- Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ο ιερομάρτυρας. Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Αντιοχείας
- Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΟΣ ο ομολογητής, Επίσκοπος Εδέσσης
- Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΙΝΟΣ ο επίσκοπος
- ΔΙΗΓΗΣΗ ΜΟΝΑΧΟΥ υποτακτικού περί υπακοής
- Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ο ιερομάρτυρας. Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Αντιοχείας
Γεννήθηκε στα Σαμόσατα της Συρίας από γονείς ευσεβείς, και με ανάλογο τρόπο άνατράφηκε. Μετά το θάνατο των γονέων του, διαμοίρασε στους φτωχούς την πατρική του περιουσία και αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων Γραφών, διότι στη σκέψη του επικρατούσαν τα λόγια του Απ. Παύλου: "Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς έπανόρθωσιν, προς παιδεία ν την εν δικαιοσύνη"1. Δηλαδή, όλη ή Γραφή έχει εμπνευσθεί από το Θεό. Γι αυτό είναι ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, να ελέγχει τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς πού αμαρτάνουν και να παιδαγωγέ! στην αρετή. Κατόρθωσε, λοιπόν, και ο Λουκιανός να γίνει βαθύς γνώστης της Αγίας Γραφής και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Εκεί δίδασκε με θάρρος και ακρίβεια το θείο λόγο, ενθαρρύνοντας τους χριστιανούς στο μαρτύριο. Στην Αντιόχεια, μάλιστα, ίδρυσε σχολή, όπου φοίτησαν αρκετοί μαθητές, καταρτιζόμενοι στα χριστιανικά δόγματα και στην άσκηση της αρετής. Όταν ο Λουκιανός έμαθε ότι στη Νικομήδεια ο Διοκλητιανός καταδίωκε και θανάτωνε τους χριστιανούς, άφησε την Αντιόχεια και πήγε στη Νικομήδεια για να στηρίξει και να ενισχύσει τους Χριστιανούς στο μαρτύριο. Συνελήφθη, όμως, από το Διοκλητιανό και κλείστηκε στη φυλακή, όπου και πέθανε από πείνα.
1. Β' προς Τιμόθεον, γ' 16.
Γεννήθηκε στα Σαμόσατα της Συρίας από γονείς ευσεβείς, και με ανάλογο τρόπο άνατράφηκε. Μετά το θάνατο των γονέων του, διαμοίρασε στους φτωχούς την πατρική του περιουσία και αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων Γραφών, διότι στη σκέψη του επικρατούσαν τα λόγια του Απ. Παύλου: "Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς έπανόρθωσιν, προς παιδεία ν την εν δικαιοσύνη"1. Δηλαδή, όλη ή Γραφή έχει εμπνευσθεί από το Θεό. Γι αυτό είναι ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, να ελέγχει τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς πού αμαρτάνουν και να παιδαγωγέ! στην αρετή. Κατόρθωσε, λοιπόν, και ο Λουκιανός να γίνει βαθύς γνώστης της Αγίας Γραφής και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Εκεί δίδασκε με θάρρος και ακρίβεια το θείο λόγο, ενθαρρύνοντας τους χριστιανούς στο μαρτύριο. Στην Αντιόχεια, μάλιστα, ίδρυσε σχολή, όπου φοίτησαν αρκετοί μαθητές, καταρτιζόμενοι στα χριστιανικά δόγματα και στην άσκηση της αρετής. Όταν ο Λουκιανός έμαθε ότι στη Νικομήδεια ο Διοκλητιανός καταδίωκε και θανάτωνε τους χριστιανούς, άφησε την Αντιόχεια και πήγε στη Νικομήδεια για να στηρίξει και να ενισχύσει τους Χριστιανούς στο μαρτύριο. Συνελήφθη, όμως, από το Διοκλητιανό και κλείστηκε στη φυλακή, όπου και πέθανε από πείνα.
1. Β' προς Τιμόθεον, γ' 16.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.Θείω Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνώσιν ένθεον, έταμιεύσω, και της πίστεως τον λόγον έτράνωσας· όθεν Μαρτύρων άλείπτης γενόμενος, Λουκιανέ εν άθλήσει ήρίστευσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΟΣ ο ομολογητής, Επίσκοπος Εδέσσης
Έζησε στα μέσα του 4ου αιώνα. Με την δυναμική δράση του, ήταν καρφί στο μάτι των Αρειανών αιρετικών, όταν αυτοί συντάραζαν την εκκλησία. Τότε ο όσιος Βάρσος είχε ήδη διακριθεί σαν επίσκοπος Εδέσσης με την αγαθοεργία του, τη δραστηριότητα του και τη δύναμη της διδασκαλίας του. Πλούτισε τις γνώσεις του αφού επισκέφτηκε τη Φοινίκη, την Αίγυπτο και αυτήν τη Θηβαΐδα. Άλλα στη σκληρή διαμάχη μεταξύ 'Ορθοδοξίας και αιρετικών, ο επίσκοπος Βάρσος δεν ήταν δυνατό να παραμείνει αμέτοχος. Διδάσκοντας, υπεράσπιζε το ορθόδοξο δόγμα και ξεσκέπαζε την πλάνη των Αρειανών. Γι΄ αυτό ο αυτοκράτορας Ούάλης, θερμότατος υπερασπιστής των αιρετικών, εξόρισε τον Βάρσο στη νήσο Αρανδο. Αλλ' εκεί έφταναν πλήθη ορθοδόξων και ζητούσαν την ευλογία του Βάρσου,πού έτσι εξακολουθούσε να είναι καρφί στο μάτι των αιρετικών. Με τις προτροπές τους ο Ούάλης τον εξόρισε στην Οξύρρυγχο της Αιγύπτου. Αλλά και εκεί νέα συρροή ορθοδόξων κύκλωνε τον γενναίο επίσκοπο. Τέλος τον έκλεισε σ' ένα φρούριο κοντά στο Αλγέρι. Και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, αφού αφιέρωσε τη ζωή του ολόκληρη υπηρετώντας τον θεό, την Εκκλησία και τον πλησίον. Ή δε σωζόμενη κλίνη του Αγίου στην Άρανδο, έτιμάτο από τους εντοπίους για τα εκτελούμενα δι' αυτής θαύματα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΙΝΟΣ ο επίσκοπος
Ό όσιος αυτός, λόγω των πολλών του αρετών έγινε επίσκοπος, άγνωστο σε ποιόν τόπο. Έπειτα, επειδή μισούσε τις ταραχές πού συνόδευαν το επισκοπικό αξίωμα, έφυγε στην έρημο. Εκεί έκανε πολλούς ασκητικούς αγώνες και έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής. ο Θεός τον αξίωσε να θαυματουργεί και θεράπευσε πολλούς συνανθρώπους του από διάφορες σωματικές και ψυχικές αρρώστιες. Αφού και με τη σοφή διδασκαλία του ωφέλησε πολλούς, απεβίωσε ειρηνικά. (Ό Παρισινός Κώδικας 1578 τον αναφέρει σαν επίσκοπο Κύπρου).
ΔΙΗΓΗΣΗ ΜΟΝΑΧΟΥ υποτακτικού περί υπακοής
Λεπτομέρειες βλέπε "ΜΕΓΑ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ" Ματθαίου Λαγγή τόμος 10ος σελ. 333, έκδ. 1992.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος
Γεννήθηκε στις μέρες του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Ε' του Αρμενίου (813-820), σε κάποια κωμόπολη της Γαλατίας, την Οψώ, πού ήταν κοντά στην Άγκυρα (σημερινή πρωτεύουσα της Τουρκίας). ΟΙ γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς, και ονομάζονταν Επιφάνιος και Άννα. Είχαν και δύο κόρες, την Μαρία, πού ήταν πρεσβυτέρα και την Επιφάνια. Όταν ο Άγιος ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, παντρεύτηκε και απόκτησε μία κόρη την Αναστασώ (τη γυναίκα του την έλεγαν Ευφροσύνη). Επειδή όμως επιθυμούσε την μοναχική πολιτεία, αφού τακτοποίησε τις οικογενειακές του υποθέσεις, πήγε σε μοναστήρι, κοντά στον Όσιο Ιωαννίκιο, στον Όλυμπο της Βιθυνίας. Εκεί, μετά από δοκιμασία, γίνεται μοναχός, το 842, με το όνομα Ευθύμιος, από Νικήτας πού ονομαζόταν πρώτα. Μετά από αρκετά χρόνια ασκήσεως στο κοινόβιο αυτό, ο Ευθύμιος αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Από εκεί επέστρεψε στον Όλυμπο και μετά από πολλές περιπέτειες και ταξίδια, ίδρυσε κοντά στη Θεσσαλονίκη τη Μονή Περιστερών το 871, όπου εγκαταστάθηκε και την ανέδειξε με την άριστη πνευματική ζωή του, σε άριστο πνευματικό κέντρο. Έτσι λοιπόν, ασκητικά και θεάρεστα αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά την 15η 'Οκτωβρίου 894. Τη βιογραφία του συνέγραψε ο επίσκοπος Θεσσαλονίκης Βασίλειος, πού υπήρξε και μαθητής του Αγίου.
