Κείμενον
Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις
2 Κύριε ὁ Θεὸς καὶ δεσπότης ἡμῶν, τοῦ περιουσίου λαοῦ σου, ἐξόχως θαυμαστὴ καὶ ἐκθαμβωτικὴ διαλάμπει ἡ δύναμις καὶ ἡ σοφία σου εἰς τὰ καθ’ ὅλην τὴν γῆν δημιουργήματά σου. Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς γῆς θαυμάζουν τὸ μεγαλεῖον σου καὶ ἀνυμνοῦν τὸ ὄνομά σου. Διότι ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ δόξα σου ὑπερπληρώσασα τὴν γῆν, ὑψώθη ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν καὶ ἐξηπλώθη ἐκθαμβωτικὴ ἐπάνω ἀπὸ τὸν μυριοφώτιστον καὶ μεγαλειώδη ἔναστρον κόσμον.
3 Ὄχι μόνον οἱ ὥριμοι καὶ ἐχέφρονες ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ νήπια καὶ τὰ μικρά, ποὺ ἀκόμη θηλάζουν, ἀνυμνοῦν τὸ μεγαλεῖον τῆς δημιουργίας σου. Ἀπὸ τὰ στόματά των ἐποίησας τέλειον ὕμνον τῆς δόξης σου, διὰ νὰ ἀποστομωθῇ καὶ ἐξευτελισθῇ μὲ αὐτὸν κάθε ἐχθρὸς ποὺ μὲ πεῖσμα καὶ γεμᾶτος τυφλὴν ἐκδίκησιν ἐπιμένει νὰ ἀρνῆται τὴν τελειότητά σου.
4 Ὅταν βλέπω τοὺς οὐρανίους κόσμους, τὰ ἔργα ποὺ μὲ τόσην εὐκολίαν συνετέλεσας μὲ μόνα τὰ δάκτυλά σου, χωρὶς νὰ παραστῇ ἀνάγκη, ὅπως ἐργασθῇ δι’ αὐτὰ καὶ ἡ παντοδύναμος χείρ σου· ὅταν βλέπω τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας, τοὺς ὁποίους ὡς εἰς θεμέλιον ἀσφαλὲς ἐστερέωσας καὶ ἐτακτοποίησας, σκέπτομαι τότε καὶ ἀνακράζω:
5 Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ τόσον μικρὸς καὶ ἀφανὴς ἐμπρὸς εἰς τὸ μεγαλειῶδες σύμπαν, ὥστε νὰ καταδέχεσαι σὺ νὰ τὸν ἐνθυμῆσαι; Ἢ τί εἶναι κάθε ἀπόγονος ἀνθρώπου, ὥστε νὰ φροντίζῃς σὺ καὶ νὰ μεριμνᾷς ὅλως ἰδιαιτέρως δι’ αὐτόν;
6 Τὸν ἔπλασας ὀλίγον τι κατώτερον ἀπὸ τοὺς ἀσωμάτους ἀγγέλους, ἀφοῦ τὸν ἐπροίκισες μὲν μὲ τὴν εἰκόνα σου, τοῦ ἔδωκες ὅμως καὶ ὑλικὸν σῶμα. Ἀλλὰ τὸν ἐστεφάνωσες συγχρόνως μὲ δόξαν καὶ τιμήν, διότι τὸν ἀνέδειξας κυρίαρχον ὅλης τῆς φύσεως.
7 Ἐπὶ ὅλων τῶν ἐπὶ γῆς κτισμάτων σου ἐγκατέστησας αὐτὸν βασιλέα. Ὑπέταξες ὅλα κάτω ἀπὸ τοὺς πόδας του.
8 Ὄχι μόνον τὰ ἥμερα κτήνη, ποὺ διατρέφει διὰ τὰς ἀνάγκας του, τὰ πρόβατα δηλαδὴ καὶ ὅλα τὰ βώδια, ἀλλὰ ἀκόμη ὑπέταξας εἰς αὐτὸν καὶ τὰ ἄγρια ζῶα τοῦ ἀγροῦ,
9 καθὼς καὶ τὰ πετεινά, ποὺ πετοῦν εἰς τὸν ἀέρα, καὶ τὰ ψάρια ποὺ ζοῦν εἰς τὰς θαλάσσας καὶ τὰ μεγάλα κήτη ποὺ διασχίζουν τοὺς ὠκεανούς.
10 Κύριε, σὺ ποὺ ὁρίζεις καὶ ἐξουσιάζεις ὅλους μας, ἀνεκφράστως θαυμαστὸν εἶναι τὸ ὄνομά σου, ἐν μέσῳ ὅλων τῶν ἐπὶ γῆς ἀνθρώπων.
Τὸ Ψαλτήριον
τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ,
μετὰ συντόμου ἑρμηνείας
ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα.
Ἔκδοσις εἰκοστὴ ὀγδόη.
Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».
Ἀθῆναι 2009
2 Κύριε ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ὅτι ἐπήρθη ἡ μεγαλοπρέπειά σου ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν.
3 Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σου τοῦ καταλῦσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν.
4 Ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων σου, σελήνην καὶ ἀστέρας, ἃ σὺ ἐθεμελίωσας·
5 τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ; Ἣ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;
6 Ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν,
7 καὶ κατέστησας αὐτὸν ἐπὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου· πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ,
8 πρόβατα καὶ βόας ἁπάσας, ἔτι δὲ καὶ τὰ κτήνη τοῦ πεδίου,
9 τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσσης, τὰ διαπορευόμενα τρίβους θαλασσῶν.
