Του Αρχιμ. Σεραφείμ Δημητρίου
— Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.
— Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.
— Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;
— Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος, αντέτεινε ο άνθρωπος που αγαπούσε την πατρίδα για την οποία αγωνίστηκε. Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο.
— Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!
Τι θέλω να πώ, θέτοντας τη μνήμη μας μπροστα σ΄αυτό το περιστατικό. Μα τίποτα άλλο αδελφοί μου, εκτός από το ότι θα πρέπει όλοι μας να έχουμε την αυτή συμπεριφορά με τον γέροντα Στρατηγό.
Δηλαδή ανοχή στα κακά έργα των ανθρώπων και αγώνα για να σταθούμε εμείς με αξιοπρέπεια. Εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Δεν ήταν εγωισμός η πράξη του Στρατηγού, αλλά αγάπη προς τα ιερά και τα όσια της πατρίδος.
Σήμερα ζούμε εν αγωνία για το αύριο, αναζητώντας υπευθύνους για τα προβλήματα μας. Για να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε, γιατί λέμε ότι κατέστρεψαν το μέλλον μας. Ο Χριστός όμως μας υπέδειξε το δός υμίν σήμερον και η Εκκλησία αρκετές μέρες μας προτρέπει να υψωθούμε από τα γήινα στα ουράνια, να εγκαταλείψουμε τα μάταια με τις μικρότητες του πεπερασμένου, και να ποθήσουμε τα αιώνια. “Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε...”. Και εμείς αντί να υψωθούμε, μένουμε προσδεδεμένοι στην κακομοιρία της καθημερινότητας, με μίση, με αλληλοσπαραγμούς, με πολέμους, με απάτες, με κάθε λογής προσβολή του Θεού και της δημιουργίας Του.
Μπροστά στα Χριστούγεννα λοιπόν αδελφοί μου, και ας μη μείνουμε μόνο στην εξωτερική προετοιμασία. Γλυκά φώτα και κάλαντα. Ας ευπρεπίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη και τη μετάνοια. Ας ετοιμασθούμε κατάλληλα μ΄εξομολόγηση, νηστεία και προσευχή, για να κοινωνήσουμε τον Χριστό που θα γεννηθεί και φέτος στην φάτνη της κάθε καρδιάς. Ας δούμε τα κακά των άλλων, όπως ο Στρατηγός Νικηταράς, που δεν κακολόγησε, δεν μεμψημίρησε, δεν παραπονέθηκε, δέν κατέκρινε. Ας γίνουμε οι διαφορετικοί από τους πολλούς και ας σκεφτούμε τους φτωχούς, τους μοναχικούς, τους γέροντες γονείς μας, τους αδελφούς μας που είμαστε σε αμάχη, και ας τρέξουμε κοντά τους, όπως ο Χριστός τρέχει και πάλι κοντά μας από αγάπη που δεν τελειώνει ποτέ, όσο κι αν τον αρνούμαστε, όσο κι αν τον προσβάλουμε, όσο κι αν τον ξεχνούμε.
Ας ανοίξουμε την αγκαλία μας αδελφοί και ας γιορτάσουμε Χριστούγεννα με Χριστό μέσα στην Εκκλησία, με Θεία Λειτουργία και Θεία Μετάληψη, μέσα στην κοινωνία, με συγχώρεση και φιλανθρωπία, μέσα στον εαυτό μας με αυτομεμψία και διόρθωση.
Ελάτε αδελφοί μου, ο Χριστός γεννιέται για όλους και μας περιμένει να τον συναντήσουμε στην φάτνη του Αγίου Ποτηρίου. Ελάτε, μας περιμένει όλους την άλλη Κυριακή.
Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα
Μπροστά στα Χριστούγεννα και με πολλές σκέψεις να τρέχουν
στο μυαλό μας για κρίσεις, διακρίσεις, επικρίσεις, συγκρίσεις, κατακρίσεις,
επαναφέρω στην μνήμη ένα περιστατικό από την ζωή του αγωνιστή του ’21 Νικηταρά,
που μας διδάσκει μεγαλόφωνα στην σημερινή παγκόσμια
κατάσταση.
