ΒΙΟΣ - ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΜΑΡΙΝΗΣ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ
«ΘΗΣΕΙΟΥ» ΑΘΗΝΩΝ
1967
....«Ελθέ εις τας άνω μονάς του Παραδείσου, Μαρίνα Θεόνυμφε, να απολαύσης της αφθαρσίας τον στέφανον εις τα αγαπητά του Θεού σκηνώματα, να χαίρεσαι με τους αγίους χορεύουσα και ανεπαυομένη αιώνια»....
Μέσα εις το Πάνθεον των μαρτύρων και των ηρώων της Χριστιανικής μας Πίστεως, μίαν εξέχουσαν θέσιν κατέχει η μεγαλομάρτυς Αγία Μαρίνα, η οποία σαν ένα ολοφώτεινο αστέρι στολίζει το ουράνιο στερέωμα, και σαν ένα βαρύτατο διαμάντι πλουτίζει το νοητό στέμμα της αγίας μας Εκκλησίας.
Τέτοιοι ήρωες ποτέ δεν πεθαίνουν, δεν σβύνει η δόξα τους. Δεν μαραίνεται ποτέ το ψυχικό μεγαλείο τους. Ζουν μέσα στις ψυχές των χριστιανών με το φωτεινό παράδειγμά τους, με τους πειρασμούς και τας νίκας των, με τους αγώνας και τα υπερθαύματα τρόπαιά των, με την αήττητον και φλογεράν πίστιν των που μετακινεί όρη και συμπνίγει πάθη και καταισχύνει δαίμονας και κατατροπώνει εχθρούς.
Ζούν δια να προκαλούν τον θαυμασμόν, να συγκινούν και διδάσκουν, να διεγείρουν έθνη και λαούς εις έπαινον και δόξαν και λατρείαν του Βασιλέως του Χριστού. Θέλομεν αποδείξεις ζωντανές και χειροπιαστές της αλήθειας αυτής; Ιδού η πανένδοξος μνήμη της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Μαρίνης. Χρόνια περνούν και χρόνια έρχονται. Χιλιάδες χρόνια.
Και ενώ «ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα» η Αγία Μαρίνα ίσταται αθάνατος εις την ενθύμησι των πιστών πανθαύμαστος και πολυΰμνητος αθλητής. Γενεαί την ψάλλουν. Ναοί κτίζονται και εορταί λαμπρύνονται. Πανηγύρεις στήνονται εις τιμήν και έπαινός της.
Βιογραφία της Αγίας
Η μακαρία αυτή κόρη και καλλιπάρθενος μάρτυς γεννήθηκε εις την Αντιόχεια της Πισιδείας το έτος 255 Μ.Χ, από γονείς περιφανείς μεν αλλ΄ειδωλολάτρας. Mαρτύρησε επί Αυγούστου Κλαυδίου Β' του Γοτθικού (268-270) το έτος 270, 17 Ιουλίου.
Ο πατήρ της ήτο ιερεύς, ειδωλολάτρης, το όνομα Αιδέσιος. Η Μαρίνα ήτο μονάκριβη κόρη των γονέων της.
Ολίγον μετά την γέννησίν της πέθανε η μητέρα της, και ο πατήρ της έδωσε το βρέφος σε μία ξένη γυναίκα, η οποία καθόταν έξω από την πόλη, για να το θηλάζει. Εις τον τόπον αυτόν, κατά θείαν οικονομίαν, ευρίσκοντο και Χριστιανοί.
Οταν μεγάλωσε λίγο και άρχισε να ομιλή άκουσε κάποιους να συζητούν περί της πίστεως του Χριστού και επειδή έτυχε εκ φύσεως να είναι αγαθής ψυχής και καλής προαιρέσεως κόρη, ακόμη δε και συνετή και φρόνιμη, εδέχθη τον σωτήριο λόγο εις την καρδιά της ευθύς όταν άκουσε, ότι ο Χριστός είναι αγαθός Θεός, αιώνιος και πολυεύσπλαχνος και έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο, ότι εσταυρώθη από αγάπη προς τον άνθρωπο και ανεστήθη ενδόξως και ανέβηκε εις τους ουρανούς και εκάθισε εις τα δεξιά του Θεού και Πατρός.
Αυτά και άλλα παρόμοια ακούον το χαριτωμένο και ωραιότατον κοράσιον, ερίζωσε στην ψυχή της ο σπόρος της πίστεως ως κόκκος σινάπεως και με την συνεργείαν της Θείας Χάριτος εν καιρώ απέδωσε τον καρπόν.
Οσο μεγάλωνε η κόρη σωματικώς, τόσο επλουτίζετο και η γνώσις και η φρόνησις της και εφλόγιζε ο πόθος του Χριστού στην καρδιά της και καθημερινώς προσευχόταν εις Αυτόν να την αξιώση να γίνη κοινωνός των Μαρτύρων εις όλους δε ωμολόγει ότι είναι Χριστιανή, και τα είδωλα κετέκρινε. Γι’ αυτό και ο πατέρας της, ο αναιδής Αιδέσιος, την μίσησε και δεν ήθελε ούτε στο πρόσωπο να την δη και την αποκλήρωσε από την περιουσία του.
Οσο ο σαρκικός πατέρας της την απεστρέφετο, τόσο ο Ουράνιος πατέρας της την περιέβαλλε με την αγάπην του και με θεία Χάρι την ενίσχυε εις τους αγώνας της ζωής και εις τα μαρτύριά της τα οποία επηκολούθησαν ενωρίτατα.
Τα μαρτύρια της Αγίας
Η Μαρίνα ήτο ηλικίας μόλις 15 ετών. Εις την Ανατολήν την εποχή εκείνη έπαρχος ήτο κάποιος Ολύβριος, άγριος και θηριόγνωμος άνθρωπος. Συνέβη ούτος να μεταβή από τα μέρη της Ασίας εις την Αντιόχειαν, και κατά τύχην είδε στο δρόμο την ωραία κόρη Μαρίνα, η οποία πήγαινε εις το πατρικό της ποίμνιον.
Τόση εντύπωση του έκαμε η ομορφιά της, ώστε κατελήφθη από δυνατό σαρκικό έρωτα και έβαλε στο νου του να την κάμη γυναίκα του, ο ασεβής και διατάζει να του την φέρουν εις το κριτήριον. Και καθώς την οδηγούσαν προσηύχετο εις τον δρόμον να της δώση ο Κύριος σοφίαν και δύναμιν να φυλάξη ως τέλος την ευσέειαν, να νικήση τα κολαστήρια, να στεφανωθή με τους αγίους μάρτυρας.
Οταν έφθασαν εις το παλάτι, την ρώτησε ο άρχων το όνομά της και ποιόν Θεό πίστευε. Η δε απαντούσε άφοβα, Μαρίνα με λένε, είμαι ελευθέρων γονέων τέκνον και εύχομαι να γίνω δούλη του Θεού και Σωτήρος μου Ιησού Χριστού. Ολοι οι εκεί παρευρισκόμενοι εθαύμασαν τόσο την ομορφιά της κόρης όσο και το μεγάλο θάρρος της.
Πλην όμως την εφυλάκισαν εως την άλλη μέρα γιατί είχαν μία επίσημη εορτή την άλλη μέρα και επρόκειτο να έλθουν όλοι οι κάτοικοι να προσφέρουν θυσία. Και τότε έφεραν και την Μαρίνα με την ελπίδα ότι θα θυσίαζε και αυτή εις τους ψεύτικους Θεούς όταν θάβλεπε όλους τους άλλους. Αλλά άδικα και ανόητα εσκέφθηκαν.
Εκείνη δεν εκινήθη από την θέσι της ούτε με τις κολακείες του άρχοντος, ούτε με τις παχυλές υποσχέσεις του ότι θα τις χάριζε μεγάλα πλούτη, αλλά ούτε τις απειλές φοβήθηκε ότι θα την βασανίση με χίλια βασανιστήρια. Αντιθέτως του απήντησε με μεγάλο θάρρος.
«Μην ελπίζης άδικα, Ηγεμών, ότι μπορώ να φοβηθώ τα μαρτύρια. Καμμία θλίψις ή συμφορά ή ξίφος ή πυρ ή βίαιος θάνατος θα μπορεί να με χωρίσει από τον Χριστό μου. Ούτε η λάμψις του χρυσού και του πλούτου μπορούν να με δελεάσουν, γιατί όλα αυτά είναι φθαρτά και πρόσκαιρα, η δε ψυχή είναι αθάνατος και ποθεί τα αιώνια.
Γι’ αυτό εμείς οι χριστιανοί καταφρονούμεν τας απολαύσεις του κόσμου αυτού ως προσκαίρους και υπομένουμε τα λυπηρά και οδυνηρά της μιας ημέρας, για να κερδίσουμε την αθάνατο ζωή και την αιώνιο απόλαυσι. Και αν νομίζης ότι ψεύδομαι, εδώ είμαι, δοκίμασέ με, για να γνωρίσης και συ την αλήθεια από τα έργα.
Δείρε με σφάξε με, κάψε με, πνίξε με, τυράννισε μέ, με χίλια βασανιστήρια και όσο χειρότερα με βασανίζεις, τόσο με δοξάζει ο Χριστός στην μέλλουσα ζωή».
Αυτά και άλλα πολλά αφού άκουσε ο τύραννος, θέριεψε η άγρια καρδιά του από το θυμό, αλλά κρατήθηκε για λίγο ακόμη με την ελπίδα μήπως την δελεάση σαν γυναίκα απλή και απονήρευτη, και εξακολούθησε να την κολακεύη λέγων: Μαρίνα, σε παρακαλώ προσκύνησε τους Θεούς για να γλιτώσης από τα δεινά κολαστήρια και σου υπόσχομαι να σε πάρω για γυναίκα μου, να δοξασθής πιο πολύ από όλες τις γυναίκες της πόλεως και να έχεις πάσαν απόλαυσιν. Αυτά και άλλα παρόμοια εφλυάρει ο αφρονέστατος.
‘Επειτα όταν είδε ότι τον ενέπαιζε η αγία και κατεφρόνει τα λόγια του, δεν μπόρεσε πια να κρύψη την εσωτερική του αγριότητα και διατάζει τους στρατιώτας να την γυμνώσουν και να την δείρουν άσπλαχνα με αγκαθωτά ραβδιά σκληρά, τόσο σκληρά την έδειραν που η γη όλη κοκκίνησε από τα αίματα που έτρεχαν από την σάρκα της που την κατεξέσχιζαν.
Η Μάρτυς υπέφερε ανδρείως τους πόνους και ούτε εστένεξε ούτε δάκρυσε ούτε καν σκυθρώπασε καθόλου. Στεκόταν στερεά και αήττητος κυττάζουσα προς τον ουρανόν, και νοερώς επεκαλείτο την δύναμι και την βοήθεια του Θεού.
Αφού την έδειραν πολλή ώρα, διέταξε ο άρχων ο απάνθρωπος να την φυλακίσουν πάλι όχι από λύπη αλλά για να τη πεθάνη τόσο γρήγορα και να την ξαναβασανίση πάλι. Και πράγματι την έρριξαν σε ένα σκοτεινό τόπο. Και ύστερα από μερικές μέρες την ξανάφεραν εις το κριτήριον και αφού την κρέμασαν, ξέσχισαν τα πλευρά της με σιδερένια νύχια.
Τόσο δεν την καταξέσχισαν, ώστε παραμορφώθηκε το σώμα της , και όχι μόνο ο λαός λυπήθηκε και συμπόνεσε και έκλαψε γι’ αυτήν, αλλά και αυτό ο θηριώδης Αρχων γύρισε το πρόσωπό του απ’ αυτήν γιατί δεν υπέφερε να βλέπη την ασχημία και την παραμόρφωσι της πρώην ωραιοτάτης και παγκάλου κόρης.
Την ξαναφυλάκισαν στον ίδιο σκοτεινό τόπο και την άφησαν χωρίς τροφή και χωρίς περιποίησι. Αλλ’ όμως όσο και αν το σώμα της παραμορφώθηκε και κουρελιάστηκε, η ψυχή της ανεκαινίσθη και λαμπροτέρα έγινε και ευχαριστούσε τον Κύριον με την προσευχή της που την αξίωσε να βασανιστή για την αγάπη του.
H δράσις του Σατανά
Οταν είδε ο φθονερός διάβολος ότι ο υπηρέτης του, ο άρχων της πόλεως, δεν κατώρθωσε να νικήσει μία τρυφερή κόρη και να την αναγκάση να προσκυνήση τους Δαίμονας, θέλησε να δοκιμάσει ο ίδιος μήπως την νικήση. Μεταμορφώθηκε σε σχήμα μεγάλου και φοβερού δράκοντος και παρουσιάστηκε μπροστά της.
