Κείμενον
17 Γινώσκεται Κύριος κρίματα ποιῶν, ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ συνελήφθη ὁ ἁμαρτωλός. (ᾠδὴ διαψάλματος)
18 Ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην, πάντα τὰ ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα τοῦ Θεοῦ,
19 ὅτι οὐκ εἰς τέλος ἐπιλησθήσεται ὁ πτωχός, ἡ ὑπομονὴ τῶν πενήτων οὐκ ἀπολεῖται εἰς τὸ τέλος.
20 Ἀνάστηθι, Κύριε, μὴ κραταιούσθω ἄνθρωπος, κριθήτωσαν ἔθνη ἐνώπιόν σου.
21 Κατάστησον, Κύριε, νομοθέτην ἐπ’ αὐτούς, γνώτωσαν ἔθνη ὅτι ἄνθρωποί εἰσι. (διάψαλμα)
22 Ἱνατί, Κύριε, ἀφέστηκας μακρόθεν, ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσιν;
23 Ἐν τῷ ὑπερηφανεύεσθαι τὸν ἀσεβῆ ἐμπυρίζεται ὁ πτωχός, συλλαμβάνονται ἐν διαβουλίοις οἷς διαλογίζονται.
24 Ὅτι ἐπαινεῖται ὁ ἁμαρτωλὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, καὶ ὁ ἀδικῶν ἐνευλογεῖται·
25 παρώξυνε τὸν Κύριον ὁ ἁμαρτωλός· κατὰ τὸ πλῆθος τῆς ὀργῆς αὐτοῦ οὐκ ἐκζητήσει· οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς ἐνώπιον αὐτοῦ.
26 Βεβηλοῦνται αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ, ἀνταναιρεῖται τὰ κρίματά σου ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ κατακυριεύσει·
27 εἶπε γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐ μὴ σαλευθῶ, ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν ἄνευ κακοῦ.
28 Οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου, ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ κόπος καὶ πόνος.
29 Ἐγκάθηται ἐνέδρᾳ μετὰ πλουσίων ἐν ἀποκρύφοις τοῦ ἀποκτεῖναι ἀθῷον· οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσιν·
30 ἐνεδρεύει ἐν ἀποκρύφῳ ὡς λέων ἐν τῇ μάνδρᾳ αὐτοῦ, ἐνεδρεύει τοῦ ἁρπάσαι πτωχόν, ἁρπάσαι πτωχὸν ἐν τῷ ἑλκύσαι αὐτόν·
31 ἐν τῇ παγίδι αὐτοῦ ταπεινώσει αὐτόν, κύψει καὶ πεσεῖται ἐν τῷ αὐτὸν κατακυριεῦσαι τῶν πενήτων.
32 Εἶπε γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· ἐπιλέλησται ὁ Θεός, ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ μὴ βλέπειν εἰς τέλος.
33 Ἀνάστηθι, Κύριε ὁ Θεός, ὑψωθήτω ἡ χείρ σου, μὴ ἐπιλάθῃ τῶν πενήτων σου εἰς τέλος.
34 Ἕνεκεν τίνος παρώξυνεν ὁ ἀσεβὴς τὸν Θεόν; Εἶπε γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἐκζητήσει.
35 Βλέπεις, ὅτι σὺ πόνον καὶ θυμὸν κατανοεῖς τοῦ παραδοῦναι αὐτοὺς εἰς χεῖράς σου· σοὶ ἐγκαταλέλειπται ὁ πτωχός, ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθός.
36 Σύντριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ, ζητηθήσεται ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ.
37 Βασιλεύσει Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ἀπολεῖσθε, ἔθνη, ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ.
38 Τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πενήτων εἰσήκουσε Κύριος, τὴν ἑτοιμασίαν τῆς καρδίας αὐτῶν προσέσχε τὸ οὖς σου,
39 κρῖναι ὀρφανῷ καὶ ταπεινῷ, ἵνα μὴ προσθῇ ἔτι τοῦ μεγαλαυχεῖν ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς.
Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις
2 Θὰ σὲ δοξάσω καὶ θὰ σὲ εὐχαριστήσω, Κύριε, μὲ ὅλην τὴν καρδίαν μου καὶ μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου, θὰ διηγηθῶ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῆς δημιουργικῆς δυνάμεως καὶ προνοίας σου, καθὼς καὶ τῆς πατρικῆς προστασίας σου, ποὺ ἔδειξες καὶ εἰς ἐμέ.
3 Θὰ εὐφρανθῶ καὶ θὰ γεμίσω ἀπὸ ἀγαλλίασιν, σκεπτόμενος τὸ μεγαλεῖον σου καὶ τὴν θαυμαστὴν πρόνοιάν σου· θὰ ψάλω ὕμνον δοξολογίας εἰς τὸ ὄνομά σου, Ὕψιστε.
4 Ὅταν κατετροπώθησαν καὶ ἐστράφησαν εἰς τὰ ὀπίσω οἱ ἐχθροί μου, συνετρίβη ἡ δύναμίς των καὶ ἐξηφανίσθησαν, ἐχάθησαν ἐξ ὁλοκλήρου, μόλις ἐπεφάνη προστατευτικὸν δι’ ἐμὲ τὸ ἐξωργισμένον πρόσωπόν σου.
5 Διότι Σὺ ἔκρινες καὶ ἐδίκασες τὴν ὑπόθεσίν μου· ἐκάθισες ἐπὶ θρόνου δικαστικοῦ Σὺ ποὺ δικάζεις ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἀποδίδεις εἰς πάντα ἀδικούμενον τὸ δίκαιόν του.
6 Ἤρκεσαν αἱ ἐπιπλήξεις σου κατὰ τῶν ἐθνῶν διὰ νὰ χαθῇ καὶ ἀπολεσθῇ κάθε ἀσεβής. Ἐξηφάνισες καὶ ἔσβησες τὸ ὄνομά του διὰ παντός, εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
7 Τοῦ ἐχθροῦ συνετρίβησαν καὶ ἐχάθησαν τελείως αἱ μάχαιραι καὶ τὰ πολεμικά του ὅπλα καὶ κατεκρήμνισες Σὺ τὰς ὠχυρωμένας πόλεις καὶ τὰ φρούριά του. Ὅπως δὲ ἐν σεισμῷ σφοδροτάτῳ ὑπερύψηλον οἰκοδόμημα καταρρέει ἐν μιᾷ στιγμῇ μετὰ πατάγου, ἔτσι ἐχάθη καὶ ἡ ἐνθύμησις τοῦ ὀνόματός του.
8 Ἀλλ’ ἂν ἡ δύναμις καὶ τὸ κράτος τοῦ ἀσεβοῦς τόσον γρήγορα παρέρχεται καὶ ἐξαφανίζεται, ὁ Κύριος μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Ἑτοίμασε τὸν θρόνον του διὰ νὰ δικάσῃ.
9 Καὶ θὰ δικάσῃ μὲ δικαιοσύνην ὁλόκληρον τὴν οἰκουμένην· θὰ δικάσῃ μὲ εὐθύτητα καὶ χωρὶς προσωποληψίαν ἢ ὀπισθοβουλίαν τοὺς λαοὺς ὅλων τῶν γενεῶν καὶ ὅλων τῶν ἐθνῶν.
10 Καὶ ἔγινεν ὁ Κύριος καταφύγιον εἰς τὸν δυστυχῆ καὶ τεταπεινωμένον, ὁ ὁποῖος ἐλπίζει εἰς αὐτόν. Ἀνεδείχθη βοηθός του ἐπικαίρως, ὅταν αἱ θλίψεις ἐπέπεσαν κατ’ αὐτοῦ σφοδραὶ καὶ ἀπειλητικαὶ καὶ ἡ θεία προστασία τοῦ ἦτο ἐπειγόντως ἀναγκαία.
11 Ἀφοῦ λοιπὸν Σὺ εἶσαι τὸ καταφύγιον καὶ ἡ βοήθεια τῶν τεταπεινωμένων εὐσεβῶν, ἂς στηρίξουν ὁλόκληρον τὴν ἐλπίδα των εἰς Σὲ ὅσοι ἐγνώρισαν τὸ ὄνομά σου καὶ ἔλαβον πεῖραν τῆς ἀπείρου τελειότητος καὶ ἀγαθότητός σου. Ἂς ἐλπίσουν οὗτοι εἰς Σέ, διότι δὲν ἐγκατέλιπες ἀβοηθήτους καὶ ἀπροστατεύτους, Κύριε, ἐκείνους ποὺ σὲ ζητοῦν μὲ πόθον καὶ ἐγκαρτέρησιν.
12 Ψάλατε ὕμνον καὶ δοξολογίαν εἰς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ εἰς τὴν Σιὼν καὶ εἰς τὸν ἐν αὐτῇ ναόν του. Καταστήσατε γνωστὰ καὶ διακηρύξατε εἰς τὰ ἔθνη τὰ κατορθώματα καὶ μεγαλουργήματά του.
13 Διότι αὐτὸς ποὺ ζητεῖ νὰ ἐκδικηθῇ διὰ τὰ ἀδικοχυμένα αἵματα τῶν δούλων του, ἐνεθυμήθη καὶ δὲν ἐλησμόνησεν αὐτά· ὅσον καὶ ἂν ἐδείχθη μακρόθυμος καὶ ἀνέβαλε τὴν ὀργήν του, δὲν ἐξέχασε τὰς δεήσεις καὶ τὰς ἐπικλήσεις τῶν πτωχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδύνατοι καὶ ἔρημοι ἀπὸ πᾶσαν ἀνθρωπίνην βοήθειαν ἐστήριξαν τεταπεινωμένοι τὴν ἐλπίδα των εἰς αὐτόν.
14 Ἐλέησόν με, Κύριε· ἴδε εἰς ποῖον ἐξευτελισμὸν καὶ εἰς ποίαν ταπείνωσιν κατήντησα ἕνεκα τοῦ ἀδίκου κατατρεγμοῦ τῶν ἐχθρῶν μου. Ἴδε σύ, ποὺ εἰς στιγμὰς ἐσχάτου κινδύνου μὲ ἀναρπάζεις μετ’ ἐνδόξου ἰσχύος ἀπὸ αὐτὰς τὰς πύλας τοῦ θανάτου καὶ προλαμβάνεις τὴν καταστροφήν μου.
15 Δεῖξε καὶ τώρα τὴν προστασίαν σου εἰς ἐμέ, διὰ νὰ διαλαλῶ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην ὅλους τοὺς ὕμνους σου εἰς τὰς πύλας τῆς Ἱερουσαλήμ, τὴν ὁποίαν Σύ, ὡς ἄλλην θυγατέρα σου, ἐθεμελίωσες καὶ ἐλάμπρυνες. Δὲν θὰ δειχθῶ ἀγνώμων, Κύριε· ἀλλὰ διὰ τὴν σωτηρίαν, τῆς ὁποίας θὰ μὲ ἀξιώσῃς, γεμᾶτος ἀγαλλίασιν καὶ χαρὰν θὰ σὲ εὐχαριστήσω.
16 Οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι ἔσκαψαν ὀλέθριον βόθρον κατὰ τοῦ λαοῦ σου. Ἀλλ’ ἔπεσαν αὐτοὶ καὶ ἐκόλλησαν εἰς τὸ βάθος τοῦ βορβόρου, ὥστε ἡ καταστροφή των θὰ ἐπέλθῃ βεβαία. Καὶ ὅ,τι ἐμηχανεύοντο κατὰ τῶν δούλων σου, τὸ ἔπαθον οἱ ἴδιοι. Διότι εἰς τὴν παγίδα αὐτήν, τὴν ὁποίαν μὲ πολλὴν τέχνην ἐκάλυψαν, ὥστε νὰ παραμένῃ κεκρυμμένη εἰς τὰ ἀνύποπτα θύματά των, ἐπιάσθησαν ὡς εἰς ἄλλο δόκανον τὰ ἰδικά των πόδια.
17 Οὕτω καθίσταται ὁλοφάνερον καὶ πασίγνωστον, ὅτι ὁ Κύριος ποιεῖ πάντοτε δικαίας κρίσεις καὶ ἀποφάσεις. Ἰδοὺ καὶ τώρα ὅτι συνελήφθη ὁ ἁμαρτωλὸς εἰς τὰ παγιδευτικά του ἔργα, καὶ παρεσκεύασε μὲ τὰς ἰδικάς του χεῖρας τὴν τιμωρίαν αὐτοῦ.
18 Εἴθε νὰ ριφθοῦν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην, τοῦ ὁποίου εἶναι ἀποβράσματα, καὶ εἴθε νὰ ὑποστοῦν ἐκεῖ τὰς τρομερωτέρας τιμωρίας· ἐκεῖ ἂς ἐγκλεισθοῦν ὅλοι οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι, οἱ ὁποῖοι λησμονοῦν τὸν Θεὸν καὶ δὲν συγκρατοῦνται ἀπὸ τὸν φόβον του.
19 Διότι δὲν θὰ λησμονηθῇ μέχρι τέλους ὁ εὐλαβὴς πτωχός, ποὺ ὡς μόνον πλοῦτον καὶ ἐλπίδα του ἔχει τὸν Θεόν. Ἡ ὑπομονή, τὴν ὁποίαν δεικνύουν μὲ μαρτυρικὴν ἐγκαρτέρησιν οἱ ἐλπίζοντες εἰς τὸν Κύριον πτωχοί, δὲν θὰ χαθῇ καὶ δὲν θὰ μείνῃ μέχρι τέλους ἄνευ ἀνταποδόσεως καὶ ἱκανοποιήσεως.
20 Σήκω ἐπάνω, Κύριε· ἀρκετὰ ἐμακροθύμησας· ἂς μὴ σφετερίζεται πλέον ὁ εὐτελὴς καὶ τιποτένιος ἄνθρωπος τὸ κράτος καὶ τὴν δύναμίν σου, παρουσιαζόμενος αὐτὸς κραταιὸς καὶ ἀκαταγώνιστος ἐν μέσῳ τῶν δούλων σου. Ἂς κριθοῦν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματός σου καὶ ἂς ὑποστοῦν τὰς ποινὰς τῆς δικαίας ἀποφάσεώς σου οἱ ἐθνικοί.
21 Ἐγκατέστησον ἐπ’ αὐτῶν ἡγεμόνα καὶ διδάσκαλον, ὁ ὁποῖος νὰ ἐπιβάλῃ ὡς χαλινὸν καὶ ὁδηγὸν εἰς αὐτοὺς τὸν φόβον τοῦ νόμου σου. Ἂς μάθουν διὰ τῆς ἰσχυρᾶς παρεμβάσεως καὶ ἐκδικήσεώς σου οἱ θεοποιοῦντες τὸν ἑαυτόν τους ἐθνικοί, ὅτι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἀσθενεῖς καὶ τιποτένιοι ἄνθρωποι.
22 Διατί, Κύριε, ἔχεις σταθῆ μακρὰν ἀπὸ ἡμᾶς; Διατί σηκώνεις ἐπάνω τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ φαίνεσαι σὰν νὰ μὴ μᾶς βλέπῃς καὶ νὰ μὴ μᾶς προσέχῃς ἐν μέσῳ τῶν κρισίμων περιστάσεων καὶ θλίψεων, ἀπὸ τὰς ὁποίας εἴμεθα κυκλωμένοι;
23 Εἰς καιρὸν ποὺ ὑπερηφανεύεται διὰ τὴν ἐπικράτησίν του καὶ συμπεριφέρεται μὲ ἀσυγκράτητον ἀλαζονείαν καὶ ἀγερωχίαν ὁ ἀσεβής, καίεται εἰς κάμινον θλίψεως καὶ ἀγωνίας ὁ ἐνάρετος πτωχός, ποὺ ὡς μόνον πλοῦτον καὶ ἐλπίδα του ἔχει τὴν προστασίαν σου. Συλλαμβάνονται οἱ ταλαίπωροι πτωχοὶ εἰς τὰς περιτέχνους παγίδας, τὰς ὁποίας μὲ πανουργίαν πολλὴν ἑτοιμάζουν κατ’ αὐτῶν οἱ ἁμαρτωλοί.
24 Διότι καυχᾶται καὶ θαυμάζεται ἀπὸ τοὺς ὁμοίους του ὁ ἁμαρτωλὸς δι’ ὅσα ἐπιθυμεῖ καὶ ἀπολαμβάνει ἡ διαφθαρμένη ψυχή του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐντρέπεται καὶ νὰ μὴ μεγαλαυχῇ, μακαρίζεται δὲ ἀπὸ τοὺς ὁμοίους του ὁ συστηματικῶς καὶ ἄνευ τύψεως τῆς συνειδήσεώς του ἐργαζόμενος τὴν ἀδικίαν.
25 Ἐξώργισεν ὑπερβολικὰ τὸν Κύριον ὁ ἁμαρτωλός, διότι λέγει μέσα του· «Κάμνει τὸν ὠργισμένον ὁ Θεός, ἀλλ’ εἶναι φαινομενικαὶ αἱ ἀπειλαί του. Δὲν θὰ ζητήσῃ εὐθύνας διὰ τὰς ἁμαρτίας καὶ ἀδικίας μου». Ἀλλοίμονον! Δὲν αἰσθάνεται ποτὲ ἐμπρός του ὁ ἁμαρτωλὸς τὴν θείαν παρουσίαν καὶ ζῇ ὡς νὰ μὴ ὑπῆρχε δι’ αὐτὸν Θεός.
26 Αἱ πράξεις του εἶναι βδελυραὶ καὶ βρωμεραὶ καὶ εἰς κάθε περίστασιν ρυπαρὸς καὶ μολυσμένος εἶναι ὁ δρόμος τῆς ζωῆς του. Καταφρονεῖ καὶ ἀθετεῖ ἀσυστόλως τὰ προστάγματα καὶ τὰς ἐντολάς σου. Λόγῳ τῶν προσωρινῶν ἐπιτυχιῶν του φαντάζεται ἐν τῇ ἀλαζονείᾳ του, ὅτι θὰ κυριαρχήσῃ ἐπὶ ὅλων τῶν ἐχθρῶν του, τῶν ἰδικῶν σου φίλων, τοὺς ὁποίους αὐτὸς μισεῖ.
27 Διότι εἶπε μέσα εἰς τὴν καρδίαν του· «Δὲν θὰ μετακινηθῶ ἀπὸ κανένα. Ἡ εὐτυχία μου εἶναι μόνιμος καὶ διαρκής. Ἐγὼ καὶ οἱ ἀπόγονοί μου, ὅλαι αἱ γενεαὶ ποὺ θὰ προέλθουν ἐξ ἐμοῦ θὰ παραμείνωμεν ἄνευ θλίψεως, μακρὰν οἱουδήποτε κακοῦ».
28 Οὕτω σκέπτεται αὐτός, τοῦ ὁποίου τὸ στόμα εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ κατάραν καὶ βλασφημίαν κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ πικρίαν καὶ δολιότητα κατὰ τοῦ πλησίον. Κάτω ἀπὸ τὴν γλῶσσαν του ὑπάρχει διαρκῶς ἡ κακεντρέχεια καὶ τὸ δηλητήριον τοῦ κόπου καὶ τοῦ πόνου, διὰ νὰ πικραίνῃ καὶ καταπιέζῃ μὲ αὐτὸ τὸν εὐσεβῆ καὶ ἐλπίζοντα ἐπὶ τὸν Θεὸν πτωχόν.
29 Κάθηται μὲ ἐπιμονὴν εἰς ἐνέδραν καὶ καρτέρι, κρυμμένος μὲ ἄλλους πλουσίους ἐξ ἐκείνων ποὺ παχύνονται μὲ τὸ αἷμα τοῦ πτωχοῦ· παραμονεύει διὰ νὰ φονεύσῃ ἄνθρωπον ἀθῷον, ποὺ δὲν τοῦ ἔπταισεν εἰς τίποτε. Τὰ μάτια του, σὰν μάτια τίγρεως καρφωμένα εἰς τὸ θήραμά της, παρακολουθοῦν ἐξ ἀποστάσεως τὸν πτωχὸν καὶ περιμένει πότε θὰ πλησιάσῃ οὗτος ἀνύποπτος διὰ νὰ τοῦ ἐπιτεθῇ.
30 Κρυμμένος παραμονεύει, ὅπως ὁ λέων παραφυλάττει σκυμμένος μέσα εἰς τὴν φωλεάν του· ἐνεδρεύει διὰ νὰ ἁρπάσῃ τὸν πτωχόν, ναὶ νὰ ἁρπάσῃ τὸν πτωχόν, ἀφοῦ μὲ τρόπον ἀπατηλὸν τὸν προσελκύσῃ πλησίον του.
31 Εἰς τὴν παγίδα ποὺ ἔχει στήσει θὰ τὸν ταπεινώσῃ. Θὰ σκύψῃ, θὰ συμμαζευθῇ καὶ θὰ πέσῃ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, μεταχειριζόμενος πᾶν ὕπουλον μέσον διὰ νὰ κυριαρχήσῃ ἐπὶ τῶν πτωχῶν καὶ νὰ καταδουλώσῃ αὐτούς.
32 Θὰ μετέλθῃ πᾶσαν ἀσυνειδησίαν, διότι εἶπεν εἰς τὴν καρδίαν του· «Ἔχει ξεχάσει, ἐλησμόνησε τελείως ὁ Θεός. Δὲν ἐνδιαφέρεται, ἔστρεψεν ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν του, διὰ νὰ μὴ βλέπῃ πλέον τίποτε».
33 Σήκω ἐπάνω καὶ κινήσου εἰς ἐκδίκησιν, Κύριε ὁ Θεός μου· ἂς σηκωθῇ ὑψηλὰ ἡ χείρ σου, διὰ νὰ καταπέσῃ βαρεῖα κατὰ τῶν ἀσεβῶν· μὴ λησμονήσῃς παντοτεινὰ καὶ μέχρι τέλους τοὺς πτωχούς, οἱ ὁποῖοι μόνον πλοῦτον καὶ ἐλπίδα ἔχουν τὴν προστασίαν σου.
34 Διὰ ποῖον λόγον παρώργισεν ὁ ἀσεβὴς τὸν Θεόν; Τὸν παρώργισε διότι ἐσχημάτισε τὸ φρόνημα καὶ εἶπε καθ’ ἑαυτόν· «Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ζητήσῃ πλέον λόγον δι’ ὅσα ἀδικῶ».
35 Τὰ βλέπεις ὅλα σὺ καὶ δὲν σοῦ διαφεύγει τίποτε· δὲν παρακολουθεῖς μόνον τὰς ἐξωτερικὰς πράξεις, ἀλλὰ παρακολουθεῖς καὶ αὐτὰ τὰ μυστικὰ ἐλατήρια καὶ τὰς ἀποκρύφους τῶν καρδιῶν μας σκέψεις. Καὶ δι’ αὐτὸ γνωρίζεις ἐπακριβῶς τόσον τοὺς πόνους καὶ τὰς θλίψεις τοῦ πτωχοῦ, ὅσον καὶ τὸν ἄσπλαγχνον θυμὸν τοῦ ἀσεβοῦς. Βλέπεις καὶ παρακολουθεῖς ὅλα προσεκτικῶς διὰ νὰ παραδώσῃς ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου τοὺς ἀσεβεῖς εἰς τὰς ἀδυσωπήτους τιμωρίας τῶν χειρῶν σου. Εἰς τὴν προστασίαν σου καὶ μόνον ἔχει ἐγκαταλειφθῆ ὁ πτωχός, εἰς τὸν ὀρφανὸν σὺ εἶσαι βοηθός.
36 Σύντριψε σὺ τὴν καταπιεστικὴν δύναμιν τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ· θὰ ζητηθῇ τὸ κακὸν καὶ ἡ ἁμαρτία ποὺ ἔκαμε καὶ δὲν θὰ εὑρεθῇ, διότι θὰ ἔχῃ ἐξαφανισθῆ μαζὶ μὲ ἐκεῖνον.
37 Θὰ βασιλεύσῃ ὁ Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Σεῖς δὲ οἱ ἐθνικοί, ποὺ λατρεύετε τὰ εἴδωλα, θὰ χαθῆτε ἀπὸ τὴν γῆν, ἡ ὁποία εἶναι ἰδική του.
38 Τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πτωχῶν εἰσήκουσεν ὁ Κύριος. Εἰς τοὺς πόθους τῆς καρδίας των ἐπρόσεξε, Κύριε, τὸ οὖς σου,
39 διὰ νὰ κάμῃς δικαίαν κρίσιν ὑπὲρ τοῦ ὀρφανοῦ καὶ ταπεινοῦ, ὥστε νὰ μὴ τολμήσῃ πλέον νὰ μεγαλαυχῇ καὶ νὰ ἐπιδεικνύῃ ἀλαζονικῶς τὸ ἀνάστημά του οἱοσδήποτε ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς.
Τὸ Ψαλτήριον
τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ,
μετὰ συντόμου ἑρμηνείας
ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα.
Ἔκδοσις εἰκοστὴ ὀγδόη.
Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».
Ἀθῆναι 2009
2 Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, διηγήσομαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου·
3 εὐφρανθήσομαι καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί, ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου, Ὕψιστε.
4 Ἐν τῷ ἀποστραφῆναι τὸν ἐχθρόν μου εἰς τὰ ὀπίσω, ἀσθενήσουσι καὶ ἀπολοῦνται ἀπὸ προσώπου σου,
5 ὅτι ἐποίησας τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν δίκην μου, ἐκάθισας ἐπὶ θρόνου ὁ κρίνων δικαιοσύνην.
6 Ἐπετίμησας ἔθνεσι, καὶ ἀπώλετο ὁ ἀσεβής· τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
7 Τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ρομφαῖαι εἰς τέλος, καὶ πόλεις καθεῖλες, ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ μετ’ ἤχου.
8 Καὶ ὁ Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα μένει, ἡτοίμασεν ἐν κρίσει τὸν θρόνον αὐτοῦ,
9 καὶ αὐτὸς κρινεῖ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι.
10 Καὶ ἐγένετο Κύριος καταφυγὴ τῷ πένητι, βοηθὸς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσι·
11 καὶ ἐλπισάτωσαν ἐπὶ σοὶ οἱ γινώσκοντες τὸ ὄνομά σου, ὅτι οὐκ ἐγκατέλιπες τοὺς ἐκζητοῦντάς σε, Κύριε.
12 Ψάλατε τῷ Κυρίῳ τῷ κατοικοῦντι ἐν Σιών, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ,
13 ὅτι ἐκζητῶν τὰ αἵματα αὐτῶν ἐμνήσθη, οὐκ ἐπελάθετο τῆς δεήσεως τῶν πενήτων.
14 Ἐλέησόν με, Κύριε, ἴδε τὴν ταπείνωσίν μου ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, ὁ ὑψῶν με ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου,
15 ὅπως ἂν ἐξαγγείλω πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών· ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου.
16 Ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν διαφθορᾷ, ᾗ ἐποίησαν, ἐν παγίδι ταύτῃ, ᾗ ἔκρυψαν, συνελήφθη ὁ ποὺς αὐτῶν.
3 εὐφρανθήσομαι καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί, ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου, Ὕψιστε.
4 Ἐν τῷ ἀποστραφῆναι τὸν ἐχθρόν μου εἰς τὰ ὀπίσω, ἀσθενήσουσι καὶ ἀπολοῦνται ἀπὸ προσώπου σου,
5 ὅτι ἐποίησας τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν δίκην μου, ἐκάθισας ἐπὶ θρόνου ὁ κρίνων δικαιοσύνην.
6 Ἐπετίμησας ἔθνεσι, καὶ ἀπώλετο ὁ ἀσεβής· τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
7 Τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ρομφαῖαι εἰς τέλος, καὶ πόλεις καθεῖλες, ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ μετ’ ἤχου.
8 Καὶ ὁ Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα μένει, ἡτοίμασεν ἐν κρίσει τὸν θρόνον αὐτοῦ,
9 καὶ αὐτὸς κρινεῖ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι.
10 Καὶ ἐγένετο Κύριος καταφυγὴ τῷ πένητι, βοηθὸς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσι·
11 καὶ ἐλπισάτωσαν ἐπὶ σοὶ οἱ γινώσκοντες τὸ ὄνομά σου, ὅτι οὐκ ἐγκατέλιπες τοὺς ἐκζητοῦντάς σε, Κύριε.
12 Ψάλατε τῷ Κυρίῳ τῷ κατοικοῦντι ἐν Σιών, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ,
13 ὅτι ἐκζητῶν τὰ αἵματα αὐτῶν ἐμνήσθη, οὐκ ἐπελάθετο τῆς δεήσεως τῶν πενήτων.
14 Ἐλέησόν με, Κύριε, ἴδε τὴν ταπείνωσίν μου ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, ὁ ὑψῶν με ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου,
15 ὅπως ἂν ἐξαγγείλω πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών· ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου.
16 Ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν διαφθορᾷ, ᾗ ἐποίησαν, ἐν παγίδι ταύτῃ, ᾗ ἔκρυψαν, συνελήφθη ὁ ποὺς αὐτῶν.
17 Γινώσκεται Κύριος κρίματα ποιῶν, ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ συνελήφθη ὁ ἁμαρτωλός. (ᾠδὴ διαψάλματος)
18 Ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην, πάντα τὰ ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα τοῦ Θεοῦ,
19 ὅτι οὐκ εἰς τέλος ἐπιλησθήσεται ὁ πτωχός, ἡ ὑπομονὴ τῶν πενήτων οὐκ ἀπολεῖται εἰς τὸ τέλος.
20 Ἀνάστηθι, Κύριε, μὴ κραταιούσθω ἄνθρωπος, κριθήτωσαν ἔθνη ἐνώπιόν σου.
21 Κατάστησον, Κύριε, νομοθέτην ἐπ’ αὐτούς, γνώτωσαν ἔθνη ὅτι ἄνθρωποί εἰσι. (διάψαλμα)
22 Ἱνατί, Κύριε, ἀφέστηκας μακρόθεν, ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσιν;
23 Ἐν τῷ ὑπερηφανεύεσθαι τὸν ἀσεβῆ ἐμπυρίζεται ὁ πτωχός, συλλαμβάνονται ἐν διαβουλίοις οἷς διαλογίζονται.
24 Ὅτι ἐπαινεῖται ὁ ἁμαρτωλὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, καὶ ὁ ἀδικῶν ἐνευλογεῖται·
25 παρώξυνε τὸν Κύριον ὁ ἁμαρτωλός· κατὰ τὸ πλῆθος τῆς ὀργῆς αὐτοῦ οὐκ ἐκζητήσει· οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς ἐνώπιον αὐτοῦ.
26 Βεβηλοῦνται αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ, ἀνταναιρεῖται τὰ κρίματά σου ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ κατακυριεύσει·
27 εἶπε γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐ μὴ σαλευθῶ, ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν ἄνευ κακοῦ.
28 Οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου, ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ κόπος καὶ πόνος.
29 Ἐγκάθηται ἐνέδρᾳ μετὰ πλουσίων ἐν ἀποκρύφοις τοῦ ἀποκτεῖναι ἀθῷον· οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσιν·
30 ἐνεδρεύει ἐν ἀποκρύφῳ ὡς λέων ἐν τῇ μάνδρᾳ αὐτοῦ, ἐνεδρεύει τοῦ ἁρπάσαι πτωχόν, ἁρπάσαι πτωχὸν ἐν τῷ ἑλκύσαι αὐτόν·
31 ἐν τῇ παγίδι αὐτοῦ ταπεινώσει αὐτόν, κύψει καὶ πεσεῖται ἐν τῷ αὐτὸν κατακυριεῦσαι τῶν πενήτων.
32 Εἶπε γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· ἐπιλέλησται ὁ Θεός, ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ μὴ βλέπειν εἰς τέλος.
33 Ἀνάστηθι, Κύριε ὁ Θεός, ὑψωθήτω ἡ χείρ σου, μὴ ἐπιλάθῃ τῶν πενήτων σου εἰς τέλος.
34 Ἕνεκεν τίνος παρώξυνεν ὁ ἀσεβὴς τὸν Θεόν; Εἶπε γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἐκζητήσει.
35 Βλέπεις, ὅτι σὺ πόνον καὶ θυμὸν κατανοεῖς τοῦ παραδοῦναι αὐτοὺς εἰς χεῖράς σου· σοὶ ἐγκαταλέλειπται ὁ πτωχός, ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθός.
36 Σύντριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ, ζητηθήσεται ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ.
37 Βασιλεύσει Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ἀπολεῖσθε, ἔθνη, ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ.
38 Τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πενήτων εἰσήκουσε Κύριος, τὴν ἑτοιμασίαν τῆς καρδίας αὐτῶν προσέσχε τὸ οὖς σου,
39 κρῖναι ὀρφανῷ καὶ ταπεινῷ, ἵνα μὴ προσθῇ ἔτι τοῦ μεγαλαυχεῖν ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς.
Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις
2 Θὰ σὲ δοξάσω καὶ θὰ σὲ εὐχαριστήσω, Κύριε, μὲ ὅλην τὴν καρδίαν μου καὶ μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου, θὰ διηγηθῶ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῆς δημιουργικῆς δυνάμεως καὶ προνοίας σου, καθὼς καὶ τῆς πατρικῆς προστασίας σου, ποὺ ἔδειξες καὶ εἰς ἐμέ.
3 Θὰ εὐφρανθῶ καὶ θὰ γεμίσω ἀπὸ ἀγαλλίασιν, σκεπτόμενος τὸ μεγαλεῖον σου καὶ τὴν θαυμαστὴν πρόνοιάν σου· θὰ ψάλω ὕμνον δοξολογίας εἰς τὸ ὄνομά σου, Ὕψιστε.
