Έπρεπε νάμαστε
τρεις. Αν δεν ήταν τόσο
σκοτάδι, θα καταλάβαινα ίσως,
γιατί έχω μείνει τόσο
μονάχος. Πόσο έχω
ξεχάσει. Πρέπει απ' αρχής πάλι το
ταξίδι ν' αρχίσει.
Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι
τρεις; Ή μήπως, κάποτε, είχαμε
ανταμώσει... Μαζί πορευτήκαμε ένα
διάστημα, όσο μας οδηγούσε άστρο
λαμπρό. Αυτό άλλαξε την οδό ή
εγώ τίποτα πια να δω δεν
μπορώ; Πού βρίσκομαι τώρα, σε
τέτοιον καιρό, σκληρό, ανένδοτο,
δύσκολο, εγώ, ανήσυχος,
βιαστικός. Μήπως κι' η ώρα
πλησίασε; Πού να το
ξέρω! Πού είναι τα
δώρα; είχαμε τότε τοιμάσει
δώρα ήμερα,
ήσυχα δώρα ημών των ταπεινών,
χρυσόν λίβανον και σμύρναν
άλλοτε με θαυμασμό κι' ευλάβεια
τού φέρναμε. Τώρα σ' αυτόν τον
καιρό σίδερο, κεραυνό και
φωτιά. 
Ήμασταν
τρεις, τώρα κανέναν άλλον δε
βλέπω κι' αισθάνομαι τα χέρια
μου πότε άδεια, πότε
βαρειά. Βασιλείς τότε προς τον
βασιλέα του κόσμου, τώρα
κανείς δε βασιλεύει με
βεβαιότητα. Σκοτάδι βαρύ. Ποιος μ'
οδηγεί; Δίχως
συντροφιά, δίχως άστρο κανένα
πηγαίνω. Μόνη προσφορά, η μεγάλη
που γνωρίζω, συμφορά της στέρησής
Του. Τι να προσφέρω σημάδι
ευλάβειας κι' υποταγής; Εμείς,
άνθρωποι της παράφορης τούτης
εποχής, τι μπορούμε, δικό μας,
ευτυχείς να Του δώσουμε; Είναι
ανάγκη να βρούμε την
προσφορά. Τίποτα δεν προσφέρει της
ψυχής μας ο τόσος
αγώνας. Χρυσόν, λίβανον και
σμύρναν άλλοτε, δώρα
απλά. 
Μας παιδεύει η
ασυμπλήρωτη προσφορά. Τώρα που πορεύομαι στο
σκοτάδι, χωρίς τη χαρά των δώρων,
μονάχος, δεν έχω παρά τον εαυτό
μου να δώσω. Εν συντριβή
βαδίζοντα. Ζωή
Καρέλλη Από
τη συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα
(1955) 
