Νίσυρος, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Βασιλείου Δ. Γεωργιοπούλου
Με λαμπρότητα και θρησκευτική κατάνυξη, συμφώνα με την ορθόδοξη Αιγαιοπελαγίτικη παράδοσή μας που παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, εορτάστηκε στο όμορφο ακριτικό νησί της Νισύρου που βρίσκεται μεταξύ Κω και Ρόδου.
Η Νίσυρος είναι ένα μικρό ηφαιστειογενές νησί με πλούσια θρησκευτική παράδοση, αλλά και με μεγάλο γεωλογικό και γεωθερμικό ενδιαφέρον λόγω του ενεργού ηφαιστείου της του ότι το νησί το κοσμεί το σπουδαίο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής στο οποίο φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Το νησί είναι μικρό άγονο και πετρώδες που θαλασσοδέρνεται από τους άνεμους και τα κύματα της θάλασσας του Αιγαίου Πελάγους. Σε ένα τέτοιο νησί άνθισε ο σπόρος της Αναστάσεως του Κύριου και γέννησε τον Άγιο Νικήτα το Νισύριο λες και από τα μικρά δημιουργούνται τα μεγάλα και τα θαυμαστά.
Με λαμπρότητα γιόρτασαν τη μνήμη του και φέτος οι συγκάτοικοι αυτού του νέου Άγιου μαρτύρα της Εκκλησίας μας που μαρτύρησε για την αλήθεια της Αναστάσεως σε ηλικία 17 ετών στην Χίο όπου τον είχαν μεταφέρει και εξισλαμίσει οι Οθωμανοί Τούρκοι μαζί με την οικογένειά του.
Το διήμερο του εορτασμού ξεκίνησε με την υποδοχή στο λιμάνι της Νισύρου του μικρού καραβιού «Καπεταν Αντώνης» που μετέφερε δωρεάν τους πιστούς και τους ιερείς από την Κω αλλά και από τα υπόλοιπα νησάκια της Δωδεκανήσου. Μαζί με τους προσκυνητές κατέφθασε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παϊσιος.
Η Νίσυρος είναι ένα μικρό ηφαιστειογενές νησί με πλούσια θρησκευτική παράδοση, αλλά και με μεγάλο γεωλογικό και γεωθερμικό ενδιαφέρον λόγω του ενεργού ηφαιστείου της του ότι το νησί το κοσμεί το σπουδαίο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής στο οποίο φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Το νησί είναι μικρό άγονο και πετρώδες που θαλασσοδέρνεται από τους άνεμους και τα κύματα της θάλασσας του Αιγαίου Πελάγους. Σε ένα τέτοιο νησί άνθισε ο σπόρος της Αναστάσεως του Κύριου και γέννησε τον Άγιο Νικήτα το Νισύριο λες και από τα μικρά δημιουργούνται τα μεγάλα και τα θαυμαστά.
Με λαμπρότητα γιόρτασαν τη μνήμη του και φέτος οι συγκάτοικοι αυτού του νέου Άγιου μαρτύρα της Εκκλησίας μας που μαρτύρησε για την αλήθεια της Αναστάσεως σε ηλικία 17 ετών στην Χίο όπου τον είχαν μεταφέρει και εξισλαμίσει οι Οθωμανοί Τούρκοι μαζί με την οικογένειά του.Το διήμερο του εορτασμού ξεκίνησε με την υποδοχή στο λιμάνι της Νισύρου του μικρού καραβιού «Καπεταν Αντώνης» που μετέφερε δωρεάν τους πιστούς και τους ιερείς από την Κω αλλά και από τα υπόλοιπα νησάκια της Δωδεκανήσου. Μαζί με τους προσκυνητές κατέφθασε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παϊσιος.
