το κεφάλι καί μαρμάρινη προς τα πόδια και καλυπτόταν με σειρά από κεραμίδια».
Την ταυτότητα του λειψάνου μαρτυρούσε δερμάτινη μεμβράνη, στην οποία ήταν γραμμένο το όνομα του Όσίου Παταπίου. Μέσα στην κρύπτη βρέθηκαν ακόμη μικρός ξύλινος σταυρός, διάφορα άλλα μοσχοβολούντα οστά και τρία ευωδιαστά κρανία, προφανώς ανωνύμων ασκητών, πού ίσως- είχαν ασκητεύσει εις το παραλαύριο αυτό σπήλαιο ή ετοποθετήθηκαν εδώ από ευσεβείς χριστιανούς πρίν από την τοποθέτηση του Ιερού Λειψάνου του Οσίου, χωρίς να αναφερθούν ονόματα εις ποίους ανήκουν, καθώς καί νομίσματα, από τα οποία άλλα φέρουσι επί της όψεως των γραμμάτων τάς ενδείξεις «Ιησούς Χριστός, βασιλεύς βασιλέων- ή Λέων καί Αλέξανδρος Βασιλεύς Ρωμαίων» ή καί άλλα ονόματα, μαρτυρούσαν, ότι ο χώρος του ασκητηρίου ήτο, κατά τους βυζαντινούς χρόνους, καταφύγιο των επιθυμούντων να ευαρεστήσωσιν τω Κυρίω εν μονώσει».
Το Ιερό Λείψανο, κατ' αρχήν διεφυλάχθη από τον Ιερέα Κων. Σουσάνη εις το σπίτι του, μετά από άδεια του τότε Μητροπολίτου, δια να προστατευθεί από αποδερμάτωση, πού προξενούσαν ευλαβείς προσκυνηταί του, επιθυμούντες να λάβουν κάποιο τμήμα, δια ιδιωτικά τους προσκυνήματα, και, αργότερα, ετοποθετήθη εις ξύλινη λάρνακα. Το δε 1936, προνοία του τότε Μητροπολίτου Κορινθίας Δαμάσκηνου -κατόπιν Αρχιεπισκόπου- κατεσκευάσθη ευρύχωρος ξύλινη λειψανοθήκη, μέσα στην οποία, μέχρι σήμερα, φυλάσσεται από τάς αφοσιωμένας μοναχάς...
Το άγιον Λείψανον του Οσίου Παταπίου, ακατάπαυστα «ευωδιάζει οσμήν ευωδίας πνευματικής» καί παρέχει την ιαματικήν Χάρι του Παναγίου Πνεύματος, σ' εκείνους πού προσέρχονται με πίστη καί εύλάβειαν στο Σπήλαιο των Γερανείων...»
Πηγές: 1) «Η Ιερά Μονή του Οσίου Παταπίου» του Μητροπ. Φιλίππων (Καβάλας) κ. Προκοπίου Τσακουμάκα – Εκδ. Ι.Μ. Κορινθίας
2) «Πρόσκλησις γνωριμίας με τον Όσιον Πατάπιον και το Μοναστήρι του» του Πρωτοπ/ου Σωτηρίου Μακρυστάθη
3) «Προσκυνητάριον της εν Γερανείοις Μονής του Όσίου Παταπίου» του Σπ. Καψάσκη - Μουσουργού.