‘Εβγαζε φωτιά και φλόγες από το στόμα και τα μάτια του, τα δόντια του άσπρα και η γλώσσα κόκκινη σαν αίμα, σφύριζε δυνατά και έκαμνε κινήσεις και σχήματα φοβερώτατα για να τρομάξει τους πάντας.
Η Αγία όμως δεν φοβήθηκε και δεν έπαυσε την προσευχήν από την οποίαν προσπαθούσε να την εμποδίση ο μισόκαλος και παμπόνηρος διάβολος. Και όταν είδε ότι δεν δειλίασε, αλλά προσηύχετο άφοβα, έτρεξε επάνω της και αφού πλάτυνε το στόμα του και την κοιλία του άρχισε να την καταπίνη.
Η Αγία όταν είδε ότι την κατάπιε εως την μέση προς στιγμήν ετρόμαξε, ευθύς όμως επικαλουμένη το όνομα του Σωτήρος Χριστού έκαμε σταυρό με το δεξί της χέρι στα σπλάχνα του Δράκοντος και ο σταυρός έσχισε την κοιλιά του σαν σπαθί δίστομο.
Και ο μεν δράκων αφού σχίστηκε στη μέση, έγινε άφαντος, η δε Μάρτυς έμεινε αβλαβής και έχαιρε ψάλλουσα προς τον Θεό δοξολογίας και νικητήρια. Αλλά ο δαίμων δεν ησύχασε και δεν έπαυσε τας μηχανουργίας του και θέλησε να δοκιμάση και με άλλο τρόπο να πολεμήσει την μάρτυρα.
Μετασχηματίσθηκε σε άνθρωπο ο μισάνθρωπος, έγινε μαύρος σαν Αιθίοπας και τέλος παρουσιάσθηκε σαν μαύρος σκύλος.
Η Μάρτυς άρπαξε αυτόν από τις τρίχες και με ένα σφυρί, πεταμένο κάπου εκεί, που βρήκε, τον κτύπησε στο κεφάλι και στην ράχι όπου τελείως τον αχρήστευσε.
Εως εδώ ήσαν τα μαρτύρια της Αγίας από το Σατανά τα οποία επέτρεψεν ο Κύριος να δοκιμάση δια να αποδειχθή το μεγαλείον της Αγίας και η μοχθηρότης αλλά και το ανίσχυρον του Διαβόλου.
Σημείωση συντάκτη της ιστοσελίδας
Τα πολύ παλιά τα χρόνια ο Θεός μιλούσε απευθείας με τους ανθρώπους της Φυλής του Αδάμ ...στην κυριολεξία.
Στην αρχή Τον άκουγαν η συνομιλούσαν μαζί Του και έβλεπαν τα αποτελέσματα της δυναμής του ταυτόχρονα. Η επέμβαση του Θεού απευθείας στους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης ηταν κάτι συχνό.
Ηταν τότε που κάποιοι άνθρωποι ζούσαν ακόμα και 800 χρόνια. Οι νόμοι της Φύσης και της ζωής στην Γή ήταν διαφορετικοί . Τα πάντα ήταν στα χέρια του Θεού μας. Αγιοι δεν υπήρχαν ακόμα. Η ημερα που θα έφθανε στην ζωή η Παναγία μας απείχε πολλές δεκάδες αιώνες . Απόστολοι , Μάρτυρες και Διδάσκαλοι θα εμφανίζονταν ακόμα πιο αργά. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήταν δίπλα στον Θεό μας αλλά οι άνθρωποι δεν τον γνώριζαν . Ουτε και θα μπορούσαν να Τον κατανοήσουν ακόμα . Η Εβραική Φυλή με δυσκολία μπορούσε να κατανοήσει 10 απλές σε σύνταξη Εντολές. Ακόμα και οι Προφητείες ήρθαν αιώνες πολλούς μετά. Ο λαός του Θεού ήταν χωρίς σοφία και χωρίς πίστη . Μονοι μας ήμασταν με τον Δημιουργό μας να μας προστατεύει σαν τον βοσκό με τα πρόβατα, και τον Σατανά που μας θεωρούσε χαμένους απο γέννα.
Οι άλλοι λαοί στερημένοι εντελώς απο την ευλογία του πραγματικού Θεού απλά ζούσαν για να πεθάνουν . Ειχαν ήδη παραδοθεί στον Αρχοντα του Κόσμου των Ανθρώπων. Η πτώση του ανθρώπου σχεδόν τον καταδίκασε σε αιώνιο χαμό.
Σε κάποια χρονική στιγμή ο Θεός μας αποφάσισε να δώσει σε κάποιον μια δεύτερη ευκαιρία και ευλόγησε αυτόν και τους απογόνους του. Η σωτηρία του Νώε ήταν το ξεκίνημα αυτής της δεύτερης ευκαιρίας. Οι πιθανότητες ελάχιστες για σωτηρία και αποκατάσταση του ανθρώπου στην θέση του δίπλα στον Δημιουργό. Οι Εβραίοι βοσκοί για εκατοντάδες χρόνια προσπαθούσαν με Θεικές παρεμβάσεις έστω και να αναγνωρίσουν πάλι τον πραγματικό Θεό.
Μέχρι που ήρθε στην γή ο Χριστός. Ο άνθρωπος - Θεός. Ο άνθρωπος που νίκησε τον Σατανά στο στρατόπεδο του. Ο άνθρωπος που πόνεσε ,μάτωσε, νευρίασε , έδειρε , καταράστηκε και συγχώρεσε. Ο άνθρωπος που κουβάλησε στην πλάτη του Χιλιάδες χρόνια αμαρτιών - λαθών και ανομημάτων. Εκείνος που γεννήθηκε και πέθανε σαν απλός άνθρωπος ώστε να ζεί αιώνια σαν Θεός.
Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού βιβλία δεν υπήρχαν. Θρησκεία δεν υπήρχε . Υπήρχε Πίστη και διήγηση . Ο Χριστός ήταν ο κυνηγημένος Θεός ανθρώπων απλών και αδυνάτων. Τότε η θυσία και τα μαρτύρια ήταν πράξη θέωσης και κάθαρσης. Το παράδειγμα του Χριστού έδειχνε τον σίγουρο δρόμο. Η μετάβαση απο το φθαρτό στο αιώνιο περνούσε μέσα απο το Μαρτύριο. Δεν υπήρχαν άλλες επιλογές .