Η φτώχεια του σχεδόν τυφλού, στα χρόνια της ελεύθερης Ελλάδος, στρατηγού ήταν τόση, ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του. Το χειρότερο ὄμως ήταν πως τον είχαν ξεχάσει όλοι, κι ας διαδιδόταν η κατάστασή του από στόμα σε στόμα. Αυτό έφθασε και στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του.
Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντιλήφθηκε ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!
Η φτώχεια του σχεδόν τυφλού, στα χρόνια της ελεύθερης Ελλάδος, στρατηγού ήταν τόση, ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του. Το χειρότερο ὄμως ήταν πως τον είχαν ξεχάσει όλοι, κι ας διαδιδόταν η κατάστασή του από στόμα σε στόμα. Αυτό έφθασε και στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του.
Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντιλήφθηκε ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!
— Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.
— Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.
— Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;
— Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος, αντέτεινε ο άνθρωπος που αγαπούσε την πατρίδα για την οποία αγωνίστηκε. Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο.
— Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!
Τι θέλω να πώ, θέτοντας τη μνήμη μας μπροστα σ΄αυτό το περιστατικό. Μα τίποτα άλλο αδελφοί μου, εκτός από το ότι θα πρέπει όλοι μας να έχουμε την αυτή συμπεριφορά με τον γέροντα Στρατηγό.
Δηλαδή ανοχή στα κακά έργα των ανθρώπων και αγώνα για να σταθούμε εμείς με αξιοπρέπεια. Εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Δεν ήταν εγωισμός η πράξη του Στρατηγού, αλλά αγάπη προς τα ιερά και τα όσια της πατρίδος.
Σήμερα ζούμε εν αγωνία για το αύριο, αναζητώντας υπευθύνους για τα προβλήματα μας. Για να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε, γιατί λέμε ότι κατέστρεψαν το μέλλον μας. Ο Χριστός όμως μας υπέδειξε το δός υμίν σήμερον και η Εκκλησία αρκετές μέρες μας προτρέπει να υψωθούμε από τα γήινα στα ουράνια, να εγκαταλείψουμε τα μάταια με τις μικρότητες του πεπερασμένου, και να ποθήσουμε τα αιώνια. “Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε...”. Και εμείς αντί να υψωθούμε, μένουμε προσδεδεμένοι στην κακομοιρία της καθημερινότητας, με μίση, με αλληλοσπαραγμούς, με πολέμους, με απάτες, με κάθε λογής προσβολή του Θεού και της δημιουργίας Του.
Μπροστά στα Χριστούγεννα λοιπόν αδελφοί μου, και ας μη μείνουμε μόνο στην εξωτερική προετοιμασία. Γλυκά φώτα και κάλαντα. Ας ευπρεπίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη και τη μετάνοια. Ας ετοιμασθούμε κατάλληλα μ΄εξομολόγηση, νηστεία και προσευχή, για να κοινωνήσουμε τον Χριστό που θα γεννηθεί και φέτος στην φάτνη της κάθε καρδιάς. Ας δούμε τα κακά των άλλων, όπως ο Στρατηγός Νικηταράς, που δεν κακολόγησε, δεν μεμψημίρησε, δεν παραπονέθηκε, δέν κατέκρινε. Ας γίνουμε οι διαφορετικοί από τους πολλούς και ας σκεφτούμε τους φτωχούς, τους μοναχικούς, τους γέροντες γονείς μας, τους αδελφούς μας που είμαστε σε αμάχη, και ας τρέξουμε κοντά τους, όπως ο Χριστός τρέχει και πάλι κοντά μας από αγάπη που δεν τελειώνει ποτέ, όσο κι αν τον αρνούμαστε, όσο κι αν τον προσβάλουμε, όσο κι αν τον ξεχνούμε.
Ας ανοίξουμε την αγκαλία μας αδελφοί και ας γιορτάσουμε Χριστούγεννα με Χριστό μέσα στην Εκκλησία, με Θεία Λειτουργία και Θεία Μετάληψη, μέσα στην κοινωνία, με συγχώρεση και φιλανθρωπία, μέσα στον εαυτό μας με αυτομεμψία και διόρθωση.
Ελάτε αδελφοί μου, ο Χριστός γεννιέται για όλους και μας περιμένει να τον συναντήσουμε στην φάτνη του Αγίου Ποτηρίου. Ελάτε, μας περιμένει όλους την άλλη Κυριακή.
Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα
