- Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ
- ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΟΥΦΟΣ & ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ
- Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΗΡΟΣ
- Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΣ
- ΔΙΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ πολύ ωφέλιμη
- Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ό Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη
- Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ επίσκοπος Άχταλείας της Ιβηρίας
Αναλυτικά
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ''Αποκάλυψαν προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον έπ' αυτόν, και αυτός ποιήσει"1.
Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ' Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα πού ζητάς και χρειάζεσαι. Μ' αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ό Ιωακείμ και ή Άννα Ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να τους χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα τους. Και την ελπίδα τους ό Θεός έκανε πραγματικότητα. Τους χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, πού ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν ή πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός πού θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν πολλές προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και ή βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, πού θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, ή Άννα και ό Ιωακείμ, πού ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα πού είχαν στο Θεό απέκτησαν απ' Αυτόν το επιθυμητό δώρο, πού θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.
1. Ψαλμός λστ' στ. 5
Απολυτίκιο. Ήχος δ'.Ή γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη* εκ σου γαρ άνέτειλεν ό Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ό Θεός ημών και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ήμίν, ζωήν την αίώνιον.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΟΥΦΟΣ & ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΗΡΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΣ
Μαρτύρησε δια πυρός.
ΔΙΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ πολύ ωφέλιμη
Για τη διήγηση αυτή, βλέπε στον Συναξαριστή του 'Αγίου Νικόδημου του Άγιορείτου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ό Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη
Καταγόταν από μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης την Κουλιακιά. Ό πατέρας του ήταν προεστός της χώρας εκείνης και ονομαζόταν Πολύχρους, ή δε μητέρα του Λούλουδα. Ήταν δε και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί. Στην αρχή ό 'Αθανάσιος παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης και αργότερα μαθήτευσε κοντά στον Αθανάσιο τον Πάριο. 'Αργότερα φοίτησε στη Σχολή του Βατοπεδίου στόν Άθω, κοντά στον Παναγιώτη Παλαμά. Ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για να επιστρέψει και πάλι στο Άγιο Όρος και μετά επανήλθε στην πατρίδα του Κουλιακιά. Εκεί κατηγορήθηκε ψευδώς, ότι ομολόγησε τη μουσουλμανική θρησκεία και έτσι τον πίεζαν καθημερινά ν' αρνηθεί το Χριστιανισμό. Ό 'Αθανάσιος όμως, έμεινε ακλόνητος στη Χριστιανική πίστη και φυλακίστηκε. Μετά από διάφορες προσπάθειες των Τούρκων, κατά την πολυήμερη φυλάκιση του, να εξισλαμιστεί, ό μάρτυρας ομολόγησε τον Χριστό σαν αληθινό Θεό. Έτσι τον απαγχόνισαν έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτεμβρίου 1774.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ επίσκοπος Άχταλείας της Ιβηρίας
Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, το έτος 1738, στο χωριό Λοτσίων περιφέρειας Δεραίνης της επαρχίας Χαλδείας του Πόντου. Ό πατέρας του ήταν Ιερέας και ονομαζόταν Γεώργιος Σερταρίδης, ή δε μητέρα του Βαρβάρα. Είχε τέσσερις αδελφές και έναν αδελφό, τον Δημήτριο, πού ήταν και αυτός Ιερέας. Το πρώτο όνομα του Σωφρονίου ήταν Συμεών. 'Από νεαρή ηλικία, έτρεφε μεγάλη αγάπη στα θεία και Ιδιαίτερα στη μοναχική ζωή. Νέος ακόμα, πήγε στη Μονή 'Αγίου Γεωργίου Χουτουρά σαν δόκιμος. Μετά τρεις μήνες πήγε στη Μονή Σουμελά και μετά τρία χρόνια στη Μονή Βαζελώνος. Και στις τρεις Μονές, διδάχτηκε τα Ιερά γράμματα και σε μεγάλο βαθμό τη μοναχική ζωή. Τότε έκάρη μοναχός με το όνομα Σωφρόνιος και κατόπιν χειροτονήθηκε Ιερέας. Μετά επτά χρόνια, ό ηγούμενος της Μονής Ιγνάτιος, το έτος 1776, τον έστειλε στο μεταλλείο της Άχταλείας στην Ιβηρία, όπου 500 περίπου μεταλλουργοί είχαν εγκατασταθεί εκεί και αποτέλεσαν ένα χωριό με την ονομασία Δάλ-βέρ, πού σημαίνει πολύτιμοι λίθοι. Εκεί με την αγία του ζωή ό Σωφρόνιος, προσείλκυσε τον σεβασμό των κατοίκων, οι όποιοι με πρωτοβουλία δική τους, τον έκαναν επίσκοπο στις 29 'Οκτωβρίου 1777, έχοντας έδρα της επισκοπής του την εκεί Ιερά Μονή της Παναγίας. Την επισκοπή του κυβέρνησε μέχρι το 1794, όταν βαρβαρική φυλή επιτέθηκε στο μεταλλείο και το λεηλάτησε, αφού πρώτα κατέστρεψε τα πάντα. Ό Σωφρόνιος πιάστηκε αιχμάλωτος και πουλήθηκε σε μια γυναίκα λατινικού δόγματος, πού τον ελευθέρωσε και τον έστειλε με Ιστιοφόρο στην Τραπεζούντα. Από εκεί ό Σωφρόνιος επέστρεψε στη Μονή Βαζελώνος, όπου έζησε σαν ένσαρκος άγγελος. 'Αλλά λόγω του φθόνου του ηγουμένου Ιερεμία, αναχώρησε στην ιδιαίτερη πατρίδα του όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Ή ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του, γεμάτα ευωδιά, έγινε το 1824 στην Ιερά Μονή Βαζελώνος.