Με αγάπη και με εγκαρδιότητα υποδέχτηκε τους πιστούς αλλά και το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παΐσιο ως κάλος οικοδεσπότης ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης μας κ.κ. Ναθαναήλ μαζί με τον Ιεροεπιστάτη και ηγούμενο της Ιεράς Μόνης Παναγίας Σπηλιανής Αρχιμανδρίτη Στέφανο Καλλιστή. Έπειτα, εν πομπή, μαζί με τους ιερείς και της αρχές του νησιού μετέβησαν στον προσκυνηματικο Ιερό Ναό του Άγιου Νικήτα του Νισυρίου όπου στην αυλή του Ναού τελέστηκε ο Μέγας πανηγυρικός Αρχιερατικός εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παϊσίου και συμπροσευχομένου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στον εσπερινό ιερούργησε ο Διευθυντής του Γραφείου των Στρατιωτικών Ιερέων του ΓΕΣ Αντισυνταγματάρχης (ΣΙ) πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Βελεγράκης Νικήτας επ' ευκαιρία της επισκέψεώς του στις Στρατιωτικές Μονάδες και στα φυλάκια της Κω και της Νισύρου.
Στο τέλος του εσπερινού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παισιος ευχαρίστησε το Σεβασμιώτατο μητροπολίτη μας για την αγάπη που δείχνει στο πρόσωπό του και αναφέρθηκε τόσο στο φιλανθρωπικό έργο που έχει επιδείξει ο τελευταίος σε μικρό χρονικό διάστημα όσο και στη μεγάλη χαρά που του δίνει η πρόσκλησή του στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου.
Επίσης έφερε στην σκέψη του και μνήμες από τότε που υπηρετούσε στην ιερά Μητρόπολη Ρόδου, επί μακαριστού Σπυριδώνα, όταν η Νίσυρος ανήκε στην ποιμαντική δικαιοδοσία της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου και τον αγώνα που έκανε μαζί με τους κατοίκους του νησιού να φτιάξουν την όμορφη εκκλησία του Αγίου.Ο Μητροπολίτης μας απαντώντας ευχαρίστησε το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παΐσιο που αποδέχτηκε την πρόσκλησή του να έρθει σε αυτό το όμορφο και μικρό νησί αλλά αναφέρθηκε και στις προσπάθειες που κάνει ώστε να περιέλθει στην εκκλησία το σπίτι που έζησε και γεννήθηκε ο Άγιος Νικήτας ώστε να ανοίξει να αναπαλαιωθεί και να είναι επισκέψιμο. Με δάκρυα χαράς και συγκίνησης στο τέλος και οι δυο ιεράρχες μαζί με τους κληρικούς και τους εκατοντάδες πιστούς έψαλλαν την φήμη του οικουμενικού μας πατριάρχη κ.κ Βαρθολομαίου.
Την κυριώνυμο ημέρα τελέστηκε αρχιερατική θεία λειτουργία, ακολούθησε η λιτάνευση της ιεράς εικόνας και τεμαχίου των λείψανων του Αγίου στους δρόμους και στα όμορφα παραδοσιακά σοκάκια της πόλης προς ευλογία και αγιασμό του νησιού και των κάτοικων.
Ο Βιος του Άγιου Νεομάρτυρα Νικήτα του Νισυριου
Ο Άγιος νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος εγεννήθη στη Νίσυρο της Δωδεκανήσου από γονείς χριστιανούς. Όπως συνέβη σε όλες τις τουρκοκρατούμενες περιοχές όπου πολλοί από ανάγκη ή από το φόβο των Τούρκων άλλαξαν την πίστη τους, το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια του Νικήτα. Τούρκεψαν όλοι και ο Νικήτας μεγάλωνε με την συνείδηση ότι ήταν Τούρκος. Μία μέρα μάλωσε με ένα άλλο τουρκόπουλο και ή μητέρα του έβρισε το Νικήτα ονομάζοντας τον γκιαούρη δηλ. άπιστο. Στεναχωρημένος ο Νικήτας ζήτησε να μάθει από τη μητέρα του γιατί ή τουρκάλα τον έβριζε λέγοντας τον άπιστο.
Η μητέρα του αναγκάστηκε να του πει όλη την ιστορία ότι ήσαν χριστιανοί όλη η οικογένειά τους και ότι το χριστιανικό του όνομα ήταν Νικήτας.
Από εκείνη τη στιγμή στην συνείδηση του Νικήτα άρχισε μία επανάσταση. Σκεπτόταν με τι τρόπο θα ξαναγύριζε στην πατροπαράδοτη χριστιανική του πίστη. Ενώ βρισκόταν στο λιμάνι του νησιού και σκεπτόταν αυτά τα πράγματα παρακαλώντας τον Χριστό να τον βοηθήσει, ένα καΐκι έφευγε για την Χίο. Το θεώρησε κατάλληλη ευκαιρία. Μπήκε μέσα και έφθασε στο Νησί της Χίου μη ξέροντας που να πάει και έχοντας σαν πυξίδα του την προστασία του Θεού ακολούθησε ένα δρόμο πού τον έφερε στο περίφημο βασιλικό μοναστήρι τής Νέας Μονής. Εκεί εξομολογήθηκε στον Ηγούμενο τι του συνέβαινε και το μεγάλο του πόθο να ξαναγυρίσει στην αγία Εκκλησία και να ζήσει ως καλός Χριστιανός.
Ό Ηγούμενος τον έστειλε και εξομολογήθηκε σε έναν άγιο αρχιερέα πού εφησύχαζε τότε στο νησί, τον πρώην Μητροπολίτη Κορίνθου άγιο Μακάριο. Κατόπιν τον κατήχησαν όπως έπρεπε, τον μύρωσαν και παρέμεινε στο μοναστήρι κάνοντας πολλή προσευχή και νηστεία, αποφεύγοντας τις εμφανίσεις και συζητήσεις με τους πολλούς και συζητώντας μόνο για πράγματα πού είχαν σχέση με τη χριστιανική πίστη και αρετή με τον ηγούμενο και τους πατέρες της μονής πού ξεχώριζαν για την ευλάβεια τους. Είχε δε και ένα μικρό δοχείο με αγιασμό και κάθε τόσο έπινε από λίγο.
Με όλα αυτά θερμαινόταν η καρδιά του από τον έρωτα του Χριστού. Ακούγοντας μία φορά ότι αυτοί πού είχαν αρνηθεί τον Χριστό έπρεπε να κηρύξουν δημοσίως ότι αρνούνται την ψεύτικη πίστη και να είναι έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους για την αγάπη του Χρίστου, το 'βαλε καλά στον νου και στην καρδιά του και από τώρα και πέρα η προσευχή του στο Χριστό ήταν να τον αξιώσει να μαρτυρήσει και να χύσει το αίμα του για χάρη Του.
Μετά την αγία Μονή έζησε για ένα διάστημα στην μονή των αγίων Πατέρων δείχνοντας και εκεί την ίδια επιμέλεια στους κόπους και τις ασκήσεις τής πνευματικής ζωής.Ήταν 15-16 χρονών ο Νικήτας όταν ήρθε η πολυπόθητη στιγμή να ομολογήσει την πίστη του και την αγάπη του στον γλυκύτατο Χριστό.
Κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα της Χίου, τη Χώρα, βρέθηκε για κάποια αιτία μπροστά στον αγά ο οποίος με διάφορες ερωτήσεις που του έκανε έμαθε ότι ήταν μουσουλμάνος και τώρα τον έβλεπε να ελέγχει και να αποστρέφεται τη μουσουλμανική θρησκεία και να ομολογεί με θάρρος ασυνήθιστο για την ηλικία του ότι είναι χριστιανός και χριστιανός θα πεθάνει. Μάταια προσπάθησαν με κολακείες και υποσχέσεις να τον μεταπείσουν.