Η δύναμη του μαρτυρίου υπέρ πίστης του αληθινού Θεού μας ειναι απίστευτη και ακατάλυπτη. Να την βιώσει κανείς μπορεί μόνο , οχι να την κατανοήσει.
Συχνά ο Κύριος μας έστελνε τους Αρχαγέλλους Του για να στηρίξουν τον Μάρτυρα στον αγώνα του. Ηταν οι εποχές που γέμιζαν τα Ουράνια μικρούς Χριστούς. Ο Θεός μας, μεγάλωνε συνεχώς τα όρια του Παραδείσου καθώς χιλιάδες άνθρωποι θυσίαζαν την ζωή τους υπέρ της Πίστης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Λίγο πριν την θυσία του Χριστού μας στις μονές του Παραδείσου απουσίαζαν οι χιλιάδες των Μαρτύρων και των Αγίων μας. Τα Ιερά δώματα ήταν σχεδόν άδεια. Μα θα γέμιζαν σύντομα.
Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης , ο Θεός μας τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ειχε ήδη πάψει να συναναστρέφεται απευθείας με τους ανθρώπους. Υπήρχε τώρα το θείο παράδειγμα, ο Κύριος μας και η Παναγία μας. Υπήρχαν ήδη Μάρτυρες και Απόστολοι. Υπήρχε η νέα Ταξη πραγμάτων και ο Σατανάς έχανε καθημερινά εκείνους που μέχρι τότε θεωρούσε καταδικασμένους ...απο γέννα.
Η θυσία της αγαπημένης Μαρίνης ήταν μια εντελώς νέα τρομακτική απώλεια για τον Σατανά. Η στάση της έφερε χαρά στους Ουρανούς . Η νίκη θα ήταν μεγάλη. Η Μαρίνα τα είχε όλα. Οτι δεν είχε της το έταζαν οι άρχοντες. Η Θυσία της ήταν ενάντια σε κάθε λογική. Η Μαρίνα αντιπροσώπευε την νέα γενιά που τα είχε όλα αλλά για άγνωστο λόγο αποφάσιζε να τα θυσιάσει χωρίς αντάλλαγμα.
Οι δίοδοι προς την θέωση και την σωτηρία, τελικά ειναι ελάχιστοι, δυσεύρετοι και δυσπρόσιτοι. Ακόμα και αν βρεθεί η δίοδος προς την σωτηρία αναγκαστικά και αναπόφευκτα πρέπει να περάσει κανείς μέσα απο τον πόνο και την στέρηση.
Ακόμα και αυτά εαν ελέγξει, τον περιμένει η διαβολική σοφία του Σατανά που χρησιμοποιεί την ίδια την αρχέγονη φύση του ατόμου ενάντια στο ίδιο το άτομο. Πως να νικήσει κάποιος τον εαυτό του.
Εαν τελικά το κάνει, τον περιμένει ο θάνατος ...πολλές φορές δε φρικτός σε όψη. Τέτοιο φρικτό θάνατο επέλεξε και η Μαρίνα μας. Μέσα απο δεκάδες επιλογές διάλεξε αυτήν που οδηγεί απευθείας στην παύση της φθαρτής ζωής και στην νίκη του άφθαρτου Ανθρωπου.
Νέα μαρτύρια και τα αποτελέσματα των μαρτυρίων της
Αφού λοιπόν νίκησε τον Σατανά η πάνσεμνος κόρη, ερρίφθη και πάλιν εις την φυλακήν. Τότε ήλθαν εις την Αγίαν ουρανόθεν τα νικητήρια και ευαγγέλια σωτήρια και χαρμόσυνα, δηλ. Εφάνη Φως Μέγα και έλαμψε όλο το δεσμωτήριο, το οποίο φως εξήρχετο από ένα σταυρό όστις έφθανε από την γην εως τον ουρανό, επάνω δε από τον σταυρό πετούσε μιά άσπρη περιστερά καθαρά και αγνή.
Αυτά μου φαίνεται ότι εφανέρωναν το μυστήριον της Αγίας Τριάδος, το μεν φως εσήμαινε την δόξαν του Πατρός, ο σταυρός τον εσταυρωμένο Χριστό και η περιστερά το Πνεύμα το Αγιον, η οποία περιστερά κατέβηκε εως πλησίον της Αγίας και της λέγει:
«Χαίρε Μαρίνα η λογική περιστερά του Θεού, ότι ενίκησας τον πονηρόν, και τον εχθρόν κατήσχυνας, Χαίρε δούλη πιστή και αγαθή του Κυρίου Σου, τον οποίον επόθησας εξ όλης της καρδίας σου, και εμίσησας πάσαν απόλαυσιν πρόσκαιρον. Χαίρε και ευφραίνου ότι έφθασεν η ημέρα να λάβης της νίκης τον στέφανον και να εισέλθης αξιοχρέως εστολισμένη με τας φρονίμους παρθένους εις τον Νυμφώνα του Νυμφίου και Βασιλέως σου.»
Με τα λόγια αυτά που ακούστηκαν από τον ουρανό, ανεκαινίσθη το σαρκίο της με την δροσιά του Αγίου Πνεύματος, και όλες οι πληγές της τελείως εθεραπεύθησαν, ώστε κανένα σημάδι δεν της έμεινε στο σώμα της.
Η δε Αγία μέσα στη φυλακή διαρκώς προσηύχετο και ευχαριστούσε τον Παντοδύναμο Θεό. Την επομένην ο ‘Επαρχος καθίσας εις τον θρόνο του μπροστά σ’ όλο το λαό της πόλεως διέταξε και έφεραν εκεί την Μάρτυρα, την οποία όταν είδε τελείως υγιή και χαρούμενη στο πρόσωπον, εθαύμασε και της λέγει:
«Βλέπεις Μαρίνα, πως οι μεγάλοι Θεοί έχουν την φροντίδα σου και σπλαγχνισθέντες εις το κάλλος σου σε γιάτρευσαν; πρέπει και συ να μη φανής αχάριστη στους ευεργέτας σου, αλλά να τους δώσης αξίαν αντάμειψιν να γίνης ιέρειά των, να θυσιάζης εις αυτούς μαζί με τον πατέρα σου».
