Η ζωή της Παναγίας μας, μοιάζει καταπληκτικά με την ζωή των Αγγέλων

Αρχιμ. Θεόκλητος Λεγάτος: Η ζωή της Παναγίας μας, μοιάζει καταπληκτικά με την ζωή των Αγγέλων


Η ζωή μας να είναι μια συνεχής και αδιάλειπτη δοξολογία του ονόματος του Τριαδικού Θεού. Και ταυτόχρονα μια διακονία, μια υπηρεσία και προσφορά στον συνάνθρωπο αδελφό.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου/ Ι.Ν.Ευαγγελιστρίας

Στην 1η ακολουθία της Γ΄ Στάσεως των Χαιρετισμών που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 17 Μαρτίου, προεξήρχε και μίλησε προς τους πιστούς, ο Αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Λεγάτος, της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.



Η συμμετοχή και η ομιλία του π. Θεοκλήτου, εντάσσονται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων, που οργανώνονται για 19η συνεχή χρονιά στο Ναό, με την ευκαιρία της εορτής του Ευαγγελισμού και με τον γενικό τίτλο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ 2017».

Καθ᾽ όλη την διάρκεια της ακολουθίας, οι πιστοί είχαν την ευλογία να προσκυνήσουν την Ιερά Εικόνα της «Παναγίας της Κοσμοσώτειρας», προστάτιδας της Θράκης και των απανταχού Θρακιωτών και τα Ιερά Λείψανα των Αγίων Πατέρων της Όπτινα, που φιλοξενούνται στο Ναό την εορταστική αυτή περίοδο.

Η Εκκλησία μας, μετά την λατρεία που απονέμει στον Κύριο, ιδιαίτερα τιμάει την Παναγία, σημείωσε στην αρχή της ομιλίας του ο π. Θεόκλητος. Όλα δε τα σημαντικά γεγονότα της αγίας ζωής Της, είναι για την Εκκλησία, πηγές χάριτος και αγιασμού, οδοδείκτες πνευματικοί στην πορεία μας για την πραγμάτωση του μεγάλου και ιερού μας σκοπού, που είναι η είσοδος μας στην βασιλεία του Θεού.

Ο Ακάθιστος Ύμνος, συνέχισε, είναι ένα από τα στολίδια, όχι μόνο της ορθόδοξης υμνολογίας, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σε αυτόν τον ύμνο εκφράζουμε την πίστη μας και την αγάπη μας στην Παναγία και ζητάμε την βοήθεια και την προστασία Της. Στάθηκε δε στην συνέχεια στον στίχο του ύμνου «χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα».

«Ο βίος της Παναγίας μας, μοιάζει με τον βίο των Αγγέλων. Οι Άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν την δημιουργία του κόσμου. Είναι πνεύματα που υπηρετούν και διακονούν τον Θεό, τον υμνούν και τον δοξολογούν. Και υπηρετούν το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, μέσα στα πλαίσια του σωτηριώδους έργου του Κυρίου.

Η όλη παρουσία του Κυρίου μας, συνοδεύεται από την παρουσία των Αγγέλων. Στην γέννηση Του, έχουμε την παρουσία τους. Στην Ανάληψη πάλι έχουμε την παρουσία τους. Αλλά και στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, πάλι ο Κύριος θα έρθει με τους Αγγέλους Του.

Έτσι, το έργο τους είναι η δοξολογία του ονόματος του Κυρίου και η διακονία στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου.»

Η ζωή της Παναγίας μας είναι πραγματικά αγγελική, συμπλήρωσε. Μοιάζει καταπληκτικά με την ζωή των Αγγέλων. Από μικρή στο Ναό αφιερώνεται στο Θεό, όπου για περίπου δώδεκα χρόνια υμνεί και δοξολογεί τον Θεό. Ετοιμάζεται για το μεγάλο και θεάρεστο έργο, αυτό που μεταμόρφωσε και ανακαίνισε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και έδωσε ένα καινούργιο νόημα και περιεχόμενο στην ανθρώπινη ύπαρξη και πραγματικότητα. Μάλιστα, όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Άγγελοι έφερναν τροφή στην Παναγία.

