ΜΕΤΩΠΟΝ ΗΠΕΙΡΟΥ, Ιανουάριος. Τραύμα διαμπερές. Το υγειονομικό αυτοκίνητο πού τον μεταφέρει με άλλους συναδέλφους του, τραυματίας επίσης στο νοσοκομείο της πλησιέστερης πόλεως καταστρέφεται στη μέση του δρόμου. Δέκα χιλιόμετρα του υπολείπονται για να φθάση στο τέρμα. Καί δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να πέραση από ένα ποτάμι. Το ορμητικό ρεύμα έχει παρασύρει τη γέφυρα. Πρέπει να χωθη στα νερά για να φθάση στην άντίπεραν όχθη. Δεν έχει κανένα δισταγμό. Βουτά ως τη μέση κι ακόμη ψηλότερα.
Τρέχουν τα νερά από πάνω του. Βρεμμένος, λασπωμένος, παγωμένος συνεχίζει την πορεία καί φθάνει κάποτε στο τέρμα του. Περιμένετε να πέση λιπόθυμος στην είσοδο του νοσοκομείου. Δεν πέφτει. Αναφέρει την περιπέτεια του στην αδελφή καί τη στιγμή πού του δίνουν στεγνά ρούχα καί του αλλάζουν τον επίδεσμο του τραύματος, αυτός δεν έχει άλλη επιθυμία παρά ν' άφηγηθή πώς έγινε ή μάχη κατά την οποία τραυματίσθηκε.
- Να σου τα πω, αδελφή, τώρα πού έχω ακόμη τις αισθήσεις μου. Αργότερα, ποιος ξέρει... Το τραύμα είνε βαρύ κι αυτά πού είδα κάποιος πρέπει να τ'άκούση για να τα πη σε άλλους καί οι άλλοι πάλι σε άλλους για να μη χαθούν μαζί με μένα. "Ακουσε, λοιπόν, αδελφή...
Ακούει μ' ευλάβεια ή αδελφή. Όνόματα, τοποθεσίες, λεπτομέρειες, αριθμούς υψωμάτων, ηρωικές πράξεις αξιωματικών καί στρατιωτών, ως πού φθάνει στη στιγμή του τραυματισμού του. Μια συμπλοκή με τον εχθρό πού ξετινάχθηκε πίσω από κάτι κουμαριές ξαφνικά μπροστά του. Ήταν ένας ανθυπολοχαγός με το πιστόλι στο χέρι. Αυτός τον τραυμάτισε. Το πλήρωσε με τη ζωή του. Με το τραϋμα στο στήθος ό φαντάρος μας σήκωσε το πόδι καί κατάφερε ένα λάκτισμα στην κοιλιά του εχθρού. Λάκτισμα θανατηφόρο γιατί καθώς έχασε την ισορροπία του ό αντίπαλος, κύλησε μέσα σ' ένα βάραθρο πού έγινε καί ό τάφος του.
- Αυτά είχα να πω, αδελφή.
Τα είπε, έκλεισε τα χείλη, έκλεισε τα μάτια καί γαλήνιος πια έγειρε το κεφάλι στην ποδιά της νοσοκόμου.
Απευθύνομαι στους γιατρούς για να μου πουν που βρίσκεται τόσο απόθεμα αντοχής καί ψυχραιμίας. Καί αντί να ικανοποιήσουν την απορία μου, αφηγούνται κι αυτοί περιπτώσεις τραυματιών οι όποιοι κατά την ώρα της έγχειρήσεως όχι μόνον δεν προδίδουν τον πόνο τους, αλλά επιμένουν να μιλήσουν για τίς πολεμικές περιπέτειες τους.
- Κάμνω εγχειρήσεις οδυνηρότατες,μου έλεγε ένας χειρούργος. Ό πόνος είναι τόσος πού θα έπρεπε να τους δένουμε επάνω στη χειρουργική τράπεζα για να μη μας φεύγουν από τα χέρία. Χωρίς να δένωνται, χωρίς να υπνωτίζονται,με ανοιχτά τα μάτια, με όλες τίς αισθήσεις, παρακολουθούν την έπέμβασι. Ξέρουν ότι τη στιγμή εκείνη χάνουν το χέρι, χάνουν το πόδι τους. Καί όμως όχι μόνο δεν παραπονιούνται, όχι μόνο δεν φανερώνουν τον πόνο τους αλλά έχουν όρεξι να μας πουν πώς πολέμησαν.
- Εξηγήστε μου, γιατρέ, το μυστήριο.
- Ή επιστήμη δεν μπορεί να το εξήγηση. Αυτές πια δεν είνε ανθρώπινες δυνάμεις. Αναγκάζεται κανείς να πιστέψη στο θαύμα.
Να ή λέξις: Το θαϋμα. Δεν το είχα πιστέψει ως τώρα.
Τώρα όμως πού θέτω τον δάκτυ-λον εις τον τύπον των ήλων, τώρα πού βλέπω τον κακουχημένο πολεμιστή, με τα αίματα στο πρόσωπο,να μη έχη άλλη έγνοια παρά να πληροφορηθή τί απέγινε στο πεδίο του αγώνος, όπου κι αυτός πριν από λίγη ώρα έδινε τη μάχη του,τώρα που νοιώθω την ψυχή να στέκεται πάνω από τις κακομοιριές και τις μιζέριες της ύλης πιστευω στο θαύμα...
Πάυλου Παλαιολόγου-Δημοσιογράφου
Εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα, 8.1.1941, έκδ. «ΚΕΔΡΟΣ", Γέκδ.,σ.232