Η αγία του απαντά: Εμένα δεν με γιάτρευσαν οι αναίσθητοι θεοί σου και ανίσχυροι, αλλά ο αληθής και ο μόνος Θεός, ‘Οστις θεραπεύει ψυχάς και σώματα, τον οποίον θέλω λατρεύει πάντοτε. Τούτον πρέπει να γνωρίσης και συ, και Αυτόν μόνον να προσκυνής ως αθάνατον, και να μισήσης των ειδώλων την πλάνην και την ματαιότητα.
Τότε διατάζει να την γυμνώσουν και να την κρεμάσουν εις το ξύλον να κατακάψουν με αναμμένας λαμπάδας το στήθος και τας πλευράς της. ‘Αντεξε θαρραλέα επί πολλή ώρα τους πόνους και τας αλγηδόνας ενώ την κατέκαιαν και προσευχόνταν με την καρδία της ευχαριστούσα τον Κύριον. Υστερα από αυτό έφεραν, διαταγή του απάνθρωπου Αρχοντος, εις το μέσον ένα μεγάλο λέβητα και τον γέμισαν νερό.
Ξεκρέμασαν από το ξύλον, της έδεσαν γερά τα χέρια και την βούτηξαν εις τον λέβητα κατακέφαλα για να την πνίξουν μεσ’ το νερό. Αλλά εις μάτην εκοπίασαν οι ανόητοι διότι όταν την βύθισαν μέσα στον λέβητα, εφώναξε λέγουσα:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, όστις έλυσας τα δεσμά του θανάτου και τους νεκρούς εξανέστησας, Εσύ Παντοδύναμε, επίβλεψον εις την δούλη Σου, και τους δεσμούς μου διάρρηξον, και ας μου γίνη το ύδωρ τούτο εις ζωήν αιώνιον και αναπλήρωσιν τουεπιθυμούμενου μοι βαπτίσματος, ίνα εκδυθώ τον παλαιόν άνθρωπον τον φθειρόμενον και ενδυθώ τον νέον και αθάνατον».
Και ενώ έτσι προσηύχετο η Αγία, αμέσως μεγάλος σεισμός έγινε και φάνηκε πάλι η πρώτη περιστερά επάνω από το νερό και στο στόμα της βαστούσε στέφανο, και καθισμένη επάνω εις τον φωτοφανή σταυρόν που εσχηματίσθηκε την ώρα αυτήν γύρω από την αγία ηκούσθη να λέγη εις επήκοον πάντων:
«Ελθέ εις τας άνω μονάς του Παραδείσου, Μαρίνα Θεόνυμφε, να απολαύσης της αφθαρσίας τον στέφανον εις τα αγαπητά του Θεού σκηνώματα, να χαίρεσαι με τους αγίους χορεύουσα και ανεπαυομένη αιώνια».
Αυτήν την θεία φωνή ακούσαντες όλοι οι παριστάμενοι κάτοικοι της πόλεως έφριξαν και επίστευαν ευθύς εις τον Χριστόν, άνδρες και γυναίκες, μαζί πλήθος αμέτρητον και εφώναξαν μεγαλοφώνως, ότι ήσαν έτοιμοι να λάβουν δια τον Χριστόν, τον αληθινό Θεό, θάνατον.
Δεκαπέντε χιλιάδες Μάρτυρες
Μόλις άκουσε ο Επαρχος ότι πολύς κόσμος ωμολογούσε τον Χριστό, Θεό και βασιλέα και βλασφημούσον και έβριζαν του βασιλείς και τους ψεύτικους Θεούς, διέταξε να θανατώσουν όσους πίστευσαν.
‘Ολοι αυτοί που πίστευσαν στον Χριστό έτρεχαν στην σφαγή σαν πρόβατα άκακα, και σκότωσαν άνδρες δέκα πέντε χιλιάδες (15.000), εκτός τις γυναίκες που δεν τις μέτρησαν. Και οι μάρτυρες αυτοί βαπτίσθηκαν με το άγιο αίμα τους, χωρίς να χρειαστούν άλλο βάπτισμα γενόμενοι θυσία στο Θεό πήγαν πανευτυχείς και τρισμακάριοι εις την αιώνιον βασιλείαν.
Ο δε αιμοβόρος και απάνθρωπος άρχων Ολύμβριος φοβούμενος μήπως πιστεύσουν και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλεως αφήνοντας την Αγία ακόμη ζωντανή, έδωκε την διαταγή του να την σκοτώσουν με το ξίφος, και όταν την πήραν οι δήμιοι και την ωδήγησαν εις τον τόπον της εκτελέσεως η Αγία παρακάλεσε τον δήμιον που θα την σκότωνε, να της επιτρέψη λίγη ώρα να μιλήση προς τον συγκεντρωμένο πλήθος ολίγα λόγια, να κάμη και την τελευταία προσευχή της και κατόπι ο δήμιος να εκτελέση το καθήκον του. Πράγματι τις έκαμε την χάρι και η Μαρίνα στραφίσα προς το πλήθος είπε:
«Παρακαλώ σας, αδελφοί και φίλοι μου, ως αναξία δούλη του Υψίστου, ακούσατε προσεκτικά την μικρά μου παραίνεσιν. Ξεύρετε ότι ένας είναι μόνον ο αληθινός Θεός εν Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι θεωρούμενος και προσκυνούμενος και όστις πιστεύει εις Αυτόν μόνον σώζεται. Λοιπόν υπερβαίνοντας πάσαν την κτίσιν των ορωμένων και νοουμένων, υψώσατε τον νούν, και γνωρίσατε τον Πατέρα των φώτων, και τον μονογενή Υιόν και Λόγον αυτού, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, και το Πανάγιον Πνεύμα. Οτι αυτά τα τρία πρόσωπα είναι ένας Θεός ακατάληπτος και ουδείς σώζεται εις άλλο όνομα».
Τελευταία προσευχή και αποκεφαλισμός της Αγίας
Αφού μίλησε η μάρτυς προς το πλήθος, σήκωσε κατόπιν τα μάτια της στον ουρανό και έκαμε την προσευχή της:
«Αναρχε, αθάνατε άχρονε, ακατάληπτε και ανεξιχνίαστε Κύριε, Θεέ των όλων και Δημιουργέ πάσης Κτίσεως, προνοητά και Σωτήρ όλων, όπου εις Σε ελπίζουσι, ευχαριστώ Σοι, όπου με έφερες εις την ώραν ταύτην και ήγγισα εις τον στέφανον της δικαιοσύνης Σου.