Κατόπιν, όταν πλέον ετοιμάστηκε, τότε η Παναγία γίνεται το μέσο της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου. Δεν είναι ένα απλό γεγονός, αλλά είναι σωτηριολογικής σημασίας η προσφορά Της. Είναι προσφορά που έχει άμεση και ουσιαστική σχέση με την παρουσία του Θεού στον κόσμο και την σωτηρία του ανθρώπου.

Γιατί, με το να δεχθεί από τον Άγγελο το μήνυμα ότι θα γίνει μητέρα του Θεού και να το αποδεχθεί, γίνεται το μέσο ώστε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να σώσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο.

«Κι εδώ βρίσκεται η προσφορά και διακονία της Παναγίας στο ανθρώπινο γένος. Είναι μια προσφορά που δεν μπορούμε με λόγια να την περιγράψουμε.

Προσπαθούμε απλά να την προσεγγίσουμε και η προσέγγιση αυτή γίνεται όχι τόσο με την λογική, όσο με την καρδιά και την πίστη, με το να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους.»

Όμως εμείς έχουμε το ιδιαίτερο προνόμιο να είμαστε χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κι έχουμε ένα και μοναδικό σκοπό, σ’ αυτή την πορεία μας. Να κερδίσουμε την βασιλεία του Θεού. Αλλά για να μπορέσουμε να κερδίσουμε τον παράδεισο, θα πρέπει η ζωή μας, να είναι η ζωή των Αγγέλων και η ζωή της Παναγίας.

Δηλαδή να είναι μια συνεχής και αδιάλειπτη δοξολογία του ονόματος του Τριαδικού Θεού. Και ταυτόχρονα μια διακονία, μια υπηρεσία και προσφορά στον συνάνθρωπο αδελφό.

Οι Πατέρες μας λένε ότι οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, αφού είμαστε μέλη του ίδιου μυστικού σώματος, που κεφαλή είναι ο Χριστός.

Κι όπως, όταν το χέρι μας πονάει, πονάει και όλο το σώμα, έτσι και κάθε πόνος του αδελφού είναι και πόνος δικός μας και θέλει βοήθεια και συμπαράσταση. «Είδες τον αδελφόν σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου», κατά τους Πατέρες.

Και ο π. Θεόκλητος έκλεισε τον λόγο του:

«Καλούμαστε λοιπόν να συνεχίσουμε την πορεία της Παναγίας μας, των Αγίων κι όλων εκείνων που αγάπησαν πραγματικά τον Θεό και Τον υπηρέτησαν. Και υπηρέτησαν στο πρόσωπο Του, τους αδελφούς.»

Την ομιλία του π. Θεοκλήτου μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ.

Γιατί να συγχωρέσω;

Γιατί να συγχωρέσω;


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Μία ξεχωριστή ακολουθία στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής είναι το ποίημα «Μέγας Κανών», γραμμένο από τον άγιο Ανδρέα, επίσκοπο Κρήτης. Είναι μία ικεσία προς τον Θεό να μας συγχωρέσει για τις αμαρτίες μας, τα πάθη και τα λάθη μας, να μας δώσει την ευκαιρία να οικειωθούμε τον τρόπο της Βασιλείας Του. Αποτυπώνει ένα αίτημα που δεσπόζει στην ζωή της Εκκλησίας, με προϋπόθεση να συγχωρήσουμε κι εμείς όσους μας οφείλουν.

Αν ρωτήσουμε, βεβαίως, νέους και μεγαλυτέρους, θα μας απαντήσουν χωρίς υπεκφυγές: «γιατί να συγχωρέσω;». Αν έχω δίκιο και η συμπεριφορά του άλλου απέναντί μου είναι κακή, η συγχώρεση είναι σαν μία επιβράβευση της αδικίας. Εξάλλου, δεν θα τον βοηθήσω να καταλάβει το λάθος του, διότι θα τον ωθήσω στην αφιλοτιμία, στην αίσθηση ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να σκεφτεί από πριν τις συνέπειες, το πόσο μπορεί να πληγώσει άλλους με τις πράξεις του, καθώς με ένα «συγγνώμη» θα αμνηστευθεί.