4 Ὅταν κατετροπώθησαν καὶ ἐστράφησαν εἰς τὰ ὀπίσω οἱ ἐχθροί μου, συνετρίβη ἡ δύναμίς των καὶ ἐξηφανίσθησαν, ἐχάθησαν ἐξ ὁλοκλήρου, μόλις ἐπεφάνη προστατευτικὸν δι’ ἐμὲ τὸ ἐξωργισμένον πρόσωπόν σου.
5 Διότι Σὺ ἔκρινες καὶ ἐδίκασες τὴν ὑπόθεσίν μου· ἐκάθισες ἐπὶ θρόνου δικαστικοῦ Σὺ ποὺ δικάζεις ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἀποδίδεις εἰς πάντα ἀδικούμενον τὸ δίκαιόν του.
6 Ἤρκεσαν αἱ ἐπιπλήξεις σου κατὰ τῶν ἐθνῶν διὰ νὰ χαθῇ καὶ ἀπολεσθῇ κάθε ἀσεβής. Ἐξηφάνισες καὶ ἔσβησες τὸ ὄνομά του διὰ παντός, εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
7 Τοῦ ἐχθροῦ συνετρίβησαν καὶ ἐχάθησαν τελείως αἱ μάχαιραι καὶ τὰ πολεμικά του ὅπλα καὶ κατεκρήμνισες Σὺ τὰς ὠχυρωμένας πόλεις καὶ τὰ φρούριά του. Ὅπως δὲ ἐν σεισμῷ σφοδροτάτῳ ὑπερύψηλον οἰκοδόμημα καταρρέει ἐν μιᾷ στιγμῇ μετὰ πατάγου, ἔτσι ἐχάθη καὶ ἡ ἐνθύμησις τοῦ ὀνόματός του.
8 Ἀλλ’ ἂν ἡ δύναμις καὶ τὸ κράτος τοῦ ἀσεβοῦς τόσον γρήγορα παρέρχεται καὶ ἐξαφανίζεται, ὁ Κύριος μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Ἑτοίμασε τὸν θρόνον του διὰ νὰ δικάσῃ.
9 Καὶ θὰ δικάσῃ μὲ δικαιοσύνην ὁλόκληρον τὴν οἰκουμένην· θὰ δικάσῃ μὲ εὐθύτητα καὶ χωρὶς προσωποληψίαν ἢ ὀπισθοβουλίαν τοὺς λαοὺς ὅλων τῶν γενεῶν καὶ ὅλων τῶν ἐθνῶν.
10 Καὶ ἔγινεν ὁ Κύριος καταφύγιον εἰς τὸν δυστυχῆ καὶ τεταπεινωμένον, ὁ ὁποῖος ἐλπίζει εἰς αὐτόν. Ἀνεδείχθη βοηθός του ἐπικαίρως, ὅταν αἱ θλίψεις ἐπέπεσαν κατ’ αὐτοῦ σφοδραὶ καὶ ἀπειλητικαὶ καὶ ἡ θεία προστασία τοῦ ἦτο ἐπειγόντως ἀναγκαία.
11 Ἀφοῦ λοιπὸν Σὺ εἶσαι τὸ καταφύγιον καὶ ἡ βοήθεια τῶν τεταπεινωμένων εὐσεβῶν, ἂς στηρίξουν ὁλόκληρον τὴν ἐλπίδα των εἰς Σὲ ὅσοι ἐγνώρισαν τὸ ὄνομά σου καὶ ἔλαβον πεῖραν τῆς ἀπείρου τελειότητος καὶ ἀγαθότητός σου. Ἂς ἐλπίσουν οὗτοι εἰς Σέ, διότι δὲν ἐγκατέλιπες ἀβοηθήτους καὶ ἀπροστατεύτους, Κύριε, ἐκείνους ποὺ σὲ ζητοῦν μὲ πόθον καὶ ἐγκαρτέρησιν.
12 Ψάλατε ὕμνον καὶ δοξολογίαν εἰς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ εἰς τὴν Σιὼν καὶ εἰς τὸν ἐν αὐτῇ ναόν του. Καταστήσατε γνωστὰ καὶ διακηρύξατε εἰς τὰ ἔθνη τὰ κατορθώματα καὶ μεγαλουργήματά του.
13 Διότι αὐτὸς ποὺ ζητεῖ νὰ ἐκδικηθῇ διὰ τὰ ἀδικοχυμένα αἵματα τῶν δούλων του, ἐνεθυμήθη καὶ δὲν ἐλησμόνησεν αὐτά· ὅσον καὶ ἂν ἐδείχθη μακρόθυμος καὶ ἀνέβαλε τὴν ὀργήν του, δὲν ἐξέχασε τὰς δεήσεις καὶ τὰς ἐπικλήσεις τῶν πτωχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδύνατοι καὶ ἔρημοι ἀπὸ πᾶσαν ἀνθρωπίνην βοήθειαν ἐστήριξαν τεταπεινωμένοι τὴν ἐλπίδα των εἰς αὐτόν.
14 Ἐλέησόν με, Κύριε· ἴδε εἰς ποῖον ἐξευτελισμὸν καὶ εἰς ποίαν ταπείνωσιν κατήντησα ἕνεκα τοῦ ἀδίκου κατατρεγμοῦ τῶν ἐχθρῶν μου. Ἴδε σύ, ποὺ εἰς στιγμὰς ἐσχάτου κινδύνου μὲ ἀναρπάζεις μετ’ ἐνδόξου ἰσχύος ἀπὸ αὐτὰς τὰς πύλας τοῦ θανάτου καὶ προλαμβάνεις τὴν καταστροφήν μου.
15 Δεῖξε καὶ τώρα τὴν προστασίαν σου εἰς ἐμέ, διὰ νὰ διαλαλῶ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην ὅλους τοὺς ὕμνους σου εἰς τὰς πύλας τῆς Ἱερουσαλήμ, τὴν ὁποίαν Σύ, ὡς ἄλλην θυγατέρα σου, ἐθεμελίωσες καὶ ἐλάμπρυνες. Δὲν θὰ δειχθῶ ἀγνώμων, Κύριε· ἀλλὰ διὰ τὴν σωτηρίαν, τῆς ὁποίας θὰ μὲ ἀξιώσῃς, γεμᾶτος ἀγαλλίασιν καὶ χαρὰν θὰ σὲ εὐχαριστήσω.
16 Οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι ἔσκαψαν ὀλέθριον βόθρον κατὰ τοῦ λαοῦ σου. Ἀλλ’ ἔπεσαν αὐτοὶ καὶ ἐκόλλησαν εἰς τὸ βάθος τοῦ βορβόρου, ὥστε ἡ καταστροφή των θὰ ἐπέλθῃ βεβαία. Καὶ ὅ,τι ἐμηχανεύοντο κατὰ τῶν δούλων σου, τὸ ἔπαθον οἱ ἴδιοι. Διότι εἰς τὴν παγίδα αὐτήν, τὴν ὁποίαν μὲ πολλὴν τέχνην ἐκάλυψαν, ὥστε νὰ παραμένῃ κεκρυμμένη εἰς τὰ ἀνύποπτα θύματά των, ἐπιάσθησαν ὡς εἰς ἄλλο δόκανον τὰ ἰδικά των πόδια.