Υμνώ και ευλογώ την αναρίθμητον ευσπλαχνίαν και φιλανθρωπίαν Σου, όπου ηθέλησας να με συντάξης με τους εκλεκτούς δούλους Σου. Επίβλεψον και τώρα επ’ εμέ την ταπεινήν, Δέσποτα Θεέ, Κύριε του ελέους, Παντοκράτωρ και παντοδύναμε, επάκουσον της προσευχής μου και πλήρωσον μου τα αιτήματα εις έπαινον.
Και τιμήν και δόξαν του υπεραγίου και προσκυνητού Σου ονόματος, χάρισαι την άφεσιν των αμαρτιών όλων εκείνων, όπου θέλουν οικοδομήσει Εκκλησίαν εις το όνομα της δούλης Σου, να λειτουργούν εις αυτήν προσευχόμενοι, ή γράφουσι το μαρτύριον της αθλήσέως μου, και το αναγινώσκουσι μετά πίστεως, μνημονεύοντες το όνομα της δούλης σου, και καρποφορούσιτο κατά δύναμιν όλων αυτών, λέγω όσοι θεραπεύουσι το οικητήριον του σώματός μου, όπου εμαρτύρησα δι’ αγάπην Σου, συγχώρησον τας αμαρτίας κατά το μέτρον της πίστεως αυτών και μη εγγίση χείρ κολαστήριος, ούτε πείνα, ουδέ θανατικόν ή άλλη βλάβη ψυχής ή σώματος.
Και όσοι με θέλουν εορτάσει δοξολογούντες μετά πίστεως και Σου ζητήσουν σωτηρίαν και έλεος διά μέσου μου, χάρισαι τους εις τούτον τον κόσμο τα αγαθά Σου, να πορεύωνται προς αυτάρκειαν και αξίωσον αυτούς και της επουρανίου Βασιλείας Σου. Οτι Συ ει μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος, και των αγαθών δοτήρ εις τους αιώνας, Αμήν.».
Και ενώ προσηύχετο τοιουτρόπως η Μάρτυς, έγινε πάλιν σεισμός και έπεσαν κατά γης πολλοί άνθρωποι, ομοίως και ο δήμιος όπου έμελλε να την θανατώση, έπεσεν έντρομος.
Ο δε Κύριος Ιησούς, της παραστάθηκε νοητώς με πλήθος Αγίων Αγγέλων και της λέγει «Εχε θάρρος Μαρίνα και μη φοβάσαι, τις προσευχές σου άκουσα και όλα όσα ζήτησες τα έκαμα, και θα τα αποτελειώσω κατά καιρόν όπως ζήτησες και τώρα ήλθα να αναλάβω την ψυχήν σου εις τα ουράνια μακαρία εσύ, που για τους αμαρτωλούς παρεκάλεσες, έμενες ενώπιον μου αγνή, και βρήκες χάριν από μένα. Γι’ αυτό πολύς θα είναι ο μισθός σου εις τα ουράνια» .
Τότε η μακαρία ενεπλήσθη χαράς μεγάλης και αγαλλιάσεως, και λέγει εις τον δήμιον. Τελείωσε τώρα και εσύ επάνω μου ότι σε διέταξαν. Αυτός δε έτρεμε και δεν τολμούσε να σηκώση το ξίφος.
Αλλά αυτή τον εθάρρυνε και μετά βίας τον κατέπεισε, και έκοψε την αγία κεφαλή στις 17 Ιουλίου μηνός. Και το μεν Αγιον λείψανον παρέλαβον κρυφίως οι χριστιανοί και το έθαψαν αυτό τιμίως και ευσεβώς ως έπρεπε, η δε μακαρία Αυτής ψυχή απήλθε εις την ουράνιον δόξαν και μακαριότητα, ης γένοιτο πάντα ημάς επιτυχείν. Αμήν.
ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ
Μ Α Ρ Ι Ν Α Ν
Μετά τον ευλογητόν, το Κύριε εισάκουσον. (Σελίς ).
Είτα το, Θεός Κύριος και το τροπάριον. Ηχος Δ’
Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ....
Την Αθληφόρον και Παρθένον Μαρίναν, την δι’ αγνείας την ψυχήν ωραΐσασαν, ανευφημούντες κράξωμεν εκ μέσης ψυχής. Μάρτυς αξιάγαστε, ταις πρεσβείαις σου ρύσαι, πάντας τους τιμώντας σε, του λιμού και λοιμού τε, και πάσης άλλης βλάβης του εχθρού, όπως υμνώμεν ενθέως την Μνήμην σου.
Δόξα και νυν Θεοτόκιον. Τη Θεοτόκω...
Ο Ν’. Και ο Κανών.
Ωδή Α’. Ηχος Πλ. Δ’. Υγράν διοδεύσας
Σκιρτώσα, Μαρίνα, εν ουρανώ και των του υψίστου πληρουμένη μαρμαρυγών, φώτισον τον νουν μου σαις πρεσβείαις, και σκοτασμού των παθών με απάλλαξον.
Θερμώς ικετεύω σε ο οικτρός ταις σαις ικεσίαις, ώ Μαρίνα Μάρτυς Χριστού, δυσχερών του βίου λύτρωσαί με, των παθών μου τον τάραχον κόπασον.
Μέγα το κατόρθωμά σου, Σεμνή δράκοντα γαρ μέγαν, εταπείνωσας ευθαρσώς καμαί όθεν δώρησαι, Μαρίνα, περιφρονήσαι αυτού τα σοφίσματα.
Θεοτόκιον.
Συ ει, Παρθένε άσπιλε, της εμής διανοίας θάρρος, και ελπίς μου της ταπεινής, ψυχής και καρδίας ταλαιπώρου, συ ει το φως, η ζωή και ανάστασις.
Ωδή Γ’. Συ ει το στερέωμα...
Χαίρουσα, Πανόλβιε, εν Ουρανοίς συν τοις Μάρτυσι, πάντας ημάς φρούρησον, ευχαίς σου, και παθών ελευθέρωσον.
Σκέπην την Εικόνα σου, Σοφή Μαρίνα, οιόμενοι, δαιμονικάς φεύγομεν παγίδας, και δεινών εκλυτρούμεθα.
Υμνον χαριστήριον, ο σος οικέτης προσφέρω σοι, διασωθείς δεινής ασθενείας, ω Μαρίνα, πρεσβείαις σου.
Θεοτόκιον.