Άρχισαν να τον φοβερίζουν για να κάμψουν το φρόνημα του. Όσο όμως τον φοβέριζαν και τον απειλούσαν τόσο περισσότερο άναβε μέσα του η φλόγα για την αγάπη του Χριστού. Αφού τον έδειραν αλύπητα, τον έβαλαν στην φυλακή και στη συνέχεια άρχισαν να τον βασανίζουν σκληρότατα με διαφόρους τρόπους. Ο μάρτυρας του Χριστού αντιμετώπιζε όλα αυτά με νηστεία και προσευχή ζητώντας τη θεία βοήθεια και δύναμη. Χριστιανοί πού ήσαν μαζί του στη φυλακή τόν παρακαλούσαν να φάει κάτι. Εκείνος τους αποκρινόταν ότι τρέφεται με τροφή την οποίαν αυτοί δεν είχαν και ευφραίνεται με ευφροσύνη πού αυτοί δεν μπορούσαν να νιώσουν. Τον έριξαν κρυφά δέσμιο χειροπόδαρα στον στάβλο να τον ποδοπατήσουν τα άλογα για να μην ακούεται έξω στους χριστιανούς η παρρησία και η ανδρεία του. Μέσα στη σκοτεινή φυλακή του κάστρου πού τον έβαλαν στην συνέχεια τον καθυπέβαλαν σε πολλά και φοβερά μαρτύρια καθώς ακουόταν δεν μπόρεσαν όμως οι χριστιανοί να τα μάθουν και να μας τα παραδώσουν. Κάποιοι Τούρκοι έλεγαν με θαυμασμό ότι η σκοτεινή φυλακή στην οποία είχαν βάλει τον άγιο ήταν λουσμένη τη νύχτα από άπλετο φως.
Δέκα μερόνυχτα κράτησαν τα μαρτύρια του αγίου. Αφού τον έβγαλαν από τη φυλακή όρμησε κατά πάνω του πλήθος Αγαρηνών και άλλοι τον έσερναν από εδώ, άλλοι από εκεί, και άλλοι τον έδερναν απάνθρωπα με τα χέρια τους, άλλοι τον τρυπούσαν άσπλαχνα με τα μαχαίρια τους και ο καθένας έκανε ότι κακό μπορούσε στον νεαρό μάρτυρα ανάλογα με το θυμό και την μανία του. Κυριολεκτικά τον έσερναν ως πρόβατο επί σφαγήν. Φέρνοντας τον σε ένα μέρος έξω από την πόλη πού ήταν τό Ιβηρίτικο μετόχι, του είπαν για μια ακόμη φορά να πει ότι είναι μωαμεθανός για να γλιτώσει τη ζωή του. Εκείνος όπως απήντησε με θάρρος «Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι και Νικήτας θ' αποθάνω». Οι Χριστιανοί βλέποντας το νεαρό της ηλικίας του και φοβούμενοι μήπως δειλιάσει το θάνατο παρακαλούσαν το Θεό να τον δυναμώσει να τελειώσει τον δρόμο του μαρτυρίου.
Ό Νικήτας όμως όχι μόνο δεν φοβόταν αλλά έλεγε στους Αγαρηνούς νά τον θανατώσουν γρηγορότερα για να βρεθεί κοντά στον αγαπημένο του Χριστό. Εν τέλει ένας άγριος Τούρκος Κριμλής λεγόμενος βλέποντας τους άλλους πού συστέλλονταν να τον αποκεφαλίσουν όρμησε με πολλή μανία και του απέκοψε την τιμία κεφαλή με πολλές μαχαιριές για να του αυξήσει την τιμωρία και τους πόνους. Έτσι έλαβε το μακάριο τέλος ο Θείος Νικήτας στις 21 του μηνός Ιουνίου 1732. Τυφλοί πού άλειψαν τα μάτια τους με το αίμα του Μάρτυρα είδαν το φως τους και εδόξαζαν το Θεό και το μάρτυρα Νικήτα.