17 Οὕτω καθίσταται ὁλοφάνερον καὶ πασίγνωστον, ὅτι ὁ Κύριος ποιεῖ πάντοτε δικαίας κρίσεις καὶ ἀποφάσεις. Ἰδοὺ καὶ τώρα ὅτι συνελήφθη ὁ ἁμαρτωλὸς εἰς τὰ παγιδευτικά του ἔργα, καὶ παρεσκεύασε μὲ τὰς ἰδικάς του χεῖρας τὴν τιμωρίαν αὐτοῦ.
18 Εἴθε νὰ ριφθοῦν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην, τοῦ ὁποίου εἶναι ἀποβράσματα, καὶ εἴθε νὰ ὑποστοῦν ἐκεῖ τὰς τρομερωτέρας τιμωρίας· ἐκεῖ ἂς ἐγκλεισθοῦν ὅλοι οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι, οἱ ὁποῖοι λησμονοῦν τὸν Θεὸν καὶ δὲν συγκρατοῦνται ἀπὸ τὸν φόβον του.
19 Διότι δὲν θὰ λησμονηθῇ μέχρι τέλους ὁ εὐλαβὴς πτωχός, ποὺ ὡς μόνον πλοῦτον καὶ ἐλπίδα του ἔχει τὸν Θεόν. Ἡ ὑπομονή, τὴν ὁποίαν δεικνύουν μὲ μαρτυρικὴν ἐγκαρτέρησιν οἱ ἐλπίζοντες εἰς τὸν Κύριον πτωχοί, δὲν θὰ χαθῇ καὶ δὲν θὰ μείνῃ μέχρι τέλους ἄνευ ἀνταποδόσεως καὶ ἱκανοποιήσεως.
20 Σήκω ἐπάνω, Κύριε· ἀρκετὰ ἐμακροθύμησας· ἂς μὴ σφετερίζεται πλέον ὁ εὐτελὴς καὶ τιποτένιος ἄνθρωπος τὸ κράτος καὶ τὴν δύναμίν σου, παρουσιαζόμενος αὐτὸς κραταιὸς καὶ ἀκαταγώνιστος ἐν μέσῳ τῶν δούλων σου. Ἂς κριθοῦν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματός σου καὶ ἂς ὑποστοῦν τὰς ποινὰς τῆς δικαίας ἀποφάσεώς σου οἱ ἐθνικοί.
21 Ἐγκατέστησον ἐπ’ αὐτῶν ἡγεμόνα καὶ διδάσκαλον, ὁ ὁποῖος νὰ ἐπιβάλῃ ὡς χαλινὸν καὶ ὁδηγὸν εἰς αὐτοὺς τὸν φόβον τοῦ νόμου σου. Ἂς μάθουν διὰ τῆς ἰσχυρᾶς παρεμβάσεως καὶ ἐκδικήσεώς σου οἱ θεοποιοῦντες τὸν ἑαυτόν τους ἐθνικοί, ὅτι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἀσθενεῖς καὶ τιποτένιοι ἄνθρωποι.
22 Διατί, Κύριε, ἔχεις σταθῆ μακρὰν ἀπὸ ἡμᾶς; Διατί σηκώνεις ἐπάνω τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ φαίνεσαι σὰν νὰ μὴ μᾶς βλέπῃς καὶ νὰ μὴ μᾶς προσέχῃς ἐν μέσῳ τῶν κρισίμων περιστάσεων καὶ θλίψεων, ἀπὸ τὰς ὁποίας εἴμεθα κυκλωμένοι;
23 Εἰς καιρὸν ποὺ ὑπερηφανεύεται διὰ τὴν ἐπικράτησίν του καὶ συμπεριφέρεται μὲ ἀσυγκράτητον ἀλαζονείαν καὶ ἀγερωχίαν ὁ ἀσεβής, καίεται εἰς κάμινον θλίψεως καὶ ἀγωνίας ὁ ἐνάρετος πτωχός, ποὺ ὡς μόνον πλοῦτον καὶ ἐλπίδα του ἔχει τὴν προστασίαν σου. Συλλαμβάνονται οἱ ταλαίπωροι πτωχοὶ εἰς τὰς περιτέχνους παγίδας, τὰς ὁποίας μὲ πανουργίαν πολλὴν ἑτοιμάζουν κατ’ αὐτῶν οἱ ἁμαρτωλοί.
24 Διότι καυχᾶται καὶ θαυμάζεται ἀπὸ τοὺς ὁμοίους του ὁ ἁμαρτωλὸς δι’ ὅσα ἐπιθυμεῖ καὶ ἀπολαμβάνει ἡ διαφθαρμένη ψυχή του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐντρέπεται καὶ νὰ μὴ μεγαλαυχῇ, μακαρίζεται δὲ ἀπὸ τοὺς ὁμοίους του ὁ συστηματικῶς καὶ ἄνευ τύψεως τῆς συνειδήσεώς του ἐργαζόμενος τὴν ἀδικίαν.
25 Ἐξώργισεν ὑπερβολικὰ τὸν Κύριον ὁ ἁμαρτωλός, διότι λέγει μέσα του· «Κάμνει τὸν ὠργισμένον ὁ Θεός, ἀλλ’ εἶναι φαινομενικαὶ αἱ ἀπειλαί του. Δὲν θὰ ζητήσῃ εὐθύνας διὰ τὰς ἁμαρτίας καὶ ἀδικίας μου». Ἀλλοίμονον! Δὲν αἰσθάνεται ποτὲ ἐμπρός του ὁ ἁμαρτωλὸς τὴν θείαν παρουσίαν καὶ ζῇ ὡς νὰ μὴ ὑπῆρχε δι’ αὐτὸν Θεός.
26 Αἱ πράξεις του εἶναι βδελυραὶ καὶ βρωμεραὶ καὶ εἰς κάθε περίστασιν ρυπαρὸς καὶ μολυσμένος εἶναι ὁ δρόμος τῆς ζωῆς του. Καταφρονεῖ καὶ ἀθετεῖ ἀσυστόλως τὰ προστάγματα καὶ τὰς ἐντολάς σου. Λόγῳ τῶν προσωρινῶν ἐπιτυχιῶν του φαντάζεται ἐν τῇ ἀλαζονείᾳ του, ὅτι θὰ κυριαρχήσῃ ἐπὶ ὅλων τῶν ἐχθρῶν του, τῶν ἰδικῶν σου φίλων, τοὺς ὁποίους αὐτὸς μισεῖ.