Εχω σε Πανάσπιλε, βίου προστάτιν και τείχος άρρηκτον διο δεινών, του ματαίου βίου, ου πτοούμαι την έφοδον.
Ωδή Δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Εντρυφώσα, Πανένδοξε, και ενηδομένη θείαις λαμπρότησι, των τιμώντων σε μνημόνευε, και εκ νόσων ρύου, ταις πρεσβείαις σου.
Των αγίων αιμάτων σου, οι κρουνοί Μαρίνα, κατέσβεσαν, την δεινήν παθών μου φλόγωσιν και εις υγιείαν με ωδήγησαν.
Σταλαγμοίς των αιμάτων σου, πάσαν αθεΐας πυράν κατέσβεσας, και των σε τιμώντων, ήδρευσας, τας ψυχάς, Μαρίνα, Θεοδόξαστε.
Θεοτόκιον.
Ρόδον συ το αμάραντον, ω Παρθένε μόνη βλαστήσασα, ταις πρεσβείαις σου περίσωζε, τους προστρέχοντάς σοι, Μητροπάρθενε.
Ωδή Ε’. Φώτισον ημάς.
Φώτισον ημάς, τους τιμώντας σε, Θεόπνευστε, φωτί τω μεγάλω νυν προσεγγίζουσα, και φωτοφόρους τας ψυχάς ημών απέργασαι.
Ρεύμασι σεπτοίς, των αιμάτων σου κατάσβεσον, πυρ το της απάτης και ξήρανον ρουν, της δυσσεβών τυραννίας, Μαρίνα Πάνσεμνε.
Θείαις καλλοναίς, του Νυμφίου σου, αοίδιμε, ενηδομένη των υμνούντων σε, φωτός του θείου τας ψυχάς ευχαίς σου έμπλησον.
Θεοτόκιον.
Αχραντε Σεμνή, θείω υδατί με ράντισον, και ταις λιβάσι του ελέους σου, σταγόνας δίδου των δακρύων υετίζειν με.
Ωδή ΣΤ’. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.
Ελήλυθε φωταυγής Σεμνή η Μνήμη σου σήμερον, φωτίζουσα τους πιστώς εν ταύτη τιμώντας σε, και σκότος διώκουσα, παθών ανιάτων, και δαιμόνων ταις πρεσβείαις σου. Στεφάνω παρθενικώ, Χριστός, Μαρίνα, σε έστεψεν, ως καθαράν και αγνήν, και χορώ Παρθένων σε δεόντως εσκήνωσε διό υπέρ πάντων, ημών τούτον καθικέτευε.
Υμνούσα συ τον Θεόν, φωναίς απαύστοις , μνημόνευε, ημών των αμαρτωλών, Μαρίνα Πανένδοξε, ρυσθήναι εκ θλίψεως, λοιμικής τε νόσου, και δεινών του πολεμήτος.
Θεοτόκιον.
Φωνή Αρχαγγελική Θεόν, Μαρίνα, εγέννησας, όν εξιλέωσαι νυν, ημίν ως ισχύουσα, τοις πίστει κραυγάζουσι, δωρηθήναι λύσιν, των πταισμάτων, Παναμώνητε.
Διάσωσον από κινδύνων, Μαρίνα, ταις σαις πρεσβείαις, τους εν πίστει ειλικρινεί προς σε καταφεύγοντας , και ίασαι τα πολλά ημών πάθη.
Και Θεοτόκιον. Αχραντε.
Ο Ιερεύς μνημονεύει είτα το κοντάκιον Ηχος Β’.
Νύμφη εκλεκτή του Σωτήρος, Μαρίνα ένδοξε, τας σειράς των πολλών μου πταισμάτων διάρρηξον, παθών φθοράς και κινδύνων ρύσαι, και την αχλύν των νόσων μου διάσκέδασον, ταις προς τον Θεόν λιταίς σου, Παναοίδιμε.
Και ευθύς το Προκείμενον Ηχος Δ’
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι, και εισήκουσε της δεήσεώς μου.
Στίχος. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, και κατεύθυνε τα διαβήματά μου.
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Λουκάν (Θ’ 1-16)
Τω καιρώ εκείνω, συγκαλεσάμενος ο Ιησούς τους δώδεκα Μαθητάς αυτού, έδωκεν αυτοίς δύναμιν και εξουσίαν επί πάντα τα δαιμόνια, και νόσους θεραπεύειν και απέστειλεν αυτούς κηρύσσειν την βασιλείαν του Θεού, και ιάσθαι τους ασθενούντας. Και είπε προς αυτούς. Μηδέν αίρετε εις την οδόν, μήτε ράβδους, μήτε πήραν, μήτε άρτον, μήτε αργύριον, μήτε ανά δύο χιτώνας έχειν. Και εις ήν αν οικίαν εισέλθητε, εκεί μένετε , και εκείθεν εξέρχεσθε. Και όσοι αν μη δέξωνται υμάς, εξερχόμενοι από της πόλεως εκείνης, και τον κονιορτόν απο των ποδών υμών αποτινάξατε εις μαρτύριον επ’ αυτούς. Εξερχόμενοι δε, διήρχοντο κατά τας κώμας ευαγγελιζόμενοι και θεραπεύοντες πανταχού.
Δόξα.
Ταις της Αθληφόρου....
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου...
Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός. Και το παρόν Προσόμοιον. Ηχος Πλ. Β’. Ολην αποθέμενοι...
Μαρίνα Πανένδοξε, των Αθληφόρων το κλέος συν Παρθένων τάγμασι και χοροίς Μαρτύρων, τους εκτελούντας σου πίστει την Κοίμησιν και την θείαν Μνήμην, και τη σκέπη προσπελάζοντας τη ση. Πανεύφημε, σώζε τω Κυρίω πρεσβεύουσα, και πάσαν νόσον ίασαι, και των ψυχικών ελευθέρωσον δεινών αλγηδόνων, και ρύσαι εκ κινδύνων του εχθρού, ως παρρησίαν προς Κύριον έχουσα, Θεόσοφε.
Το Σώσον ο Θεός των Λαόν σου κλπ
Ωδή Ζ’. Παίδες Εβραίων...
Ομβροις των σων αιμάτων ρείθρα, απεξήρανας ειδώλων φλυαρίας επομβρίζεις δε νυν ιάματα παντοία, Μάρτυς Μαρίνα, παύουσα, πυρ δεινών νόσων παντοίων.