Οι άσπλαχνοι Αγαρηνοί επειδή έβλεπαν τους χριστιανούς να παίρνουν από το μαρτυρικό σώμα ότι μπορούσε ο καθένας προς αγιασμό και βοήθεια του έπαιρναν από ένα βόθρο πού ήταν εκεί κοντά ακαθαρσίες και τις έριχναν στο άγιο λείψανο για να το μολύνουν. Με τη βοήθεια του Θεού το Λείψανο του αγίου παρέμενε καθαρότατο και λευκότατο σαν τον κρίνο.
Τέλος το έριξαν στην θάλασσα και δεν έμεινε από αυτά τίποτε εκτός από κάποια κομμάτια και την κάρα του πού μπόρεσαν και πήραν κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί και φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Ιβήρων.
Ό Τούρκος Κριμλής που με τόση κακία αποκεφάλισε τον άγιο κατελήφθη από ένα τρόμο του σώματος του, ως άλλος Κάιν, πού τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή.
Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται μέχρι σήμερα από τον άγιο νεομάρτυρα Νικήτα σε όσους με πίστη και ευλάβεια τον τιμούν και επικαλούνται τη βοήθειά του.
Ο Βιος του Άγιου Νεομάρτυρα Νικήτα του Νισυριου
Ο Άγιος νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος εγεννήθη στη Νίσυρο της Δωδεκανήσου από γονείς χριστιανούς. Όπως συνέβη σε όλες τις τουρκοκρατούμενες περιοχές όπου πολλοί από ανάγκη ή από το φόβο των Τούρκων άλλαξαν την πίστη τους, το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια του Νικήτα. Τούρκεψαν όλοι και ο Νικήτας μεγάλωνε με την συνείδηση ότι ήταν Τούρκος. Μία μέρα μάλωσε με ένα άλλο τουρκόπουλο και ή μητέρα του έβρισε το Νικήτα ονομάζοντας τον γκιαούρη δηλ. άπιστο. Στεναχωρημένος ο Νικήτας ζήτησε να μάθει από τη μητέρα του γιατί ή τουρκάλα τον έβριζε λέγοντας τον άπιστο.
Η μητέρα του αναγκάστηκε να του πει όλη την ιστορία ότι ήσαν χριστιανοί όλη η οικογένειά τους και ότι το χριστιανικό του όνομα ήταν Νικήτας.
Από εκείνη τη στιγμή στην συνείδηση του Νικήτα άρχισε μία επανάσταση. Σκεπτόταν με τι τρόπο θα ξαναγύριζε στην πατροπαράδοτη χριστιανική του πίστη. Ενώ βρισκόταν στο λιμάνι του νησιού και σκεπτόταν αυτά τα πράγματα παρακαλώντας τον Χριστό να τον βοηθήσει, ένα καΐκι έφευγε για την Χίο. Το θεώρησε κατάλληλη ευκαιρία. Μπήκε μέσα και έφθασε στο Νησί της Χίου μη ξέροντας που να πάει και έχοντας σαν πυξίδα του την προστασία του Θεού ακολούθησε ένα δρόμο πού τον έφερε στο περίφημο βασιλικό μοναστήρι τής Νέας Μονής. Εκεί εξομολογήθηκε στον Ηγούμενο τι του συνέβαινε και το μεγάλο του πόθο να ξαναγυρίσει στην αγία Εκκλησία και να ζήσει ως καλός Χριστιανός. Ό Ηγούμενος τον έστειλε και εξομολογήθηκε σε έναν άγιο αρχιερέα πού εφησύχαζε τότε στο νησί, τον πρώην Μητροπολίτη Κορίνθου άγιο Μακάριο. Κατόπιν τον κατήχησαν όπως έπρεπε, τον μύρωσαν και παρέμεινε στο μοναστήρι κάνοντας πολλή προσευχή και νηστεία, αποφεύγοντας τις εμφανίσεις και συζητήσεις με τους πολλούς και συζητώντας μόνο για πράγματα πού είχαν σχέση με τη χριστιανική πίστη και αρετή με τον ηγούμενο και τους πατέρες της μονής πού ξεχώριζαν για την ευλάβεια τους. Είχε δε και ένα μικρό δοχείο με αγιασμό και κάθε τόσο έπινε από λίγο.