27 Διότι εἶπε μέσα εἰς τὴν καρδίαν του· «Δὲν θὰ μετακινηθῶ ἀπὸ κανένα. Ἡ εὐτυχία μου εἶναι μόνιμος καὶ διαρκής. Ἐγὼ καὶ οἱ ἀπόγονοί μου, ὅλαι αἱ γενεαὶ ποὺ θὰ προέλθουν ἐξ ἐμοῦ θὰ παραμείνωμεν ἄνευ θλίψεως, μακρὰν οἱουδήποτε κακοῦ».
28 Οὕτω σκέπτεται αὐτός, τοῦ ὁποίου τὸ στόμα εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ κατάραν καὶ βλασφημίαν κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ πικρίαν καὶ δολιότητα κατὰ τοῦ πλησίον. Κάτω ἀπὸ τὴν γλῶσσαν του ὑπάρχει διαρκῶς ἡ κακεντρέχεια καὶ τὸ δηλητήριον τοῦ κόπου καὶ τοῦ πόνου, διὰ νὰ πικραίνῃ καὶ καταπιέζῃ μὲ αὐτὸ τὸν εὐσεβῆ καὶ ἐλπίζοντα ἐπὶ τὸν Θεὸν πτωχόν.
29 Κάθηται μὲ ἐπιμονὴν εἰς ἐνέδραν καὶ καρτέρι, κρυμμένος μὲ ἄλλους πλουσίους ἐξ ἐκείνων ποὺ παχύνονται μὲ τὸ αἷμα τοῦ πτωχοῦ· παραμονεύει διὰ νὰ φονεύσῃ ἄνθρωπον ἀθῷον, ποὺ δὲν τοῦ ἔπταισεν εἰς τίποτε. Τὰ μάτια του, σὰν μάτια τίγρεως καρφωμένα εἰς τὸ θήραμά της, παρακολουθοῦν ἐξ ἀποστάσεως τὸν πτωχὸν καὶ περιμένει πότε θὰ πλησιάσῃ οὗτος ἀνύποπτος διὰ νὰ τοῦ ἐπιτεθῇ.
30 Κρυμμένος παραμονεύει, ὅπως ὁ λέων παραφυλάττει σκυμμένος μέσα εἰς τὴν φωλεάν του· ἐνεδρεύει διὰ νὰ ἁρπάσῃ τὸν πτωχόν, ναὶ νὰ ἁρπάσῃ τὸν πτωχόν, ἀφοῦ μὲ τρόπον ἀπατηλὸν τὸν προσελκύσῃ πλησίον του.
31 Εἰς τὴν παγίδα ποὺ ἔχει στήσει θὰ τὸν ταπεινώσῃ. Θὰ σκύψῃ, θὰ συμμαζευθῇ καὶ θὰ πέσῃ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, μεταχειριζόμενος πᾶν ὕπουλον μέσον διὰ νὰ κυριαρχήσῃ ἐπὶ τῶν πτωχῶν καὶ νὰ καταδουλώσῃ αὐτούς.
32 Θὰ μετέλθῃ πᾶσαν ἀσυνειδησίαν, διότι εἶπεν εἰς τὴν καρδίαν του· «Ἔχει ξεχάσει, ἐλησμόνησε τελείως ὁ Θεός. Δὲν ἐνδιαφέρεται, ἔστρεψεν ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν του, διὰ νὰ μὴ βλέπῃ πλέον τίποτε».
33 Σήκω ἐπάνω καὶ κινήσου εἰς ἐκδίκησιν, Κύριε ὁ Θεός μου· ἂς σηκωθῇ ὑψηλὰ ἡ χείρ σου, διὰ νὰ καταπέσῃ βαρεῖα κατὰ τῶν ἀσεβῶν· μὴ λησμονήσῃς παντοτεινὰ καὶ μέχρι τέλους τοὺς πτωχούς, οἱ ὁποῖοι μόνον πλοῦτον καὶ ἐλπίδα ἔχουν τὴν προστασίαν σου.
34 Διὰ ποῖον λόγον παρώργισεν ὁ ἀσεβὴς τὸν Θεόν; Τὸν παρώργισε διότι ἐσχημάτισε τὸ φρόνημα καὶ εἶπε καθ’ ἑαυτόν· «Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ζητήσῃ πλέον λόγον δι’ ὅσα ἀδικῶ».
35 Τὰ βλέπεις ὅλα σὺ καὶ δὲν σοῦ διαφεύγει τίποτε· δὲν παρακολουθεῖς μόνον τὰς ἐξωτερικὰς πράξεις, ἀλλὰ παρακολουθεῖς καὶ αὐτὰ τὰ μυστικὰ ἐλατήρια καὶ τὰς ἀποκρύφους τῶν καρδιῶν μας σκέψεις. Καὶ δι’ αὐτὸ γνωρίζεις ἐπακριβῶς τόσον τοὺς πόνους καὶ τὰς θλίψεις τοῦ πτωχοῦ, ὅσον καὶ τὸν ἄσπλαγχνον θυμὸν τοῦ ἀσεβοῦς. Βλέπεις καὶ παρακολουθεῖς ὅλα προσεκτικῶς διὰ νὰ παραδώσῃς ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου τοὺς ἀσεβεῖς εἰς τὰς ἀδυσωπήτους τιμωρίας τῶν χειρῶν σου. Εἰς τὴν προστασίαν σου καὶ μόνον ἔχει ἐγκαταλειφθῆ ὁ πτωχός, εἰς τὸν ὀρφανὸν σὺ εἶσαι βοηθός.
36 Σύντριψε σὺ τὴν καταπιεστικὴν δύναμιν τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ· θὰ ζητηθῇ τὸ κακὸν καὶ ἡ ἁμαρτία ποὺ ἔκαμε καὶ δὲν θὰ εὑρεθῇ, διότι θὰ ἔχῃ ἐξαφανισθῆ μαζὶ μὲ ἐκεῖνον.
37 Θὰ βασιλεύσῃ ὁ Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Σεῖς δὲ οἱ ἐθνικοί, ποὺ λατρεύετε τὰ εἴδωλα, θὰ χαθῆτε ἀπὸ τὴν γῆν, ἡ ὁποία εἶναι ἰδική του.
38 Τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πτωχῶν εἰσήκουσεν ὁ Κύριος. Εἰς τοὺς πόθους τῆς καρδίας των ἐπρόσεξε, Κύριε, τὸ οὖς σου,
39 διὰ νὰ κάμῃς δικαίαν κρίσιν ὑπὲρ τοῦ ὀρφανοῦ καὶ ταπεινοῦ, ὥστε νὰ μὴ τολμήσῃ πλέον νὰ μεγαλαυχῇ καὶ νὰ ἐπιδεικνύῃ ἀλαζονικῶς τὸ ἀνάστημά του οἱοσδήποτε ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς.
Τὸ Ψαλτήριον
τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ,
μετὰ συντόμου ἑρμηνείας
ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα.
Ἔκδοσις εἰκοστὴ ὀγδόη.
Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».
Ἀθῆναι 2009