Απέναντι στον Θεό βέβαια δεν σκεφτόμαστε έτσι. Θα θέλαμε ό,τι λάθος έχουμε κάνει, Εκείνος να το παραβλέψει. Ωστόσο, δεν συνδέουμε την δική Του στάση με την δική μας. Εμείς έχουμε δικαιολογίες. Γι’ αυτό και κείμενα όπως αυτό του «Μεγάλου Κανόνα» δεν είναι δημοφιλή. Προϋποθέτουν αυτογνωσία . στροφή στον εαυτό μας . αναγνώριση και των δικών μας λαθών . δεύτερη ευκαιρία σε όσους μας στενοχωρούν, για να ζητήσουμε κι εμείς από τον Θεό τη δική Του ευκαιρία προς εμάς. Είναι υπέρβαση αυτός ο τρόπος σε μία εποχή εκδίκησης και διεκδίκησης. Θριαμβεύει σήμερα η αδικία σε όλες τις πτυχές της ζωής. Γιατί η Εκκλησία να ζητά από εμάς να την επιβραβεύσουμε;

Όταν συγχωρούμε δεν επιδοκιμάζουμε το κακό. Συνειδητοποιούμε όμως ότι δεν είμαστε άμοιροί του. Ότι κι εμείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, οφείλουμε. Έχουμε πληγώσει λόγω χαρακτήρα, λόγω κακής εκτίμησης, λόγω του ότι αδιαφορήσαμε για ό,τι βοηθά τους άλλους και προτάξαμε τον εαυτό μας, το θέλημά μας, την επιθυμία μας. Συγχωρώντας, γινόμαστε ταπεινοί. Και είναι όμορφη η ταπεινοφροσύνη. Γλυκαίνει την καρδιά. Την φέρνει πιο κοντά στον Θεό, διότι μας κάνει να βλέπουμε τα πραγματικά μας μέτρα.

Όταν συγχωρούμε δεν είμαστε αδύναμοι. Καταδικάζουμε το κακό, αλλά δεν το αφήνουμε να δηλητηριάσει την ύπαρξή μας. Δεν απαντούμε κάνοντας πάλι κακό, έστω και με άλλη μορφή. Αληθινά δυνατός είναι αυτός που υπερβαίνει την ευκολία νικώντας το αυθόρμητο συναίσθημα της ανταπόδοσης και επιλέγοντας την οδό της αγάπης. Συγχωρούμε και προχωρούμε. Μένει έτσι η ευθύνη σ’ αυτόν που διαπράττει το κακό. Η δική του φιλοτιμία θα κριθεί από τον Θεό και τους άλλους.

Είναι άλλο η τήρηση των νόμων, οι ποινές που πρέπει να επιβάλλονται σε όσους παρανομούν και άλλο η κακία και η εκδικητικότητα. Η κοινωνία μας δεν είναι αγγελική και χρειάζεται κανόνες. Όμως ο καθένας καλείται να πάρει θέση ο ίδιος όχι μόνο έναντι του κακού, αλλά και έναντι αυτού που το διαπράττει, είτε οι συνέπειες τον αγγίζουν άμεσα είτε όχι. Η συγχώρεση είναι μίμηση Χριστού. Είναι σταυρός. Είναι όμως η μόνη λυτρωτική κίνηση για την ψυχή μας. Είναι σημάδι αληθινής γενναιότητας η οποία ελευθερώνει τελικά την ύπαρξη από την μνησικακία και της δίδει την παρρησία να δεχθεί την συγχώρεση του Θεού!

Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

π.Αντώνιος Χρήστου
Έχουμε εισέλθει από την Καθαρά Δευτέρα, στην Αγία Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Στη καθομιλουμένη ο πολύ κόσμος την ονομάζει απλά Σαρακοστή και αποτελεί για τον κάθε πιστό, την αρχαιότερη, αυστηρότερη περίοδο νηστείας, ασκητικής και εγκράτειας της Εκκλησίας. Στο ερώτημα γιατί τόσες ημέρες, ζωντανή απάντηση και παράδειγμα, αποτελεί ο ίδιος ο Χριστός μας, ο οποίος μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό και πριν την έναρξη της δημόσιας δράσης του, αποσύρθηκε στην έρημο όπου νήστευε 40 ολόκληρες μέρες και νύκτες (Ματθ. 4,1-4,2).
Το όνομα «Σαρακοστή» λοιπόν, είναι πασιφανές ότι αντλείται, για τις σαράντα ημέρες νηστείας-προετοιμασίας των πιστών για να εισαχθούν και να βιώσουν τα πάθη και την Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα και ολοκληρώνεται μέχρι την Παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου. Στις ημέρες της Μεγάλης Σαρακοστής από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή κάθε εβδομάδας τηρείται αυστηρή νηστείας ξεροφαγία , δηλαδή σε φυτικές τροφές χωρίς έλαιο. Εξαίρεση γίνεται μόνο στη γιορτή των Αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων όπου καταλύεται το λάδι καθώς και στην εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου όπου καταλύεται το ψάρι, όποια μέρα και να γιορτασθεί. Μόνο κατά τα Σάββατα και τις Κυριακές, της περιόδου αυτής έχουμε κατάλυση οίνου και ελαίου.
Βέβαια στην Αγία μεγάλη Τεσσαρακοστή, δεν έχουμε μόνο αλλαγή διατροφικών συνηθειών. Αυτό θα ήταν κάτι μακριά από το πνεύμα της γενικής Εγκράτειας αυτής της περιόδου και όχι μόνο. Το ιδιόμελο των Αποστίχων του Εσπερινού της Καθαράς Δευτέρας είναι κατατοπιστικό : «Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ· ἀληθής νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, καί ἐπιορκίας· ἡ τούτων ἔνδεια, νηστεία ἐστίν, ἀληθής καί εὐπρόσδεκτος.»
Το παραθέτουμε και σε ερμηνευτική απόδοση: Aς νηστέψουμε νηστεία δεκτή ευάρεστη στον Κύριο· αληθινή νηστεία είναι η αποξένωση από τα κακά, η εγκράτεια της γλώσσας, η αποχή από το θυμό, ο χωρισμός από τις ανάρμοστες επιθυμίες, την καταλαλιά, το ψέμα και την επιορκία· η εγκράτεια απ᾿ αυτά είναι νηστεία αληθινή και ευπρόσδεκτη. Άρα εκτός από το είδος των τροφών και στη συνέχεια τον περιορισμό της ποσότητας της κατανάλωσης του φαγητού, σημασία έχει να πάμε και παρακάτω, στην απομάκρυνση από τα κακά, στην συγκράτηση αυτών που λέμε, στην καλλιέργεια της πραότητας και της ειρήνευσης της καρδιάς μακριά από θυμούς, ο περιορισμός έως την εξαφάνιση των σαρκικών (γήινων και φιλήδονων) επιθυμιών, από την κατάκριση του αδελφού, από τα ψέματα και την ψευδορκία. Αν τα καταφέρουμε με την βοήθεια και τη χάρη Του Θεού τότε όντως ο αγώνας και η νηστεία θα είναι ευπρόσδεκτη στο Θεό.

https://synodoiporia.gr/

Ιστορίες από το Εξομολογητάρι και όχι μόνο (11)

Ιστορίες από το Εξομολογητάρι και όχι μόνο (11)

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

«Την… «έκαψε» την επιστολή!»

Ένας νέος άνδρας περίμενε υπομονετικά τον ιερέα μετά την πρωινή Θεία Λειτουργία. Ο ιερέας κατέλυσε προσεκτικά το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας, είπε την Ευχαριστία, και ξεφόρεσε. «Δόξα Σοι ο Θεός», ψέλλισαν τα χείλη του. Με την άκρη του ματιού του είδε τον άνδρα που περίμενε έξω ακριβώς από τη νότια θύρα του ιερού. Τον είχε δει κι άλλες φορές μέσα στο εκκλησίασμα, όχι πολλές, αλλά δεν έτυχε να ανταλλάξουν κάποιες κουβέντες, γιατί συνήθως εκείνος αποχωρούσε μετά τη λήψη του αντιδώρου. Και να, τώρα, που περίμενε τον παπά.

«Καλημέρα, τι κάνετε;», του είπε εγκάρδια ο ιερέας. «Σας έχω δει μερικές φορές στη Θεία Λειτουργία, αλλά δεν μπορέσαμε μέχρι τώρα να γνωριστούμε».

Γνωρίστηκαν. Ο άνδρας είπε το όνομά του, την εργασία του, την οικογενειακή του κατάσταση. Ήταν ελεύθερος, αλλά είχε κάποια σχέση με κάποια κοπέλα, την οποία, είπε, έβλεπε σοβαρά. «Κάποτε θα γίνει και ο γάμος μας, πάτερ. Μέχρι τότε όμως απλώς συζούμε, για να δούμε κι αν ταιριάζουμε κιόλας».