Με όλα αυτά θερμαινόταν η καρδιά του από τον έρωτα του Χριστού. Ακούγοντας μία φορά ότι αυτοί πού είχαν αρνηθεί τον Χριστό έπρεπε να κηρύξουν δημοσίως ότι αρνούνται την ψεύτικη πίστη και να είναι έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους για την αγάπη του Χρίστου, το 'βαλε καλά στον νου και στην καρδιά του και από τώρα και πέρα η προσευχή του στο Χριστό ήταν να τον αξιώσει να μαρτυρήσει και να χύσει το αίμα του για χάρη Του.
Μετά την αγία Μονή έζησε για ένα διάστημα στην μονή των αγίων Πατέρων δείχνοντας και εκεί την ίδια επιμέλεια στους κόπους και τις ασκήσεις τής πνευματικής ζωής.Ήταν 15-16 χρονών ο Νικήτας όταν ήρθε η πολυπόθητη στιγμή να ομολογήσει την πίστη του και την αγάπη του στον γλυκύτατο Χριστό.Κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα της Χίου, τη Χώρα, βρέθηκε για κάποια αιτία μπροστά στον αγά ο οποίος με διάφορες ερωτήσεις που του έκανε έμαθε ότι ήταν μουσουλμάνος και τώρα τον έβλεπε να ελέγχει και να αποστρέφεται τη μουσουλμανική θρησκεία και να ομολογεί με θάρρος ασυνήθιστο για την ηλικία του ότι είναι χριστιανός και χριστιανός θα πεθάνει. Μάταια προσπάθησαν με κολακείες και υποσχέσεις να τον μεταπείσουν.
Άρχισαν να τον φοβερίζουν για να κάμψουν το φρόνημα του. Όσο όμως τον φοβέριζαν και τον απειλούσαν τόσο περισσότερο άναβε μέσα του η φλόγα για την αγάπη του Χριστού. Αφού τον έδειραν αλύπητα, τον έβαλαν στην φυλακή και στη συνέχεια άρχισαν να τον βασανίζουν σκληρότατα με διαφόρους τρόπους. Ο μάρτυρας του Χριστού αντιμετώπιζε όλα αυτά με νηστεία και προσευχή ζητώντας τη θεία βοήθεια και δύναμη. Χριστιανοί πού ήσαν μαζί του στη φυλακή τόν παρακαλούσαν να φάει κάτι. Εκείνος τους αποκρινόταν ότι τρέφεται με τροφή την οποίαν αυτοί δεν είχαν και ευφραίνεται με ευφροσύνη πού αυτοί δεν μπορούσαν να νιώσουν. Τον έριξαν κρυφά δέσμιο χειροπόδαρα στον στάβλο να τον ποδοπατήσουν τα άλογα για να μην ακούεται έξω στους χριστιανούς η παρρησία και η ανδρεία του. Μέσα στη σκοτεινή φυλακή του κάστρου πού τον έβαλαν στην συνέχεια τον καθυπέβαλαν σε πολλά και φοβερά μαρτύρια καθώς ακουόταν δεν μπόρεσαν όμως οι χριστιανοί να τα μάθουν και να μας τα παραδώσουν. Κάποιοι Τούρκοι έλεγαν με θαυμασμό ότι η σκοτεινή φυλακή στην οποία είχαν βάλει τον άγιο ήταν λουσμένη τη νύχτα από άπλετο φως.