Μάρτυς Μαρίνα, τω Υψίστω, στεφηφόρος αεί παρισταμένη, υπέρ πάντων ημών των σε υμνολογούντων, διηνεκώς ικέτευε, του ρυσθήναι εκ κινδύνων.
Πάσι πηγάζει, ώ Μαρίνα, ποταμούς ιαμάτων η Εικών σου, τας οδύνας αεί εξαίροντας σωμάτων, και τας ψυχάς δροσίζοντας, και πληρούντας θυμηδίας.
Θεοτόκιον.
Επαινον γλώσσης εξ ανάγνου, τη Πανάγνω σοι προσφέρω, Θεοτόκε, εναγών λογισμών ρυσθήναι δυσωπών σε, και μολυσμών του σώματος, ώ Αμόλυντε Παρθένε.
Ωδή Η’. Τον Βασιλέα.
Τους την σην Μνήμην, την φωτοφόρον τιμώντας, από πάσης ρύσαι σαις πρεσβείαις, νόσου, ώ Μαρίνα, ίνα σε μακαρίζω.
Των ιαμάτων, χάριν λαβούσα, Μαρίνα, απελαύνεις νόσους ανιάτους, εκ των σε τιμώντων και πόθω γεγαιρόντων.
Αποκαθαίρει μολυσμούς παθημάτων, η Εικών σου των πόθω γεραιρόντων, Μνήμην σου την θείαν . Μαρίνα Αθληφόρε.
Θεοτόκιον.
Ιωθεισάν μου την ψυχήν αμαρτίας, δραστικώ φαρμάκω σης πρεσβείας, ίασαι, Παρθένε, ελπίς των σε υμνούντων.
Ωδή Θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Θεώσεως τυχούσα, και φωτί τρυφώσα τω Ουρανίω, Μαρίνα Θεόληπτε, τους σε υμνούντας λιταίς σου, δεινών απάλλαξον.
Μαρίνα δωρηθήναι πάσιν Ορθοδόξοις, απαλλαγήν δεινών νόσων και θλίψεων, Χριστόν δυσώπει, και ρώσιν ψυχής και σώματος.
Μαρίνα Θεού δόξαν, ενοπτριζομένη, υπέρ των σε ευφημούντων αυτόν δυσώπησον, του μετασχείν θείας δόξης τε και λαμπρότητος.
Θεοτόκιον.
Μαρία Θεοτόκε, σε υμνολογούμεν, ότι κινδύνων και νόσων λυτρούσαι ημάς, διηνεκώς τον σον Τόκον καθικετεύουσα.
Αξιον εστίν, Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Την άμωμον Νύμφην του Ιησού, Μαρίναν την θείαν, ικετεύσωμεν οι Πιστοί, βοώντες ρύσαι νόσων και δεινών, σαις πρεσβείαις, ημάς τους εκτελούντας την θεία Μνήμην σου. Μη παύση, Μαρίνα, του Ποιητού, θερμώς δεομένη, υπέρ πάντων των ευσεβώς, σε μακαριζόντων ως Μάρτυρα Κυρίου, και πόθω γεραιρόντων την θείαν Μνήμην σου.
Και το, Πάσαι των Αγγέλων.
Τρισάγιον και το τροπάριον Ηχος Πλ. Α’.
Τον Συνάναρχον Λόγον...
Του εχθρού τας ενέδρας ρύμη διέφυγες, και αυτώ προσπλακείσα υπερηκόντισας και εκ Θεού την δαψιλή χάριν απείληφας, αποσοβείν εκ των Πιστών, τας νόσους τας λυμαινώδεις διο πρέσβευε τω Κυρίω, υπέρ ημών, Μαρίνα ένδοξε.
Ή το παρόν απολυτίκιον Ηχος Α,.
Του πατρός εκ βρέφους απεστράφης τα είδωλα, και του Ολυβρίου τυράννου την οφρύν κατεπατήσας, Μαρίνα πανεύφημε σεμνή, ρωσθείσα δε ισχύϊ Σταυρού αισθητού την του φανέντος κεφαλήν συντρίβεις πολεμήτορος. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Ο Ιερεύς μνημονεύει. Είτα εκτενής, και απόλυσις καθ’ ήν ψάλλομεν το παρόν Προσόμοιον.
Ηχος Β’. Οτε εκ του ξύλου Σε νεκρόν...
Σήμερον υμνούμεν ευσεβώς, Μάρτυς Αθληφόρε Μαρίνα, σου το εκνίκημα και την θείαν Μνήμη σου και ευκλεή εορτήν, οι ορθώς δογματίζοντες Τριάδα αγίαν, και σε ικετεύομεν ρύσαι τους δούλους δεινών, νόσων και παντοίων κινδύνων, και της του εχθρού τυραννίδος, τους σοι προσπελάζοντας, αοίδιμε.
Απολυτίκιον αγίας Μαρίνης
Μάρτυς πάνσεμνε ηγλαϊσμένη, καλλιπάρθενε ωραία νύμφη, Χριστού του Λόγου Μαρίνα, πανεύφημε, της παρθενίας τω κάλλει λελάμπρυνσαι και μαρτυρίου στεφάνω κεκόσμησαι, όν εκήρυξας Χριστόν τον Θεόν, ικέτευσε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ - ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ - ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
Έτερο Απολυτίκιο
Ήχος δ'
Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή. Σε Νυμφίε μου ποθώ, και σε ζητούσα αθλώ, και συσταυρούμαι και συνθάπτομαι τω βαπτισμώ σου· και πάσχω δια σε, ως βασιλεύσω συν σοι, και θνήσκω υπέρ σου, ίνα και ζήσω εν σοι· αλλ' ως θυσίαν άμωμον προσδέχου την μετά πόθου τυθείσάν σοι. Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τας ψυχάς ημών.
Κοντάκιο
Ήχος γ' . Η Παρθένος σήμερον
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ακηράτοις στέμμασιν, εστεφανώθης Mαρίνα, αίμασι, του μαρτυρίου δε φοινιχθείσα, θαύμασι καταλαμπρύνθης των ιαμάτων, και της νίκης τα βραβεία, εδέξω Μάρτυς χειρί του Κτίστου σου.
Μεγαλυνάριο
Την Λαμπάδα πάντες Τη φαεινήν, και της παρθενίας, τον ασύλλητον θυσαυρόν, τη νύμφη Κυρίου, και ’σπιλον Αμνάδα, Μαρίναν την αγίαν, ύμνοις τιμήσωμεν.