Ο ιερέας στενοχωρήθηκε. «Τι ‘ναι τούτο πάλι;» αναρωτήθηκε μέσα του. «Άνθρωποι θεωρούμενοι της Εκκλησίας, νέοι που εκκλησιάζονται, αλλά σ’ αυτό το θέμα των σχέσεων σαν να μην έχουνε ακούσει τι λέει η Εκκλησία, τι λένε οι άγιοι. Έχει όμως ο Θεός!»

Δεν θέλησε να κάνει λόγο. «Αν αυτό τον απασχολεί, ας το θέσει ο ίδιος το θέμα».

«Εύχομαι σύντομα να σας δούμε να ανεβαίνετε τα σκαλιά της Εκκλησίας», είπε με χαρούμενη διάθεση. «Να ευλογήσει ο Χριστός μας τη σχέση σας. Να πάρετε τη χάρη που χρειάζεται ένα ζευγάρι, προκειμένου να βαδίσει τον δύσκολο αλλά και τόσο όμορφο δρόμο της κοινής πορείας που τέλος έχει τη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό θέλουν ο Θεός και οι άγιοι».

«Ναι, πάτερ, κάποια στιγμή, όπως σας είπα, θα γίνει και αυτό», μουρμούρισε διστακτικά ο νέος. «Αλλά, θα ήθελα για λίγο να σας απασχολήσω με κάτι άλλο».

«Ορίστε, πείτε μου», είπε ο ιερέας, και τράβηξε τον νέο λίγο στο πλάι, γιατί τον περίμεναν και άλλοι. «Δυστυχώς, δεν έχουμε πολύ χρόνο αυτήν τη στιγμή, αλλά καλοδεχούμενος αν θέλετε κάποια άλλη ώρα που να μπορούμε και οι δύο».

«Δεν θα σας απασχολήσω πολύ, πάτερ. Θέλω να σας πω ότι μου έκανε εντύπωση το κήρυγμα που βγάλατε προηγουμένως. Είπατε αλήθειες που πράγματι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σ’ ένα σημείο όμως έχω μία ένσταση…».

«Καταρχάς να πω – είπε ο ιερέας – ότι κηρύσσω τον λόγο του Θεού και όχι προσωπικές μου απόψεις. Συνεπώς ό,τι σας άρεσε από τον λόγο μου ήταν ο λόγος του Θεού που κίνησε κάποια χορδή της καρδιάς σας. Ποια όμως είναι η ένστασή σας;»

«Πάτερ, είμαι νέος άνθρωπος, νέα είναι και η κοπέλα με την οποία συζώ, και παρακολουθούμε βεβαίως και τις σύγχρονες αντιλήψεις. Καλά όλα αυτά που είπατε, μα η θέση του αποστόλου Παύλου περί της γυναίκας, ότι δεν πρέπει να μιλάει στην Εκκλησία, να ρωτάει ό,τι θέλει τον άνδρα της στο σπίτι, να έχει ακόμη καλυμμένο το κεφάλι της, δεν νομίζετε ότι είναι υπερβολικά στην εποχή μας; Σαν κάτι να μην πάει… καλά στην επιστολή του αποστόλου».

Δεν έσπευσε να απαντήσει ο ιερέας. Κούνησε λίγο το κεφάλι του και είπε: «Ναι, πράγματι, έχετε δίκιο, ότι για την εποχή μας αυτά που λέει ο απόστολος Παύλος φαίνονται λίγο αναχρονιστικά, μολονότι γενικά στον κόσμο μας συμβαίνουν πράγματα που αυτά κυρίως συνιστούν υποβάθμιση της γυναίκας. Αλλά μάλλον δεν προσέξατε όλο το περιεχόμενο του λόγου μου. Καταρχάς, το θέμα αυτό το έθιξα ως επέκταση του κεντρικού θέματος, ότι ο Κύριος ήλθε για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας. Να τον επαναφέρει στην κανονική του κατάσταση, τη δημιουργημένη από τον Θεό, απ’ όπου ξέπεσε λόγω της αμαρτίας. Είδατε πόσο τόνισα την αλήθεια ότι η αμαρτία τραυματίζει τον άνθρωπο, τον πληγώνει καίρια, τόσο που τον οδηγεί και στον ίδιο τον θάνατο; «Διά της αμαρτίας ο θάνατος», που λέει ο απόστολος. Και ο Χριστός ήταν Εκείνος που αποκατέστησε και τη θέση της γυναίκας: την εξύψωσε εκεί που απαρχής την έθεσε ο Θεός: να είναι ένα με τον άνδρα, σε οργανική συνάφεια δηλαδή με αυτόν, ώστε από κοινού να ζουν την παρουσία του Θεού».