Δέκα μερόνυχτα κράτησαν τα μαρτύρια του αγίου. Αφού τον έβγαλαν από τη φυλακή όρμησε κατά πάνω του πλήθος Αγαρηνών και άλλοι τον έσερναν από εδώ, άλλοι από εκεί, και άλλοι τον έδερναν απάνθρωπα με τα χέρια τους, άλλοι τον τρυπούσαν άσπλαχνα με τα μαχαίρια τους και ο καθένας έκανε ότι κακό μπορούσε στον νεαρό μάρτυρα ανάλογα με το θυμό και την μανία του. Κυριολεκτικά τον έσερναν ως πρόβατο επί σφαγήν. Φέρνοντας τον σε ένα μέρος έξω από την πόλη πού ήταν τό Ιβηρίτικο μετόχι, του είπαν για μια ακόμη φορά να πει ότι είναι μωαμεθανός για να γλιτώσει τη ζωή του. Εκείνος όπως απήντησε με θάρρος «Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι και Νικήτας θ' αποθάνω». Οι Χριστιανοί βλέποντας το νεαρό της ηλικίας του και φοβούμενοι μήπως δειλιάσει το θάνατο παρακαλούσαν το Θεό να τον δυναμώσει να τελειώσει τον δρόμο του μαρτυρίου. Ό Νικήτας όμως όχι μόνο δεν φοβόταν αλλά έλεγε στους Αγαρηνούς νά τον θανατώσουν γρηγορότερα για να βρεθεί κοντά στον αγαπημένο του Χριστό. Εν τέλει ένας άγριος Τούρκος Κριμλής λεγόμενος βλέποντας τους άλλους πού συστέλλονταν να τον αποκεφαλίσουν όρμησε με πολλή μανία και του απέκοψε την τιμία κεφαλή με πολλές μαχαιριές για να του αυξήσει την τιμωρία και τους πόνους. Έτσι έλαβε το μακάριο τέλος ο Θείος Νικήτας στις 21 του μηνός Ιουνίου 1732. Τυφλοί πού άλειψαν τα μάτια τους με το αίμα του Μάρτυρα είδαν το φως τους και εδόξαζαν το Θεό και το μάρτυρα Νικήτα.
Οι άσπλαχνοι Αγαρηνοί επειδή έβλεπαν τους χριστιανούς να παίρνουν από το μαρτυρικό σώμα ότι μπορούσε ο καθένας προς αγιασμό και βοήθεια του έπαιρναν από ένα βόθρο πού ήταν εκεί κοντά ακαθαρσίες και τις έριχναν στο άγιο λείψανο για να το μολύνουν. Με τη βοήθεια του Θεού το Λείψανο του αγίου παρέμενε καθαρότατο και λευκότατο σαν τον κρίνο. Τέλος το έριξαν στην θάλασσα και δεν έμεινε από αυτά τίποτε εκτός από κάποια κομμάτια και την κάρα του πού μπόρεσαν και πήραν κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί και φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Ιβήρων.
Ό Τούρκος Κριμλής που με τόση κακία αποκεφάλισε τον άγιο κατελήφθη από ένα τρόμο του σώματος του, ως άλλος Κάιν, πού τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή.
Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται μέχρι σήμερα από τον άγιο νεομάρτυρα Νικήτα σε όσους με πίστη και ευλάβεια τον τιμούν και επικαλούνται τη βοήθειά του.
Απολυτίκιο Ήχος α'
Της Νισύρου τον γόνον και της Χίου το καύχημα τον φρουρόν Αιγαίου Πελάγους Νικήταν τον ένδοξον υμνήσωμεν συμφώνως οι πιστοί βοώντες προς αυτόν ειλικρινώς. Σαις λιταίς τους την σην μνήμην επιτελούντας σώζε και βοώντας σοι. Δόξα τῳ σε δοξάσαντι Χριστώ· δόξα τῳ σε στεφανώσαντι· δόξα τῳ δωρισαμένῳ σε ημίν πρέσβην ακοίμητον.