10 Κύριε ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ.
3 Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σου τοῦ καταλῦσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν.
4 Ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων σου, σελήνην καὶ ἀστέρας, ἃ σὺ ἐθεμελίωσας·
5 τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ; Ἣ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;
6 Ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν,
7 καὶ κατέστησας αὐτὸν ἐπὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου· πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ,
8 πρόβατα καὶ βόας ἁπάσας, ἔτι δὲ καὶ τὰ κτήνη τοῦ πεδίου,
9 τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσσης, τὰ διαπορευόμενα τρίβους θαλασσῶν.
10 Κύριε ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ.
Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις
2 Κύριε ὁ Θεὸς καὶ δεσπότης ἡμῶν, τοῦ περιουσίου λαοῦ σου, ἐξόχως θαυμαστὴ καὶ ἐκθαμβωτικὴ διαλάμπει ἡ δύναμις καὶ ἡ σοφία σου εἰς τὰ καθ’ ὅλην τὴν γῆν δημιουργήματά σου. Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς γῆς θαυμάζουν τὸ μεγαλεῖον σου καὶ ἀνυμνοῦν τὸ ὄνομά σου. Διότι ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ δόξα σου ὑπερπληρώσασα τὴν γῆν, ὑψώθη ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν καὶ ἐξηπλώθη ἐκθαμβωτικὴ ἐπάνω ἀπὸ τὸν μυριοφώτιστον καὶ μεγαλειώδη ἔναστρον κόσμον.
3 Ὄχι μόνον οἱ ὥριμοι καὶ ἐχέφρονες ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ νήπια καὶ τὰ μικρά, ποὺ ἀκόμη θηλάζουν, ἀνυμνοῦν τὸ μεγαλεῖον τῆς δημιουργίας σου. Ἀπὸ τὰ στόματά των ἐποίησας τέλειον ὕμνον τῆς δόξης σου, διὰ νὰ ἀποστομωθῇ καὶ ἐξευτελισθῇ μὲ αὐτὸν κάθε ἐχθρὸς ποὺ μὲ πεῖσμα καὶ γεμᾶτος τυφλὴν ἐκδίκησιν ἐπιμένει νὰ ἀρνῆται τὴν τελειότητά σου.
4 Ὅταν βλέπω τοὺς οὐρανίους κόσμους, τὰ ἔργα ποὺ μὲ τόσην εὐκολίαν συνετέλεσας μὲ μόνα τὰ δάκτυλά σου, χωρὶς νὰ παραστῇ ἀνάγκη, ὅπως ἐργασθῇ δι’ αὐτὰ καὶ ἡ παντοδύναμος χείρ σου· ὅταν βλέπω τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας, τοὺς ὁποίους ὡς εἰς θεμέλιον ἀσφαλὲς ἐστερέωσας καὶ ἐτακτοποίησας, σκέπτομαι τότε καὶ ἀνακράζω:
5 Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ τόσον μικρὸς καὶ ἀφανὴς ἐμπρὸς εἰς τὸ μεγαλειῶδες σύμπαν, ὥστε νὰ καταδέχεσαι σὺ νὰ τὸν ἐνθυμῆσαι; Ἢ τί εἶναι κάθε ἀπόγονος ἀνθρώπου, ὥστε νὰ φροντίζῃς σὺ καὶ νὰ μεριμνᾷς ὅλως ἰδιαιτέρως δι’ αὐτόν;
6 Τὸν ἔπλασας ὀλίγον τι κατώτερον ἀπὸ τοὺς ἀσωμάτους ἀγγέλους, ἀφοῦ τὸν ἐπροίκισες μὲν μὲ τὴν εἰκόνα σου, τοῦ ἔδωκες ὅμως καὶ ὑλικὸν σῶμα. Ἀλλὰ τὸν ἐστεφάνωσες συγχρόνως μὲ δόξαν καὶ τιμήν, διότι τὸν ἀνέδειξας κυρίαρχον ὅλης τῆς φύσεως.
7 Ἐπὶ ὅλων τῶν ἐπὶ γῆς κτισμάτων σου ἐγκατέστησας αὐτὸν βασιλέα. Ὑπέταξες ὅλα κάτω ἀπὸ τοὺς πόδας του.
8 Ὄχι μόνον τὰ ἥμερα κτήνη, ποὺ διατρέφει διὰ τὰς ἀνάγκας του, τὰ πρόβατα δηλαδὴ καὶ ὅλα τὰ βώδια, ἀλλὰ ἀκόμη ὑπέταξας εἰς αὐτὸν καὶ τὰ ἄγρια ζῶα τοῦ ἀγροῦ,
9 καθὼς καὶ τὰ πετεινά, ποὺ πετοῦν εἰς τὸν ἀέρα, καὶ τὰ ψάρια ποὺ ζοῦν εἰς τὰς θαλάσσας καὶ τὰ μεγάλα κήτη ποὺ διασχίζουν τοὺς ὠκεανούς.
10 Κύριε, σὺ ποὺ ὁρίζεις καὶ ἐξουσιάζεις ὅλους μας, ἀνεκφράστως θαυμαστὸν εἶναι τὸ ὄνομά σου, ἐν μέσῳ ὅλων τῶν ἐπὶ γῆς ἀνθρώπων.
Τὸ Ψαλτήριον
τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ,
μετὰ συντόμου ἑρμηνείας
ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα.
Ἔκδοσις εἰκοστὴ ὀγδόη.
Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».
Ἀθῆναι 2009