«Ναι, μα αυτά που λέει ο απόστολος δεν έρχονται σε αντίθεση με ό,τι είπε ο Χριστός;», αντέδρασε πάλι ο νέος άνδρας. «Στην εποχή μας μαντήλι στο κεφάλι, περιορισμός λόγου…», έκανε έναν μορφασμό απαξίωσης.

«Πάλι θα σας υπενθυμίσω ότι τα εξήγησα στο κήρυγμα. Λέτε για τον απόστολο. Μα δεν ακούσατε ότι είναι αυτός που τονίζει ότι δεν υπάρχει διαφορά άνδρα και γυναίκας ως προς τη θέση τους έναντι του Κυρίου, όπως και ότι όλοι οι άνθρωποι στην πραγματικότητα εν Χριστώ είμαστε ίσοι; Για το συγκεκριμένο θέμα που λέτε, εξηγούν οι ερμηνευτές της Εκκλησίας μας ότι είχε αναφανεί συγκεκριμένο πρόβλημα στην Κόρινθο, ώστε έκανε τον απόστολο Παύλο ως πνευματικός πατέρας των πιστών, να λάβει κάποια μέτρα. Μέσα στην Εκκλησία, παρουσιάστηκε κίνημα θα λέγαμε των γυναικών, που τινάζοντας ξέπλεκα τα μαλλιά τους ζητούσαν με φίλαρχο τρόπο να υποτάξουν τους πάντες. Να είναι αυτές οι κεφαλές όλων. Καταλυόταν έτσι η ιεραρχημένη δομή της Εκκλησίας. Αλλοιωνόταν η διδασκαλία της. Γι’ αυτό και είπε ο απόστολος τότε όσα είπε για τις γυναίκες: για να κατανοήσουν ότι υπερέβησαν τα όρια, ότι ξεφεύγουν από την πίστη, ότι κινούνται δηλαδή με κοσμικά και όχι χριστιανικά κριτήρια».

Ο νέος άκουγε τον ιερέα σκεφτικός. «Ναι, τα άκουσα, αλλά δεν ξέρω, κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτά που λέει ο απόστολος. Και να σας πω, πάτερ, ωραία πράγματι η επιστολή του αποστόλου Παύλου, αυτή που έστειλε όπως είπατε στους Κορινθίους. Μα νομίζω ότι μ’ αυτά που σημειώνει για τις γυναίκες…», έδειξε ότι μάλλον πάλι δεν κατανοούσε αυτά που του έλεγε ο ιερέας, «μ’ αυτά λοιπόν που σημειώνει», επανέλαβε, «έκαψε το κείμενό του. Έκαψε όλη την επιστολή του. Τι κρίμα…!».

Ο ιερέας δεν απάντησε αμέσως. Του έκανε όμως εντύπωση η ετοιμότητα του νέου, και μετά τις εξηγήσεις, να αμφισβητεί. Σαν να είχε κολλήσει το μυαλό του. «Πόσο ένας λογισμός μάς ταράζει και μας αποπροσανατολίζει», σκέφτηκε. Έπιασε με στοργή τον νέο από τον ώμο και του είπε χαμηλόφωνα. «Αν θέλετε, ελάτε αύριο, πρωί ή απόγευμα, που θα είμαι λίγο πιο ελεύθερος, για να συζητήσουμε το θέμα».

https://synodoiporia.gr/

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Μαρτίου – Της Ορθοδοξίας

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Μαρτίου – Της Ορθοδοξίας






(᾿Ιω. α´ 44-52)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἠθέλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. ῏Ην δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως ᾿Ανδρέου καὶ Πέτρου. Εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε.

Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Μαρτίου – Της Ορθοδοξίας

Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Μαρτίου – Της Ορθοδοξίας




(῾Εβρ. ια´ 24-26, 32-40)

Αδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Καὶ τί ἔτι λέγω; ᾿Επιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆ-λθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.